Μία έκπτωση δεν αρκεί. Πρέπει να τον ρίξουν ακόμη και έκπτωτο για να βεβαιωθούν ότι δεν θα επιστρέψει. Τον καθαίρεσαν. Τον απέκλεισαν. Και προτού συμπληρωθούν δύο ημέρες από τον αποκλεισμό, εξέδωσαν ανακοίνωση για να διευκρινίσουν ότι η απόφαση είναι «εφαρμοστέα και αμετάκλητη».
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε μηχανή αλυσιδωτών αναθεμάτων και εξορκισμών κατά του προσώπου που δεν πρόλαβε να συμπληρώσει ένα χρόνο στην προεδρία (αν και ο ίδιος ισχυρίζεται ότι τυπικά είναι ακόμη πρόεδρος). Είναι πλέον ένα κόμμα μονοθεματικό – ένα κόμμα Κασσελάκη χωρίς τον Κασσελάκη, ο οποίος επικοινωνεί με το κόμμα μόνο διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των εξωδίκων.
Φαίνεται πλέον καθαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνέλθει από το αντισυστημικό σοκ που προκάλεσε στον εαυτό του. Εφάρμοσε στην κομματική ζωή όσα επαγγελλόταν για τη δημοκρατία –την άμεση εκλογή, τον λόγο στον λαό, την αφιλτράριστη εκπροσώπηση– και κλάταρε. Ο πυρήνας των στελεχών που έχουν απομείνει για να περιφρουρήσουν τη λογιστική υπόσταση του κόμματος δεν είχε διέξοδο. Δεν υπήρχε πρόσωπο που να μπορεί να εγγυηθεί τη νίκη επί του Κασσελάκη στην κάλπη. Το εκλογικό ατύχημα της επανόδου του έκπτωτου περίμενε να συμβεί. Ο άνωθεν αποκλεισμός απονομιμοποιεί τους ίδιους περισσότερο απ’ ό,τι τον αποκλειόμενο – εκθέτει σε κοινή θέα την πολιτική τους αδυναμία και την εκλογική τους φοβία, ενώ επιτρέπει σε εκείνον να απευθύνει διαγγέλματα ξεσηκωμού ως θύμα του κομματικού συστήματος.
Οταν αυτοί που αποκλείουν απονομιμοποιούνται περισσότερο από αυτόν που αποκλείεται.
Ομως, τι θα μπορούσαν να κάνουν οι τελευταίοι των συριζαίων; Πώς θα μπορούσαν να συνεχίσουν να υπάρχουν; Ο ίσκιος του Τσίπρα –που επιδεικτικά συνεχίζει την καμπάνια του rebranding, φροντίζοντας να μείνει στεγνός από το ναυάγιο που άφησε– δεν αρκεί για να στερεώσει την ξεκαρφωμένη ταμπέλα του κόμματος.
Παρατηρώντας τη φαντασμαγορική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί νομίζουν ότι μπορούν κιόλας να σχεδιάσουν τη νέα γεωγραφία του κομματικού συστήματος στο τεφτέρι του μπακάλη. Αφού, λένε, ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπάρχει, απέναντι στον Μητσοτάκη θα απομένει μόνο ένα κόμμα ως ταμιευτήρας της Κεντροαριστεράς.
Βλέποντας όμως τον ΣΥΡΙΖΑ να αποσυντίθεται –διακρίνοντας, τώρα που τα προσχήματα εξαερώνονται, τα συστατικά από τα οποία το κόμμα είναι φτιαγμένο– είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς σε αυτόματες μετατοπίσεις. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να θεωρήσει ότι το πολιτικό προϊόν της χρεοκοπίας ήταν συντεταγμένος οργανισμός με αξιακούς και ιδεολογικούς αρμούς, και με αναλόγως «παιδαγωγημένο» ακροατήριο, έτσι ώστε να μπορεί να φανταστεί και την ομοιόμορφη μετανάστευσή του στο κέντρο του κομματικού συστήματος.
Αυτό που διαλύεται μοιάζει πιο πιθανό να διασπαρεί στους πέντε ανέμους της αντιπολιτικής, παρά να στοιχισθεί ησύχως πίσω από ένα παλαιό μεταπολιτευτικό έμβλημα. Αυτό που διαλύεται μας ξανασυστήνεται πεθαίνοντας.
