Τι θα κάνουμε τώρα; Θα ποινικοποιήσουμε και τις χειραψίες; Τι έπρεπε να κάνει δηλαδή ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς όταν συνάντησε τυχαία σε μια δημόσια εκδήλωση τον Νίκο Παππά; Επρεπε να του γυρίσει την πλάτη; Να κρατήσει την αναπνοή του ενοχλημένος; Ή μήπως η εθιμοτυπική αβρότητα –και μάλιστα βουβή, αφού δεν μάθαμε ποτέ τι λόγια αντάλλαξαν, ξεκαρδισμένοι, οι δύο άνδρες– είναι ικανή να σηκώσει όσα πολιτικά νοήματα της φορτώθηκαν εκ των υστέρων;
Ο Σαμαράς κατηγορείται ότι αγγίζοντας τον Παππά αθέτησε το «θα τους πάω μέχρι τέλους», που είχε αναπέμψει σαν όρκο τιμωρίας για τις καθεστωτικές πρακτικές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ακόμη κι αν υιοθετούσε κανείς την παραπολιτική υπερβολή, ερμηνεύοντας τη χειραψία σαν συμφιλίωση, θα έπρεπε μάλλον να επαινέσει, παρά να ψέξει τον πρώην πρωθυπουργό. Η δημοκρατία έχει ανάγκη αυτή την ψυχοπολιτική υπέρβαση – την καλοήθη λήθη για τα σφάλματα των αντιπάλων. Το κόμμα του Παππά είναι πια ικανό να βλάψει μόνο τον εαυτό του. Τι νόημα θα είχε να εξακολουθούν να το αντιπολιτεύονται οι αντίπαλοί του για τις παλιές του αμαρτίες; Δεν είναι πιο υγιές να παραδώσουν τα αμαρτήματα στον Ιστορικό του μέλλοντος – και τα προσωπικά τους τραύματα στη λήθη;
Αν κάποιος πρέπει πρώτος να γνωρίζει τη σημασία της καταλλαγής και της συγχώρεσης στην πολιτική, αυτός είναι σίγουρα ο Σαμαράς. Χωρίς τη μεγαθυμία του κόμματός του, δεν θα είχε επιστρέψει στην πολιτική. Αν στη Νέα Δημοκρατία δεν ήταν κάποιοι έτοιμοι να υποβάλλουν εαυτούς σε επιτήδεια αμνησία, ο ανατροπέας του ’93 θα είχε τελειώσει άδοξα τη σταδιοδρομία του στο περιθώριο. Ο εικαζόμενος σασμός με τον Παππά θα μπορούσε έτσι να συνιστά και μια έμπρακτη απάντηση σε όσους χρεώνουν στον πρώην πρωθυπουργό πολιτικές μνησικακίες. Ιδού! Δεν είναι αυτός που νομίζετε. Είναι αυτός άνθρωπος που κρατάει κακίες; Είναι από εκείνους που τους κρατούν στην πολιτική βεντέτες και προσωπικά γινάτια; Ε; Είναι;
Οταν οι χειραψίες ερμηνεύονται ως πολιτικές χειρονομίες.
Η έκταση που πήρε το στιγμιότυπο αποδεικνύει πάντως ότι, όταν δεν υπάρχει γνήσιο πολιτικό δράμα, το παραμικρό νεύμα μπορεί να παρουσιαστεί σαν «γεγονός». Ευτυχώς. Πρέπει μάλλον να μακαρίζουμε την τύχη μας που ο Παππάς δεν αντιπροσωπεύει πια τίποτε περισσότερο από τη μακρινή ανάμνηση του δόγματος «να βάλουμε κάποιους φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές». Πρέπει να ζούμε με ανακούφιση μια εποχή όπου πολιτική είδηση συνιστά η χορογραφία των τυχαίων συναντήσεων, η ταξιθεσία των κοινωνικών εκδηλώσεων, και τα προσκλητήρια που πέφτουν από κουρασμένα χέρια – που δεν έχουν πια άλλες χειρονομίες στο ρεπερτόριό τους από την απόρριψη προσκλητηρίων.
Οι άλλες εποχές, στις οποίες γνώρισαν κάποτε την ακμή τους ο Σαμαράς και ο Παππάς, επιζούν μόνο σαν σκιά κακού ονείρου, που πρέπει να θαφτεί κάτω από το μαξιλάρι.
Η παραπολιτική φαγούρα δεν είναι κακή. Είναι το τίμημα της πολιτικής σταθερότητας.
