Στη δημοκρατία ο καθένας δικαιούται να έχει τις απόψεις του. Οπως δικαιούται και να τις εκφράζει. Δεν ισχύει το ίδιο και για τις πράξεις. Κάποιος δικαιούται να πιστεύει ότι ο Χίτλερ ή ο Στάλιν ήσαν δύο αγαθοί άνθρωποι οι οποίοι πάλεψαν για να σώσουν την ανθρωπότητα από τα δεινά της. Δεν δικαιούται όμως να μιμηθεί, ή να παροτρύνει άλλους να μιμηθούν, τις πράξεις τους. Ακόμη και το μίσος επιτρέπεται. Ο αναγνώστης που μου έγραψε ότι «τα χέρια μου είναι βαμμένα με αίμα» επειδή υπερασπίζομαι το Ισραήλ, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Αν συνεχίσει, όπως συνέχισε, λέγοντας ότι ελπίζει να με πληρώνει καλά το Ισραήλ, εκεί αλλάζει επίπεδο. Ο Καρλ Πόπερ έλεγε ότι υπήρξε μια φυλή στην Ινδία η οποία πίστευε ότι ο τίγρης είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Απλώς δεν τη γνωρίζουμε διότι την έφαγαν οι τίγρεις. Ολες οι απόψεις επιτρέπονται, όπως και η δημόσια έκφρασή τους. Οταν εκφρασθούν υπόκεινται στη βάσανο της πραγματικότητας, η μόνη που μπορεί να κρίνει την αξία τους. Η δημοκρατία, προκειμένου να διασφαλίσει την ελευθερία της γνώμης και της έκφρασης, διαθέτει θεσμούς. Η εκπροσώπησή τους διέπεται από κανόνες που διαχωρίζουν την προσωπική έκφραση γνώμης, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της. Ο αστυνομικός δικαιούται να μισεί τον βιαστή που συνέλαβε. Ανθρωπος είναι. Η στολή του όμως, που φέρει το εθνόσημο, του επιβάλλει να παραμερίσει το μίσος του, και όποια άλλα προσωπικά αισθήματα, και να υπηρετήσει την πολιτεία δικαίου την οποία εκπροσωπεί.
Ο στρατεύσιμος, απ’ τη στιγμή που ορκισθεί, δεν υποχρεούται να εγκαταλείψει τις προσωπικές του απόψεις, πολιτικές ή άλλες. Δεν δικαιούται όμως να τις ταυτίσει με τον θεσμό που εκπροσωπεί όταν φοράει τη στολή του. Οταν μιλάει σε μια συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα υπέρ της Παλαιστίνης και κατά του Ισραήλ, φορώντας τη στολή του, δεν είναι ο Γιάννης ή ο Κώστας. Είναι μέλος του Ελληνικού Στρατού και οφείλει να ξέρει ότι, από το 1974, ο Ελληνικός Στρατός δεν έχει άποψη για την πολιτική, εσωτερική ή εξωτερική, την οποία ασκεί η δημοκρατικά εκλεγμένη ηγεσία της χώρας. Ο Στρατός οφείλει να την υπηρετεί.
Δύο βουλευτές, ο κ. Πλεύρης και ο κ. Παππάς, ζήτησαν την πειθαρχική δίωξη του στρατευμένου που μίλησε στη συγκέντρωση του ΚΚΕ, καταδικάζοντας την πολιτική της χώρας μας στη Μέση Ανατολή. Ο εύκολος στόχος, ενώ ηθικός αυτουργός του ατοπήματος είναι το ΚΚΕ που τον κάλεσε σε εκδήλωσή του. Δικαίωμά του να γελοιοποιεί τους δημοκρατικούς θεσμούς κατά βούλησιν. Αφού όλοι «τιμούν τους αγώνες του και την Ιστορία του». Ποιος τολμάει να συγκρουσθεί με το ΚΚΕ; Παραμένει στο απυρόβλητο για να υπενθυμίζει στη δημοκρατία μας τις ενοχές της επειδή κέρδισε τον Εμφύλιο απέναντι στον Ολοκληρωτισμό που το ΚΚΕ ήθελε να μας επιβάλει. Θέλετε κι άλλη απόδειξη για την έλλειψη σοβαρότητας της δημοκρατίας μας;
