Εκπαιδευτικοί, περίπου 1.000 φέτος, παραιτούνται από τη θέση αναπληρωτή την οποία, μετά κόπων (κυρίως με μεταπτυχιακούς τίτλους οι οποίοι μοριοδοτούνται) και προϋπηρεσίας, κατέλαβαν. Εκπαιδευτικοί εγκαλούνται από γονείς, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους ή αδικούν στους βαθμούς τα παιδιά τους. Εκπαιδευτικοί καλούνται να διαχειριστούν περιστατικά βίας μαθητών, οι οποίοι αλωνίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το απόγευμα από το σπίτι τους. Αλλοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να συνοδεύσουν τους μαθητές σε εκδρομές και βρίσκονται υπόλογοι, όταν π.χ. οι 18χρονοι φέρνουν ποτά τσέπης από το περίπτερο στο δωμάτιο και μεθούν. Το δελτίο των περιστατικών μεγάλο, αλλά ένα πρόσφατο ακραίο συμβάν είναι ακόμη πιο ενδεικτικό. Καθηγητής συνελήφθη επειδή μαθητές συνεπλάκησαν «για πλάκα» στο προαύλιο, όπου… έπλητταν, επειδή είχαν κενή ώρα λόγω έλλειψης καθηγητή.
Τα σχολεία έχουν μετατραπεί σε αρένα και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ζωηρό και απρόβλεπτο της ηλικίας των εφήβων. Οι λόγοι είναι πολλοί.
Προφανώς και στην εποχή μας έχει αμβλυνθεί η αυθεντία του δασκάλου, που σε παλαιότερες δεκαετίες ενέπνεε σεβασμό, είτε με το κύρος του είτε με τον… χάρακά του. Σήμερα, ο ρόλος του δασκάλου έχει καταστεί ιδιαίτερα σύνθετος. Από τη μία, καλείται να διαχειριστεί παιδαγωγικά μέσα που ούτε καν είχε φανταστεί τα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Για παράδειγμα, η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στη διδασκαλία και αξιολόγηση των μαθητών σε πολύ λίγα χρόνια θα αλλάξει άρδην τη συνθήκη της εκπαίδευσης. Εχουν επιμορφωθεί οι εκπαιδευτικοί; Και τι γίνεται με τους χιλιάδες αναπληρωτές που «μπαινοβγαίνουν» κάθε χρόνο στα σχολεία, χωρίς συνέχεια και σταθερότητα; Από την άλλη, καλείται να διαχειριστεί προβλήματα που αναφύονται στην οικογένεια και στην κοινωνία, και εκδηλώνονται στο σχολείο, τον βασικό χώρο κοινωνικοποίησης των παιδιών.
Κίνητρα για διορισμό στην εκπαίδευση είναι η μονιμότητα του Δημοσίου και η δυνατότητα για ιδιαίτερα μαθήματα. Μόνο κάποιοι πρωτοετείς παιδαγωγικών σχολών δηλώνουν ότι από μικροί ονειρεύονταν να γίνουν εκπαιδευτικοί γιατί τους αρέσει «η σχέση με τα παιδιά». Δεν έχουν μάθει, ακόμη τουλάχιστον, ότι το επάγγελμα στην Ελλάδα έχει «ενταχθεί» στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Μονοήμερες απεργίες για τη διεκδίκηση των αιτημάτων και ολοσέλιδα υπουργικά μηνύματα για τον σεβασμό στον Ελληνα εκπαιδευτικό είναι άγονα. Πολιτεία, ΑΕΙ και ομοσπονδίες οφείλουν να προσδιορίσουν ποιος είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού σήμερα και πώς θα θωρακιστεί ακαδημαϊκά και λειτουργικά. Αλλιώς μένουμε σε παρωχημένα σχήματα, ζητώντας από τον δάσκαλο να είναι… λεβεντιά. Ε, πώς να είναι;
