Η βαρετή έως πλήξεως πολιτική περίοδος που διανύουμε συχνά μας ξαφνιάζει με την αμετροέπεια και τις υπερβολές ορισμένων, ενώ άλλες φορές προκαλεί γέλια μέχρι δακρύων. Οι πολιτικοί συσχετισμοί όμως παραμένουν αμετάβλητοι από τις εθνικές εκλογές αλλά και από τις ευρωεκλογές που έγιναν πριν από πέντε μήνες, παρά τις επιμέρους διακυμάνσεις.
Το μόνο που παρατηρεί κανείς σε όλο αυτό το διάστημα είναι η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και οι κωμικοτραγικές σκηνές που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Αυτός ο εκφυλισμός ασφαλώς ενοχλεί μόνον τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης, που «ξεκατινιάζονται» νυχθημερόν σε μια παράσταση που θυμίζει… Δελφινάριο και όχι πολιτικό οργανισμό. Η αστεία πλευρά της εμφύλιας διαμάχης στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εξαντλείται παρότι κρατά πάνω από ένα χρόνο και στην πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι το κόμμα αυτό θα επιστρέψει σταδιακά εκεί από όπου ξεκίνησε, σε μικρά μονοψήφια ποσοστά.
Ενας πρωθυπουργός με τόσες πολιτικές επιτυχίες δεν μπορεί να τεθεί υπό επιτήρηση ή, ακόμη χειρότερα, υπό πολιτική κηδεμονία, όπως φαντασιώνονται ορισμένοι.
Η μοιραία αναδιάταξη δυνάμεων στην αντιπολίτευση ασφαλώς και γεννά υψηλές προσδοκίες για το ΠΑΣΟΚ, που έχει μια ακόμη ευκαιρία να επανακάμψει σε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Η ανανέωση της εντολής στον Νίκο Ανδρουλάκη μετά την επώδυνη αλλά πολιτισμένη εσωκομματική αντιπαράθεση των τελευταίων μηνών καλλιεργεί ένα κλίμα αισιοδοξίας για το μέλλον, αρκεί να μην επαναληφθεί η ακινησία του παρελθόντος. Ο κ. Ανδρουλάκης είναι αδιαμφισβήτητος νικητής αλλά δεν είναι νέος αρχηγός και ως εκ τούτου δεν πρέπει να χάσει ούτε μία μέρα αν θέλει να κάνει το αποφασιστικό βήμα για την αναγέννηση του κόμματός του. Προφανώς δεν μπορεί να ακολουθήσει το παλιό του μοτίβο και να περιμένει διαφορετικά αποτελέσματα. Τώρα έχει την άνεση να ανοίξει το κόμμα και να λειτουργήσει ενωτικά και συλλογικά με καθαρό λόγο και ρεαλιστικό σχέδιο που θα γίνει ελκυστικό για τους πολίτες.
Ενώ αυτά συμβαίνουν στην αντιπολίτευση, η κυβερνητική πλειοψηφία μοιάζει να ψάχνει αφορμή για να σπάσει την πλήξη της με μικροκομματικές εσωτερικές έριδες. Στη χειρότερη των περιπτώσεων οι γκρίνιες αφορούν προσωπικές απογοητεύσεις και ματαιώσεις ανομολόγητων φιλοδοξιών για θέσεις και αξιώματα. Πρώην και νυν στελέχη της παράταξης που κυβερνά χωρίς να αισθάνεται την πίεση των πολιτικών αντιπάλων της, προκαλούν συχνά θόρυβο με μισόλογα και σκόπιμες απουσίες. Για όλα αυτά ασφαλώς η κοινωνία αδιαφορεί απολύτως, καθώς απασχολούν έναν μικρόκοσμο μυημένων που ειδικεύονται στην ίντριγκα και στην παραπολιτική πέριξ της πλατείας Κολωνακίου. Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, που από το 2016 κερδίζει σε όσες κάλπες στήθηκαν, όχι μόνον δεν σνομπάρει τις εσωκομματικές ανησυχίες, αλλά ενίοτε υπερβαίνει εαυτόν με τους χειρισμούς του. Αυτό που δεν κάνει και προφανώς δεν θα κάνει ούτε και στο μέλλον είναι να αρχίσει τις ασκήσεις ισορροπίας με ανταλλάγματα και υποσχέσεις σε όσους νομίζουν ότι μπορεί να επηρεάζουν τις εσωκομματικές εξελίξεις. Ενας πρωθυπουργός με τόσες πολιτικές επιτυχίες δεν μπορεί να τεθεί υπό επιτήρηση ή, ακόμη χειρότερα, υπό πολιτική κηδεμονία, όπως φαντασιώνονται ορισμένοι, διότι πέραν των άλλων γνωρίζει ότι αυτό το λάθος θα ήταν καταστροφικό.
