Η εβραιοϊσλαμική σύγκρουση που βρίσκεται εν εξελίξει εδώ και ένα χρόνο στη Γάζα και στον Λίβανο υπό την απεχθέστερη και βιαιότατη μορφή της είναι ένας πόλεμος αρχέγονος, εσχατολογικός, που έχει ως στόχο τη συντριβή μέχρις εξαφανίσεως του αντιπάλου.
Ακατανόητο ακούστηκε στη Δύση –δέκα ημέρες μετά την αποτρόπαια δολοφονική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου σε κιμπούτς, όπου διασκέδαζαν νέοι και νέες– όταν ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου απευθύνθηκε στους Ισραηλινούς στρατιώτες με όρους Βιβλικούς.
«Μνήσθητι όσα εποίησέ σοι Αμαλήκ εν τη οδώ εκπορευομένου σου εκ γης Αιγύπτου», είπε ο κ. Νετανιάχου. Και στο «Βασιλειών Α΄» της Βίβλου ο Σαμουήλ διέτασσε τον Σαούλ «και νυν πορεύου και πατάξεις τον Αμαλήκ και εξολοθρεύσεις αυτόν… και αποκτενείς από ανδρός και έως γυναικός και από νηπίου έως θηλάζοντος» – μη εξαιρουμένων κατοικιδίων ζώων, έγραφε η στήλη αυτή πριν από σχεδόν ένα χρόνο.
Ο κ. Νετανιάχου ίσως δεν είχε άδικο να καταφεύγει σε βιβλικές αναφορές. Ο πόλεμος των «Εξι Ημερών» του 1967 εναντίον του Ισραήλ υπό την ηγεσία του Αιγύπτιου προέδρου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, όπως επίσης ο πόλεμος του «Γιομ Κιπούρ» του 1973 υπό την ηγεσία του διαδόχου του στην προεδρία της Αιγύπτου, Ανουάρ Σαντάτ, ήταν μία αναμέτρηση μεταξύ κρατικών οντοτήτων.
Σήμερα η Χαμάς και η Χεζμπολάχ δεν είναι συγκροτημένες στρατιωτικές δυνάμεις κυρίαρχων κρατών. Είναι το Ισλάμ ως έκφραση «μιας εφαρμοσμένης πειθαρχίας και μιας μεθοδικής προσπάθειας κατακτήσεως», έγραφε ο Ζωρζ Μπατάιγ το 1949. Στις μέρες μας η Δύση χαρακτηρίζει τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση και τη Χεζμπολάχ βραχίονα του Ιράν.
Τέλος, οι πόλεμοι Αράβων και Ισραήλ ήταν μία έμμεση αντιπαράθεση της Δύσεως και της ΕΣΣΔ. Ακόμη και κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο, το 1982, ο Μπέγκιν προσπαθούσε να πείσει τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν ότι ο Λίβανος είχε μεταβληθεί σε προκεχωρημένο στρατιωτικό φυλάκιο της ΕΣΣΔ και πως η εισβολή της χώρας του εξυπηρετούσε τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσεως.
Οι συνομιλίες των δύο ηγετών ήταν «δύσκολες» και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υπήρξε ενίοτε προσβλητικός. Η εντύπωση που αποκόμισε η διοίκηση του Ρέιγκαν από τον Μπέγκιν ήταν ότι επρόκειτο για ένα «ειδικό είδος» πρωθυπουργού, όπως στις μέρες μας συμβαίνει και με τον κ. Νετανιάχου, τον οποίο αδυνατεί να τιθασεύσει ο πρόεδρος Μπάιντεν.
Είναι πολύ περίπλοκη η περιοχή αυτή της γης. Σχεδόν ακατανόητη για τη Δύση. Το αντίθετο συνέβαινε με τους ισλαμιστές Οθωμανούς. Οταν ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ Β΄ πληροφορήθηκε τον διωγμό των Εβραίων από τη χριστιανικότατη Ισπανία, είπε: «Λένε ότι ο Φερδινάνδος είναι σοφός βασιλιάς. Φτωχαίνει τα εδάφη του για να πλουτίσει τα δικά μου».
Εναν αιώνα αργότερα, ο Σουλτάνος Μεχμέτ Δ΄ θα «έπειθε» τον αυτόκλητο Μεσσία του Ισραήλ, Σαμπατάι Τσβι, να ασπασθεί τον Μωαμεθανισμό και έτσι προέκυψαν οι «Ντονμέδες» –εξισλαμισθέντες Εβραίοι– που κυριάρχησαν οικονομικώς ιδιαιτέρως στη Θεσσαλονίκη και τη Σμύρνη. Αλλες εποχές. Αλλες πολιτικές.
