Την ώρα που ο τυφώνας «Μίλτον» συγκέντρωνε δυνάμεις με ταχύτητα που ζάλιζε τους επιστήμονες, κατευθυνόμενος προς τη Φλόριντα λίγες ημέρες μετά το καταστροφικό πέρασμα του τυφώνα «Ελεν», αναπτυσσόταν ένα επίσης τρομακτικό κύμα άρνησης του φαινομένου, που σκορπούσε θυμό και πανικό και εμπόδιζε τις προσπάθειες διαχείρισης της κρίσης – με υπεύθυνους γι’ αυτό πολιτικούς και πολίτες. Και όλα αυτά ενώ είναι έκδηλα τα αποτελέσματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, καθώς οι υψηλές θερμοκρασίες στην επιφάνεια ωκεανών και θαλασσών προκαλούν μεγάλη αστάθεια και ακραία καιρικά φαινόμενα. Για να αντιμετωπίσει αυτή τη νέα απειλή της παραπληροφόρησης, η ομοσπονδιακή υπηρεσία για τη διαχείριση κρίσεων (FEMA) αναγκάστηκε να στήσει ιστοσελίδα για να απαντάει σε κακόβουλες φήμες και ψεύδη. Μεταξύ αυτών είναι ότι η FEMA έστησε οδοφράγματα για να εμποδίσει πολίτες να διαφύγουν τον κίνδυνο, ότι τα χρήματα για τη διάσωση δόθηκαν σε μετανάστες, ότι η υπηρεσία θα πάρει την περιουσία όποιων πολιτών ζητήσουν βοήθεια.
Πώς γίνεται και όταν ο κίνδυνος είναι τόσο ορατός –όπως και στην πανδημία– τόσο πολλοί καταφεύγουν στην άρνηση της πραγματικότητας και επιλέγουν να υπονομεύσουν τη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισης της απειλής; Πρωταγωνιστικό ρόλο, ασφαλώς, διαδραματίζουν πολιτικοί και τα κοινωνικά δίκτυα. Δημαγωγοί εκμεταλλεύονται και ενθαρρύνουν τη δράση αρκετά μεγάλου μέρους κάθε κοινωνίας που δεν εμπιστεύεται ούτε κυβερνήσεις και ειδικούς, ούτε, βεβαίως, τα «παραδοσιακά» μέσα ενημέρωσης. Πριν από λίγους μήνες, ο κυβερνήτης της Φλόριντα, Ρον ντε Σάντις, θέσπισε νόμο που εξαλείφει τον όρο «κλιματική αλλαγή» από τους νόμους της πολιτείας. Ο Ντόναλντ Τραμπ, πέρα από τα ψεύδη του σχετικά με τη διαχείριση των τυφώνων, έχει υποσχεθεί σε εταιρείες πετρελαίου ότι, εάν του δωρίσουν 1 δισ. δολάρια και ξαναεκλεγεί, θα καταργήσει περιορισμούς στη δράση τους. Οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές τέτοιων πολιτικών είναι μεταξύ των «αρνητών» της κλιματικής κρίσης (όπως και του εμβολιασμού).
Ακαταμάχητες πλημμύρες και πυρκαγιές, πόλεμοι, πυρηνικά όπλα, η τεχνητή νοημοσύνη, η διόγκωση κυμάτων προσφύγων, μπορούν να καταβάλουν τη σκέψη μας. Δεν αντιμετωπίζονται χωρίς εμπιστοσύνη στην επιστήμη και στους συνανθρώπους μας. Κατηγορώντας «άλλους» (είτε κυβερνήσεις, είτε ειδικούς, είτε μετανάστες) μετατρέπουμε τη δυσφορία και τον φόβο σε οργή και σε δικαίωση για την απραξία μας. Πολιτικοί που επενδύουν σε αυτό επισπεύδουν την καταστροφή.
