Τι προκαλεί την αύξηση στον τζίρο της αγοράς τυχερών παιχνιδιών; «Από τον Ιανουάριο έως και τον Αύγουστο η συνολική αξία των ποσών που πόνταραν οι παίκτες διαμορφώθηκε σε 28,3 δισ. ευρώ, έχοντας ενισχυθεί κατά 14,1% σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι» (χθεσινή «Κ»). Το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό (περίπου το 70%) προήλθε από το online στοίχημα.
Η Ελλάδα, μάλιστα, φαίνεται να είναι, διεθνώς, σε σχέση με το θέμα αυτό, ψηλά στη λίστα. «Η ελληνική αγορά είναι ανεξέλεγκτη και αρρύθμιστη», σχολιάζουν όσοι διερευνούν τον τζόγο από την πλευρά του εθισμού και της ψυχικής υγείας. Αν αθροιστούν δε τα ποσά που διακινούνται σε κάθε μορφή «στοιχηματισμού» (υπάρχει και ο παράνομος διαδικτυακός τζόγος), τα δισεκατομμύρια είναι ακόμη περισσότερα. Πολυπαραγοντικό –και αυτό– το πρόβλημα, με τους εφήβους να είναι από τις πιο ευάλωτες ομάδες. Οφείλεται στην πλήξη, στην αδράνεια, στην απουσία ή αδυναμία «επικοινωνίας», διαπροσωπικών σχέσεων;
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Επαναλαμβάνουμε συχνά την τάση των ενηλίκων για «εύκολο πλουτισμό», το όνειρο «να πιάσουμε την καλή», χωρίς κόπο, στη διαχρονία του και στις μεταλλάξεις που υφίσταται ανά περιόδους, τις δυσκολίες / απογοητεύσεις / παραιτήσεις / ανεκπλήρωτα, που συσσωρεύονται και ο κάθε άνθρωπος διαχειρίζεται διαφορετικά. Ομως όλα και τίποτα από αυτά δεν είναι επαρκής εξήγηση. Ούτε πρέπει να παραγνωρίζουμε τον ρόλο των επαναλαμβανόμενων διαφημίσεων στα ΜΜΕ, αλλά και το γεγονός ότι «η αύξηση των μεγεθών της αγοράς τυχερών παιγνίων συμπαρασύρει ανοδικά και τα έσοδα που έχει το κράτος από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα» («Κ», 18/10).
Υπάρχει και κάτι, ίσως, ακόμη, όχι προφανές ή επιστημονικά τεκμηριωμένο. Μια ελεύθερη απόδοση –θα λέγαμε– του εθισμού που αποδίδεται στην τυχαιότητα ως μέρους της καθημερινότητάς μας. Λίγο μπανάλ, ενδεχομένως, η μεταφορά, αλλά είναι διαδεδομένο το συναίσθημα ότι «τζογάρουμε», όταν οδηγούμε, για παράδειγμα, ή όταν περπατάμε ή όταν μετακινούμαστε με τρένα ή όταν το μετεωρολογικό δελτίο προαναγγέλλει «ακραία καιρικά φαινόμενα». Διαφορετικές εκδοχές μιας καθημερινότητας την οποία βγάζουμε πέρα «ποντάροντας» σε παράγοντες που δεν εξαρτώνται από τήρηση κανόνων, ορίων, καταλογισμό ευθύνης, μέτρων πρόληψης και ό,τι, εν γένει, συνδέεται με μια ευνομούμενη χώρα. Με μια συνθήκη επιβίωσης, δηλαδή, που δεν μετατρέπει την εξαίρεση σε κανόνα.
