Ενας καλός φίλος είχε πει μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι μόνο από τους μποτιλιαρισμένους οδηγούς του Κηφισού, της Βασιλέως Κωνσταντίνου και της λεωφόρου Κηφισίας, η κυβέρνηση ξοδεύει κάθε μέρα περίπου 0,1% από το πολιτικό της κεφάλαιο.
Μάλλον κάτι όχι πολύ διαφορετικό πρέπει να σκέφτονται και στο Μέγαρο Μαξίμου. Δεν εξηγείται αλλιώς το ενημερωτικό ντεμαράζ για την κυκλοφορία… 35 νέων λεωφορείων στους δρόμους της Αθήνας· υπήρξε και σχετική ανάρτηση του πρωθυπουργού.
Οσους δρόμους και να φτιάξουμε, δεν θα λύσουμε το κυκλοφοριακό της Αθήνας. Η λύση είναι μία και την ξέρουμε.
Αλλά δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση. Η κατάρρευση των δημοσίων επενδύσεων κατά τη διάρκεια της κρίσης και η διαχρονική αδιαφορία για τη δημόσια συγκοινωνία μάς έφεραν στο σημείο μηδέν: φρακαρισμένοι δρόμοι και, πλην του μετρό, αξιοθρήνητες υπηρεσίες αστικής και περιαστικής συγκοινωνίας, με ξεχαρβαλωμένα οχήματα του περασμένου αιώνα, απόλυτη αδιαφορία για την περιφρούρηση της προτεραιότητας των μέσων μαζικής μεταφοράς έξω στους δρόμους και συχνότητα δρομολογίων για την οποία δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα γέλια ή τα κλάματα.
Παρ’ όλα αυτά, μετά τις ευρωεκλογές παρατηρείται αναβαθμισμένο ενδιαφέρον της κυβέρνησης για το θέμα των συγκοινωνιών, στο πλαίσιο, προφανώς, μιας εσπευσμένης στροφής σε θέματα της καθημερινότητας που κοστίζουν πολύ περισσότερο από την αξία που τους προσδίδουν δημοσιολογούντες και κομματικά επιτελεία. Γιατί παρά τις βαρύγδουπες δημοσιογραφικές αναλύσεις, στο τέλος της ημέρας ο ψηφοφόρος δεν δίνει δεκάρα για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ή για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, αν βλέπει ότι ζωτικές ανάγκες του, από την υγεία μέχρι τη συγκοινωνία, λαμβάνονται στοιχειωδώς υπόψη. Κανείς δεν θυμάται σήμερα την επενδυτική βαθμίδα. Ομως όλοι θυμούνται πόσες ώρες έκαναν για να πάνε και να γυρίσουν από τη δουλειά τους ή πόσο περίμεναν στη στάση του λεωφορείου.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε εκείνο το σημείο που δεν μπορούμε να αποδεχθούμε την κυκλοφοριακή ακινησία ως αναπόδραστη μοίρα τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων. Εχουμε δύο κατηγορίες πολιτών που στην πραγματικότητα δεν έχουν επιλογή: στη μία όχθη, όσοι χρησιμοποιούν μέσα μαζικής μεταφοράς γιατί δεν διαθέτουν Ι.Χ. και στην άλλη, όσοι διαθέτουν Ι.Χ. και δεν έχουν την υπομονή (ή τον χρόνο) να περιμένουν μισή ώρα ή σαράντα λεπτά στη στάση. Από τη στιγμή που δεν μπορούμε να μεγαλώσουμε με κάποιο μαγικό τρόπο το οδικό δίκτυο, μία λύση υπάρχει στο τραπέζι: να κάνουμε τα πάντα για να καταστήσουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς ελκυστικά σε όλους, έχοντες και μη έχοντες (Ι.Χ.): να γίνουν περισσότερα, να γίνουν πιο όμορφα, να πηγαίνουν πιο γρήγορα στη δική τους αποκλειστική λωρίδα κυκλοφορίας και να διέρχονται με συχνότητα ανταγωνιστική ενός συρμού του μετρό και όχι υπεραστικού δρομολογίου του ΚΤΕΛ. Αλλη λύση δεν υπάρχει. Οσο πιο γρήγορα το πάρουμε απόφαση, τόσο καλύτερα για όλους.
