Η αποσύνθεση του εκάστοτε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί, ούτως ή άλλως, σημαντικό πολιτικό γεγονός. Η πολυδιάστατη σημασία του επιτείνεται αν αυτό το κόμμα είχε κυβερνήσει και λαμβάνει τον χαρακτήρα της πολιτικής τομής αν πρόκειται για κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δηλαδή, για κόμμα που στις καταστατικές αρχές του και στον προγραμματικό του λόγο επαγγέλλεται την κοινωνική ανατροπή και συγχρόνως αποδέχεται, υιοθετεί και αγκαλιάζει πράξεις πολιτικού ακτιβισμού, που ελάχιστα απέχουν από την έργω και λόγω βία. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα κουβαλούσε μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα πεπραγμένα του είναι γνωστά, κρίθηκε για αυτά, όμως αν τελικά σωθήκαμε ως χώρα, αυτό οφείλεται στο ότι τα οράματα του σκληρού ηγετικού πυρήνα του δεν μπορούσαν να πραγματωθούν χωρίς θεσμική εκτροπή. Ευτυχώς το αντιλήφθηκαν εγκαίρως ή μάλλον, για να κυριολεκτήσω, τους έκαναν να το αντιληφθούν εγκαίρως οι εταίροι μας και, υπολογίζοντας τόσο τις συνέπειες όσο και τον συσχετισμό δυνάμεων, έκαναν πίσω.
Σήμερα, με δεδομένη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να μιλούμε πλέον για κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρωτίστως με τα όσα γίνονται εκεί μέσα –μεθοδεύσεις που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος– έχουν αποκοπεί από εκείνους τους ψηφοφόρους που προσέβλεπαν στη ριζοσπαστική Αριστερά απηυδισμένοι από τους προηγούμενους και πειθόμενοι συγχρόνως πως ήταν φορέας αυτός ο χώρος ενός νεφελώδους ηθικού πλεονεκτήματος, με το οποίο αυτοχρίστηκε η Αριστερά. Αυτά τα απατηλά μεγαλεία τελείωσαν. Τώρα αλληλοσπαράσσονται, αναζητώντας οι μεν την απολεσθείσα αριστερή παρθενία τους –εξ ου και ο δημόσιος, ανυπόκριτος θρήνος του Κώστα Ζαχαριάδη– και διεκδικώντας οι δε αυτό που τους ανήκει: την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και το βλέμμα και των δύο πλευρών βρίσκεται στραμμένο στην κρατική επιχορήγηση. «Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη».
Εκλείπει μια εστία θεσμικής ανωμαλίας που διατάρασσε τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό και προκαλούσε γηπεδικού τύπου εντάσεις.
Τούτων δοθέντων, κλείνει αμετάκλητα ο ιστορικός κύκλος που άνοιξε με τις εφιαλτικές εκλογές του 2012. Μετά δώδεκα χρόνια αποκαθίσταται η τάξη στην πολιτική κατάσταση της πατρίδας μας. Μετά τους ΑΝΕΛ που εξαϋλώθηκαν μαζί με τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα εξαϋλώνεται και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκλείπει μια εστία θεσμικής ανωμαλίας που διατάρασσε τις ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό και προκαλούσε γηπεδικού τύπου εντάσεις, καθώς αυτός ο χώρος ανέσυρε τον πολιτικό χουλιγκανισμό που είχε ξεχαστεί επί σχεδόν μια εικοσαετία.
Το ερώτημα πλέον είναι: Οι δυνάμεις που αισθάνονται άστεγες, μετά το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα συμπεριφερθούν; Πού θα αναζητήσουν πολιτική στέγη; Και το κυριότερο, αν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπουν και τις αντισυστημικές αποσκευές τους. Ή αν θα τις πάρουν μαζί τους, κάτι που θα καθορίσει και την παραπέρα πορεία τους. Ούτως ή άλλως, με την αναμενόμενη εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη εισερχόμαστε –θέλω να πιστεύω– σε μια νέα πολιτική φάση με κύριο χαρακτηριστικό τη θεσμική κανονικότητα και την αποφυγή τεχνητών εντάσεων.
