Δεν είναι ναός. Μισώ την ιδέα του σώματος-ναού. Κάνει τις γυναίκες νεωκόρους σε κάτι που από τη φύση του είναι ατελές, προβληματικό και, ναι, οκέι, βρώμικο. Δημιουργεί απίστευτες ενοχές στις γυναίκες που δεν είναι λεπτές, αλλά ακόμη και στις πολύ λεπτές δημιουργεί μία εντύπωση πως θα έπρεπε να είναι ακόμη πιο λεπτές. Γενικώς, δεν ξέρω καμία κοπέλα που να είναι όσο λεπτή και γυμνασμένη θα ήθελε και που να μην αυτομαστιγώνεται για το σώμα της. Είναι πραγματικά κουραστικό να ζεις σε μία κοινωνία όπου σχεδόν οποιαδήποτε επιλογή των γυναικών σχετικά με τη ζωή και το σώμα τους κρίνεται.
Το θέμα είναι να έχει κανείς ενέργεια για τα σημαντικά. Κι αυτό περιλαμβάνει να έχει ένα λειτουργικό σώμα. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να νιώθει κανείς αρκετά άνετα μέσα στο σώμα του ώστε να κουνιέται πού και πού και να πηγαίνει για προληπτικούς ελέγχους. Οι προληπτικοί γυναικολογικοί έλεγχοι δεν είναι ευχάριστοι, αλλά-σοβαρά τώρα-δεν είναι και κάτι. Είναι ένα από τα προνόμια της ζωής στον 21ο αιώνα. Μπορείς να πας και να σε ψαχουλέψουν και να σού πουν εγκαίρως τι να κάνεις, για να μην αρρωστήσεις.
Φυσικά, πολλοί άνθρωποι γύρω μας δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, ενώ η ιατρική επιστήμη εδώ και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες γίνεται αγαθό προς πώληση. Δεν είναι μόνο η ντροπιαστική κατάσταση του συστήματος υγείας, η ανασφάλιστη εργασία-που άρα κόβει την προσβαση στην ιατροφαρμακευτική κάλυψη-η φτώχεια και η ανεργία μέρους του πληθυσμού, η υπερκόπωση των υποαμειβόμενων νοσηλευτών και γιατρών. Δεν φτάνει η έλλειψη ασθενοφόρων και η φρίκη στα κακοσυντηρημένα νοσοκομεία. Είναι και οι ιδέες. Το γυναικείο σώμα δεν έχει απομυστικοποιηθεί πλήρως. Είναι ακόμη τυλιγμένο μ’ ένα πέπλο παρωχημένης ιερότητας που εγγράφεται κάτω από το δέρμα μας και μάς κάνει να ντρεπόμαστε.
Το ύπουλο, υποχόνδριο συναίσθημα της ντροπής υπάρχει και στους άνδρες που δεν θα πάνε στο γιατρό παρά μόνο όταν θα έχουν φτάσει στο κατώφλι του θανάτου. Οτιδήποτε άλλο θα τους «αποσπούσε από τη δουλειά» και θα φανέρωνε αδυναμία. Η αλήθεια είναι πως πίσω απ’ όλ’ αυτά κρύβεται μία ιδέα για το σώμα που το απομακρύνει από την ιατρική επιστήμη. Όταν πάω στη γυναικολόγο με βοηθάει να σκέφτομαι ότι βλέπει το σώμα μου μ’ έναν τρόπο που εγώ δεν θα μπορέσω να το δω ποτέ: ως ένα σύστημα από μύες και όργανα.
Μ’ αρέσει να σκέφτομαι πως δεν με κρίνει, αλλά φυσικά δυσκολεύομαι να ξεκολλήσω από τον εγκέφαλο μου την ιδέα πως κρίνομαι αφού αμέτρητα μηνύματα από την ποπ κουλτούρα μέχρι τις ανεπεξέργαστες κοινωνικές προσδοκίες που μού έχουν εκφράσει άλλες γυναίκες, το βλέμμα των άλλων και η εσωτερίκευσή του με κάνουν να νιώθω κρινόμενη/απολογούμενη. Η αλήθεια είναι πως το φυτουκλίστικα απαθές, ρομποτικό βλέμμα της γυναικολόγου με ηρεμεί.
Φέτος το φθινόπωρο στο γήπεδο ποδοσφαίρου όπου πηγαίνω για να τρέξω αργά και χωρίς καμία χάρη-κυριολεκτικά με προσπερνάνε άτομα με τα διπλάσια χρόνια-βλέπω κορίτσια που παίζουν ποδόσφαιρο. Χαζεύω το παιχνίδι τους. Κάνει καλό στην αυτοπεποίθησή τους. Κινούνται ελεύθερες και οι καλοί γονείς επιχαίρουν παραδίπλα. Σκέφτομαι πως αν δεν σού μάθουν από νωρίς να νιώθεις περίεργα μέσα στο σώμα σου, δεν σού περνάει καν από το μυαλό. Είναι μία εντελώς αφύσικη σκέψη.
Μία σκέψη που άλλοτε σχετιζόταν με θρησκείες και που σήμερα σχετίζεται με την πλήρη απουσία πνεύματος, με την ανάγκη οι άνθρωποι να μην περνάνε ούτε μισό δευτερόλεπτο χωρίς να καταναλώνουν: πληροφορίες, διαφημίσεις, ozempic, αντικαταθλιπτικά, υγιεινές τροφές, reels, ανθυγιεινές τροφές, κρέμες, γενικώς… κάτι. Ο «ναός» έχει γίνει εμποροπανήγυρη. Θα ήταν ωραία να σκεφτόμασταν διαφορετικά για το τι είναι υγιές και τι όχι, αλλά αυτό θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε απαιτήσεις για διευρυμένες πολιτικές παροχής φροντίδας, ένα όραμα που μετά την πανδημία ξέφτισε.
