Να συμφωνήσουμε ότι για χρόνια η ιδιωτική εκπαίδευση ήταν δαιμονοποιημένη και πως αγκυλώσεις και συμφέροντα κρατούσαν τη δημόσια εκπαίδευση όμηρο συνδικαλιστικών και δημοσιοϋπαλληλικών καθηλώσεων. Οι δεκαετίες παγίωσαν καταστάσεις σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια. Τα τελευταία, λίγα, χρόνια παρατηρείται αυξανόμενη κινητικότητα στην ιδιωτική εκπαίδευση. Το ποσοστό των μαθητών που στρέφονται προς αυτήν την κατεύθυνση παρουσιάζει αξιοσημείωτη άνοδο. Η ζήτηση δε, κινητοποιεί την προσφορά, προσελκύει επενδύσεις. Η «Κ» έχει αναδείξει το θέμα πολλές φορές (και στο χθεσινό φύλλο της «Η μεγάλη έκρηξη των ιδιωτικών σχολείων»). Στο κύριο άρθρο της, μάλιστα, επισημαίνει την ανάγκη «για αναβάθμιση της δωρεάν Παιδείας». Προτού το «χάσμα μεταξύ εκείνων που μπορούν να πληρώσουν καλύτερες υπηρεσίες και εκείνων που δεν μπορούν να καλύψουν τα αυξανόμενα δίδακτρα» ανοίξει ακόμη πιο πολύ.
Ανησυχία για έναν ακόμη λόγο εκφράζει στο σχόλιό του ο Γιώργος Χριστόπουλος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος: «Τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, πολιτικές για την ιδιωτική εκπαίδευση υπαγορεύονται από ισχυρά επιχειρηματικά λόμπι και όχι από την ανάγκη για πιο ποιοτική Παιδεία».
Οι παράμετροι είναι ανεξάντλητες και η συζήτηση στη δημόσια σφαίρα είναι και κρίσιμη και κομβική για το μέλλον της χώρας. Αναδεικνύει κοινωνικές ανισότητες, σύνθετα προβλήματα, θέτει ερωτήματα και πολλαπλασιάζει τις ευθύνες για όσους εμπλέκονται. Αλήθεια, όμως, και ποιος δεν «εμπλέκεται» σε αυτήν την κουβέντα. Γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί και πολιτική που ακολουθείται, αρμόδιοι και λιγότερο αρμόδιοι, ολόκληρη η κοινωνία και η πολιτεία εξαρτώνται από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Αν υποθέσουμε ότι τα δημόσια σχολεία αφεθούν –περισσότερο– στην αφυδάτωσή τους, αν η παραβατικότητα, ο εκφοβισμός, οι συμμορίες κυριαρχήσουν, οι γονείς αρχίσουν να γρονθοκοπούν ο ένας τον άλλον στα προαύλια (συνέβη χθες), οι δάσκαλοι και καθηγητές αναδιπλώνονται γιατί δεν τα βγάζουν πια πέρα, προς τα πού θα στραφούν όσοι θα ήθελαν τα παιδιά τους να βρίσκονται σε ένα, στοιχειωδώς, ασφαλές περιβάλλον;
Αλίμονο, όμως, αν η δημόσια εκπαίδευση μετατραπεί από αγαθό σε «απειλή». Αν από προνόμιο των πολλών γίνει στέκι των περιθωριοποιημένων. Κανένας ιδιώτης ή το κράτος δεν θα μπορέσουν να γεφυρώσουν το χαοτικό κενό μεταξύ του «συρμού» των, προνομιούχων, επιβατών και της «αποβάθρας» των, υπεράριθμων, εγκαταλελειμμένων.
