Είναι δυνατόν οι δύο φιναλίστ της εσωκομματικής διαδικασίας του ΠΑΣΟΚ να ήρθαν τρίτοι και τέταρτοι στο μητροπολιτικό κέντρο όπου ζει και εργάζεται ο μισός, σχεδόν, πληθυσμός της χώρας; Είναι δυνατόν, ο πρωθυπουργός και επικεφαλής της ελληνικής Κεντροδεξιάς να έχει περισσότερα κοινά ως πολιτική ταυτότητα με τους σοσιαλδημοκράτες Παύλο Γερουλάνο και Αννα Διαμαντοπούλου σε σχέση με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς της παράταξής του και με τους οποίους βρίσκεται ερήμην του εδώ και κάμποσο καιρό σε ανοιχτή ρήξη; Και είναι δυνατόν, ο Στέφανος Κασσελάκης να προσπαθεί εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο να μας πείσει στα σοβαρά ότι μπορεί να ηγηθεί ενός κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Το αποτέλεσμα στο ΠΑΣΟΚ επιβεβαίωσε την ανισορροπία του πολιτικού συστήματος με κορυφαία την αναντιστοιχία προσώπων και κομμάτων.
Σαν κάτι να πηγαίνει πολύ λάθος στο πολιτικό μας σύστημα. Εχουμε δύο κομματικούς μηχανισμούς που δημιουργήθηκαν πριν από μισόν αιώνα κι έναν τρίτο πόλο, τον ΣΥΡΙΖΑ, με μικρότερο παρελθόν και, πιθανότατα, ακόμη μικρότερο μέλλον. Σε αυτό το διάστημα η χώρα μπήκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, υιοθέτησε κοινό νόμισμα μαζί με τους εταίρους της κι έχασε μέσα σε πέντε χρόνια το ένα τέταρτο του ΑΕΠ της. Σε ένα μεγαλύτερο κάδρο, τελείωσε ο Ψυχρός Πόλεμος, αναδείχθηκαν νέοι παγκόσμιοι παίκτες (Κίνα, Ινδία), η ψηφιακή επανάσταση και τώρα η τεχνητή νοημοσύνη έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωή μας. Και όμως. Εμείς, σε αυτήν εδώ τη γωνιά της Ανατολικής Μεσογείου, έχουμε την απαίτηση να έχουμε τα ίδια κόμματα, τους ίδιους πολιτικούς, τα ίδια ιδεολογικά κουτάκια, τους ίδιους μηχανισμούς παραγωγής και άσκησης εξουσίας. Ενώ έχει έρθει ο ουρανός στο κεφάλι μας, απαιτούμε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συμφωνεί με τον Αντώνη Σαμαρά και τον Κώστα Καραμανλή «επειδή ανήκουν στο ίδιο κόμμα», θεωρούμε αυτονόητο ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να αισθάνεται πιο κοντά πολιτικά στην Αννα Διαμαντοπούλου παρά με τον παλιό του σύντροφο Γιάννη Ραγκούση, και πιστεύουμε πραγματικά ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν «εμφύλιο» επειδή η Ολγα Γεροβασίλη και ο Σωκράτης Φάμελλος συγκρούονται με έναν καθαρόαιμο φιλελεύθερο, όπως δείχνει να είναι ο Στέφανος Κασσελάκης.
Προφανώς, η χώρα έχει ανάγκη από πολιτική σταθερότητα και από κυβερνήσεις που θα μπορούν να κυβερνήσουν. Μέχρι στιγμής, αυτό το σύστημα κουτσά-στραβά δούλευε, επιβιώνοντας από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση. Η ανισορροπία που προέκυψε στο πολιτικό σύστημα μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ φέρνει στην επιφάνεια τις εσωτερικές αντιφάσεις των κομμάτων με μεγάλη ένταση. Ο κάποτε ενοποιητικός παράγοντας της εξουσίας ακυρώνεται από την περίπλοκη πραγματικότητα: έχουμε κόμματα που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μιας όλο και πιο κατακερματισμένης κοινωνίας και πρόσωπα που δεν αντέχουν να συνυπάρχουν στο παρωχημένο πλαίσιο ενός καταναγκαστικού γάμου. Τα όρια συρρικνώνονται, η ευρυχωρία των κομματικών οργανισμών δοκιμάζεται. Ο νέος κόσμος απαιτεί νέα εργαλεία και νέες συμμαχίες.
