Οσοι πίστεψαν ότι επειδή μπήκε στη φυλακή η Χρυσή Αυγή, τελειώσαμε με τα φαινόμενα εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, διαψεύδονται καθημερινά. Σε δομή φιλοξενίας ανηλίκων μεταναστών στα Σεπόλια εμφανίστηκε ομάδα «αγανακτισμένων», οπλισμένη με καδρόνια και λοστούς, απειλώντας τα παιδιά ότι θα τα πετάξει στη θάλασσα. Η αστυνομία παρενέβη και συνέλαβε τα θύματα, όχι τους θύτες της εισβολής. Δεν εκπλήσσει η στάση της. Πριν από δύο εβδομάδες, βρέθηκε νεκρός ένας Πακιστανός υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, και μάλιστα στο μοναδικό σημείο όπου δεν υπήρχαν κάμερες. Σημειωτέον ότι οι κάμερες από τα σκάφη του Λιμενικού δεν είχαν καταγράψει –σύμφωνα με το Λιμενικό– ούτε το τραγικό ναυάγιο της Πύλου με εκατοντάδες νεκρούς και αγνοουμένους το περυσινό καλοκαίρι.
Στην ίδια γειτονιά, στα Σεπόλια, δέχθηκε πριν από δύο ημέρες επίθεση πακιστανικής καταγωγής διανομέας της Wolt, ο οποίος τόλμησε να κάνει παρατήρηση σε οδηγό που παραβίασε STOP. «”Βρώμικε Πακιστανέ, φύγε από τη χώρα μας! Φύγε από εδώ”, μου έλεγαν. Μετά από λίγο ξύπνησα στο νοσοκομείο» – με 15 ράμματα στο κεφάλι. «Τα νεύρα είναι τεντωμένα», ήταν το σχόλιο του υπουργού Μετανάστευσης, Νίκου Παναγιωτόπουλου, για τα πρόσφατα περιστατικά – «ένα δείγμα, αν θέλετε, των ακραίων αντιδράσεων που προκαλεί συνολικά το μεταναστευτικό στις τοπικές κοινωνίες», όπως χαρακτηριστικά είπε.
Ρατσιστικά πογκρόμ, νεκροί μέσα σε αστυνομικά τμήματα, κάμερες απούσες στις πιο κρίσιμες στιγμές, Αρχές που συλλαμβάνουν και κατηγορούν θύματα αντί για θύτες, υπουργοί που νίπτουν τας χείρας τους. Το κοινό στοιχείο είναι πως όλα αυτά τα υφίστανται μετανάστες, και δη Πακιστανοί. Συνήθως οι Πακιστανοί στην εγχώρια ειδησεογραφία δεν έχουν όνομα· η μοναδική ιδιότητά τους είναι η χώρα καταγωγής τους. Είτε θύτες είναι, είτε θύματα, είτε βιαστές, είτε νεκροί, παραμένουν πάνω από όλα «Πακιστανοί». Η απανθρωποίηση που τους επιφυλάσσει η ελληνική κοινωνία τούς καθιστά μια ομογενοποιημένη μάζα, σκούρα, απειλητική, που στην καλύτερη περίπτωση πουλάει καρτοτηλέφωνα για απατεωνιές.
Κάθε τόσο μαθαίνουμε ένα όνομα, π.χ. αυτό του Σαχζάτ Λουκμάν, εκ των πρώτων θυμάτων της Χρυσής Αυγής το 2013. Ακολούθησαν οι επιθέσεις κατά του ΠΑΜΕ και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα την ίδια χρονιά. Η κατάσταση στη χώρα θυμίζει έντονα εκείνες τις ημέρες. Τώρα που η κρίση χρέους έχει παρέλθει, ποια αιτία θα εφεύρουμε για να δικαιολογήσουμε το φαινόμενο;
