Είδατε την εκπομπή των Αναστασοπούλου – Πορτοσάλτε (ladies first) στον ΣΚΑΪ για εκείνον τον καταυλισμό Ρομά στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών; Εγώ την είδα και αφού την κατάπια, χωρίς να τη χωνέψω, επικοινώνησα με τον ρεπόρτερ Βασίλη Τζοβάνο, ο οποίος έκανε την αυτοψία. Εμαθα ότι όταν πρωτοασχολήθηκε, ο δήμαρχος του είπε –ούτε λίγο ούτε πολύ– ότι το θέμα δεν είναι τόσο φοβερό, αφού η περιοχή είναι Β΄ Αρχαιολογική Ζώνη. Η Β΄ Ζώνη είναι μια περίμετρος προστασίας της Α΄ Ζώνης και υπόκειται σε αυστηρούς περιορισμούς δόμησης. Θα μου πείτε, τα αντίσκηνα και οι παράγκες δεν θεωρούνται δόμηση. Και στο κάτω κάτω οι άνθρωποι δεν τα έστησαν ούτε στο κοίλο του αρχαίου θεάτρου ούτε μπροστά στον Θησαυρό των Αθηναίων. Μικρό το κακό. Και ο δήμος έχει επιβάλει πρόστιμα, άρα για να υπάρχει η δυνατότητα επιβολής προστίμου, κάτι παράνομο υπάρχει εκεί, μικρό ή μεγαλύτερο. Δεν ενδιαφέρει αν τα πρόστιμα εισπράχθηκαν ποτέ. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ότι ο καταυλισμός παραμένει στη θέση του. Εδώ και δεκαπέντε συναπτά έτη. Το υπουργείο Οικογένειας και παρελκομένων απεφάνθη ότι δεν μπορούν να τους μετακινήσουν αν δεν συναινέσουν οι ίδιοι. Εδώ φτάνουμε στην κορυφή της ιστορικής πυραμίδας που λέγεται ελληνική πολιτεία. Αποδέχεται την παρανομία, όμως δεν μπορεί να κάνει κάτι αν δεν την αποδεχθεί και ο ίδιος ο αυτουργός της. Ως τότε έχουν ξεσηκωθεί οι επιχειρηματίες της περιοχής, που καταγγέλλουν ζημιές, και οι κάτοικοι.
Οι Δελφοί είναι παγκόσμιο μνημείο. Το ελληνικό κράτος έχει τη νομή του, όμως δεν έχει τα ηθικά και πνευματικά του δικαιώματα. Αυτά ανήκουν στον Παγκόσμιο Πολιτισμό. Και το ελληνικό κράτος θα έπρεπε να το γνωρίζει αυτό. Ας πούμε ότι από τουριστικής απόψεως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ατραξιόν. Ο επισκέπτης, αφού δει τον Ηνίοχο ή τους Διόσκουρους στο Μουσείο, μπορεί να ξεναγηθεί και στον γειτονικό καταυλισμό των Ρομά, όπου θα διαπιστώσει πώς οι απόγονοι του Ηνίοχου τιμούν τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Με προειδοποίηση: Mind your personal belongings. Θα μπορούσε να ανεγερθεί και ανδριάς «τω αγνώστω Ρομά», κατά τα πρότυπα του ανδριάντα για την οδοκαθαρίστρια που μας υποσχέθηκε ο δήμαρχος Αθηναίων. Μόνον που η οδοκαθαρίστρια είναι όντως αόρατη στην Αθήνα, ενώ οι Ρομά, απ’ ό,τι κατάλαβα, είναι απολύτως ορατοί στην περιοχή των Δελφών.
Και για να σοβαρευτούμε – κατά το μέτρο του δυνατού. Δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει. Και όμως είναι. Δεν είναι δυνατόν η ελληνική πολιτεία να μην μπορεί να προστατεύσει τον χώρο που περιβάλλει ένα από τα σημαντικότερα περιουσιακά της στοιχεία. Και όμως είναι. «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ», που τραγουδούσε κι ο Παπάζογλου. Και μετά μελαγχολώ.
