Υπήρξε δικαιολογημένη κατακραυγή κατά εκείνων των κουτσομπολίστικων εκπομπών που την επομένη του θανάτου ενός ποδοσφαιριστή αποφάσισαν να ασχοληθούν με την προσωπική του ζωή και το ενοικιοστάσιο του θανόντος. Οπως παραδέχθηκε ο αυτουργός της απρέπειας κ. Γιώργος Λιάγκας, «σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να επεκταθεί το ρεπορτάζ σε κάποια στοιχεία που δεν συνεισέφεραν τίποτα στο ρεπορτάζ. (…) Είχα πει ότι δεν είναι δυνατόν ένα δράμα για κάποιον άνθρωπο (…) να γίνεται lifestyle ρεπορτάζ» (Instagram, 10.10.2024).
Αυτό όμως είναι το ηθικό σκέλος της υπόθεσης· δεν μπορεί κάποιος μετά τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου να ασχολείται με τα τετραγωνικά του σπιτιού του και το ενοίκιο που πληρώνει ή, όπως το έθεσε ο κ. Λιάγκας, «δεν είναι δυνατόν ένα δράμα για κάποιον άνθρωπο (…) να γίνεται lifestyle ρεπορτάζ». Το ερώτημα είναι: Αν δεν υπήρχε το δράμα, θα δικαιολογείτο το «lifestyle ρεπορτάζ»;
Στην Ελλάδα δυστυχώς κάναμε ιδιωτικά τα δημόσια πράγματα, όπως με τις κάμερες σε δημόσιους χώρους, και παραβλέπουμε τις πραγματικές παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής. Στην Αμερική –όπου αναλύουν λίγο περισσότερο τα πράγματα–, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι «στο σπίτι όλες οι λεπτομέρειες είναι λίαν προσωπικές».
Είναι δε εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα η υπόθεση Kyllo v. United States (2001), διά της οποίας τέθηκαν κάποια όρια μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Ξεκίνησε από τη σύλληψη ενός ατόμου που καλλιεργούσε δενδρύλλια κάνναβης στο σπίτι του, το οποίο οι αστυνομικοί ήλεγξαν έξωθεν με θερμικές κάμερες και χωρίς ένταλμα.
«Το ερώτημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα», έγραψε εκ μέρους της πλειοψηφίας 5-4 ο δικαστής Αντονιν Σκαλία, «είναι να βρούμε τα όρια που η δύναμη της τεχνολογίας θα μειώσει το εύρος της ιδιωτικής μας ζωής». Στην απόφαση γράφει πως «υπάρχει ανάγκη να χαραχθεί μια ξεκάθαρη γραμμή για το τι σημαίνει είσοδος στο σπίτι ενός πολίτη» και είναι άσχετο αν οι σύγχρονες τεχνολογίες επιτρέπουν τη συλλογή στοιχείων χωρίς τη φυσική είσοδο των αστυνομικών. «Αν τα όργανα του νόμου δεν είχαν την τεχνολογία, θα έπρεπε να μπουν στο σπίτι, άρα θα χρειαζόταν ένταλμα έρευνας. Αν υπάρξουν οι τεχνολογίες που θα κάνουν τα σπίτια μας γυάλινους πύργους, πάλι τα όργανα του νόμου θα πρέπει να έχουν ένταλμα για να ρίξουν μια ματιά μέσα…».
Αν αυτά ισχύουν για τους αστυνομικούς, ισχύουν και για τους δημοσιογράφους. Εχουμε γράψει πολλάκις για την υποκρισία των celebrities, που βγάζουν στα μανταλάκια την προσωπική τους ζωή και μετά ζητούν την προστασία της, αλλά ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν επέδειξε ποτέ το σπίτι του για να αποτελέσει θέμα κουτσομπολιού.
