Εχασε επιτυχώς. Ο Παύλος Γερουλάνος δεν βγήκε χαμένος από την ήττα του. Αντιθέτως. Η παρ’ ολίγον είσοδός του στον δεύτερο γύρο και η ψύχραιμη ανωτερότητα με την οποία αντιμετώπισε αυτό το «ολίγον» –χωρίς να γκρινιάξει για τη «διαιτησία» ή να ζητήσει να διερευνηθεί η καμπή της μεταμεσονύκτιας καταμέτρησης– συνέβαλαν στην οικοδόμηση ενός πολιτικού κεφαλαίου που ο βουλευτής δεν διέθετε πριν από το εκλογικό του ατύχημα.
Ο Γερουλάνος κατήγαγε περιφανή ήττα όχι μόνο λόγω ύφους. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά της επίδοσής του τον νομιμοποιούν ως ενσάρκωση ενός άλλου ΠΑΣΟΚ. Ενός ΠΑΣΟΚ με πιο αστικό προφίλ, που τουλάχιστον φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει τα μεσαία στρώματα των μητροπόλεων, χωρίς να σνομπάρει τα κομματικά ριζώματα. Αυτό του αναγνώρισαν και οι αντίπαλοί του, που τον αντιμετώπισαν ως απειλή μεγαλύτερη από το ποσοστό του: Εδειξε ότι μπορεί να απευθυνθεί στην εκσυγχρονιστική συνιστώσα χωρίς να απωθεί το «παπανδρεϊκό» κοινό.
Η ιδιότητα αυτή αποτελεί κεφάλαιο, γιατί συνδέεται με την προσδοκία μελλοντικών αποδόσεων: Στην κάλπη εμφανίστηκε το ακροατήριο που, όντως, μπορεί να μην ψήφισε ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, δήλωσε όμως τη διαθεσιμότητά του να το πράξει, αν βρεθεί κατάλληλο πρόσωπο. Χαράχθηκε έτσι εμπράκτως η πιθανή εκλογική εμβέλεια ενός μεγαλύτερου ΠΑΣΟΚ και υποδείχτηκε ο κατάλληλος να την επιβεβαιώσει.
Η κατοχύρωση «ρεύματος» και οι όροι του «συμβολαίου».
Μπορεί το κόμμα να διευρυνθεί, χωρίς αυτούς τους ψηφοφόρους του φιλελεύθερου (με την καλή έννοια) Κέντρου, που κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ εξακολουθούν να περιφρονούν ως «δεξιούς»; Κάποιοι πιστεύουν ακόμη ότι μπορεί. Οτι, δηλαδή, αρκεί το κόμμα να μείνει άμωμο και ορθόδοξο, και να περιμένει να αφυπνισθεί στην παλαιά του λαϊκή βάση το απωθημένο φρόνημα, σαν κυτταρική μνήμη. Αλλοι, ακόμη χειρότερα, ελπίζουν να επαναπατρίσουν τους «ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ», λέγοντας κάτι «αριστερό» – «αριστερό», με τα κριτήρια των αμφιθεάτρων της δεκαετίας του ’80.
Ο Γερουλάνος χορογράφησε τις μετεκλογικές κινήσεις του με επίγνωση «κεφαλαίου». Οι συζητήσεις του με τους δύο φιναλίστ και η προσκόμιση ενός συμφώνου συμβίωσης με όρους για την κομματική ζωή μπορούν να εκληφθούν μόνο ως κατοχύρωση «ρεύματος» για την επόμενη ημέρα.
Τους ίδιους τους όρους του «ρεύματος» καλύτερα θα ήταν να μην επιχειρούσε κανείς να τους διαβάσει κυριολεκτικά, γιατί θα χαλούσε την εικόνα της περίλαμπρης ήττας. Ο ρευματάρχης προτείνει να γίνουν συνέδρια – τουλάχιστον δύο, ένα «καταστατικό» κι ένα «προγραμματικό». Ζητάει κόμμα «Πατριωτικό, Ανθρωποκεντρικό, Σοσιαλιστικό, Σύγχρονο», με «οργανωτική και οικονομική αποσυγκέντρωση» και «ηγεσία που ενώνει».
Ετσι κάπως ρευστοποιούνται και οι ορισμοί των ρευμάτων. Τι θα πει «παραδοσιακό» και τι «αστικό»; Τι θα πει «εκσυγχρονιστικό» όταν αυτό το μεγαλόπνοο επίθετο κολυμπάει μαζί με τόσα άλλα μέσα στο θολό σιρόπι ενός ταγγισμένου βερμπαλισμού;
