«Ακροδεξιός», «ρατσιστής», «φασίστας». Πολύ θα ήθελα να ακούσω έναν ορισμό αυτών των λέξεων. Ειλικρινά το λέω. Τι θα πει «φασίστας» και ποιος είναι «φασίστας». Για τις συμμορίες των «Αντιφά», και όχι μόνον, όποιος δεν σκέφτεται σαν κι αυτούς. Η Ελληνική Αστυνομία για παράδειγμα. Επειδή δεν τους αφήνει ήσυχους στις καταλήψεις τους και κυνηγάει τους παράνομους μετανάστες. Ποιος είναι «ρατσιστής»; Οποιος θεωρεί ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση υπονομεύει την κοινωνική συνοχή; Οχι μόνον. Αν, ας πούμε, δηλώσεις ισλαμόφοβος, αν τολμήσεις να πεις ότι φοβάσαι την ισλαμική τρομοκρατία, τότε χαρακτηρίζεσαι ρατσιστής χωρίς δικαίωμα έφεσης. «Ακροδεξιός»; Θα μιλήσω στη συνέχεια γι’ αυτό. Προς το παρόν να υπενθυμίσω ότι μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν ακόμη υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλούσαν την κυβέρνηση της Ν.Δ. ακροδεξιά. Αυτοί που είχαν συγκυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο.
Υπάρχει η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σημασίας των λέξεων που χρησιμοποιούμε, ιδιαιτέρως δε όταν έχουν, ή νομίζουμε ότι έχουν, πολιτική αξία. Αφήνω κατά μέρος τον «φασισμό». Μια εύκολη και ιδιαιτέρως φθαρμένη έκφραση που δεν σημαίνει τίποτε παραπάνω από την αγανάκτηση όσων την χρησιμοποιούν. Τι θα πει «φασισμός» σήμερα; Πάντως δεν έχει κρατήσει τίποτε από την ιστορική σημασία της λέξης. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δεν ήσαν φασίστες. Συγκρότησαν μια εγκληματική οργάνωση, μια συμμορία της νύχτας, με στόχο να τρομοκρατήσουν τη δημοκρατία. Απέτυχαν. Και σίγουρα δεν πέτυχαν τον βασικό στόχο του φασισμού: τη λαϊκή κινητοποίηση. «Ρατσισμός»; Είναι ρατσιστικές οι κοινωνίες μας; Ο ρατσισμός, ιστορικά, έχει δύο εκδοχές. Η πρώτη είναι η εκδοχή της εκμετάλλευσης. Εκμεταλλεύεσαι τους υποτελείς σου επειδή έχεις την πολιτισμική ανωτερότητα. Η δεύτερη, η πιο απάνθρωπη, είναι η εκδοχή της γενοκτονίας. Αυτήν έζησε η Ευρώπη με τη Σοά.
Ας πάμε τώρα στην Ακροδεξιά. Τι σημαίνει σήμερα Ακροδεξιά; Κάτω από την ομπρέλα της ομαδοποιούμε ετερόκλητες δυνάμεις. Από τον Τραμπ, τη Λεπέν, τον Ορμπαν, τη Μελόνι, έως τους δικούς μας. Ποιους αποκαλούμε «ακροδεξιούς» παρ’ ημίν; Για τη γενιά μου η διαχωριστική γραμμή ήταν καθαρή: ήσαν οι κληρονόμοι του «Ελλάς, Ελλήνων, Χριστιανών» που άφησε η δικτατορία και τα παρελκόμενα, η αφοσίωση στη Δύση, κληροδότημα του Εμφυλίου. Η Αριστερά την υπονόμευε. Η σημερινή «Ακροδεξιά» συμπλέει με την Αριστερά. Αντιμετωπίζει με την ίδια δυσπιστία τη Δύση. Το φιλορωσικό κόμμα είναι πάντα ζωντανό. Εξ ου και η ιδεολογική ασυλία την οποία απολαμβάνει το ΚΚΕ.
Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον Εθνικισμό. Τον γράφω με κεφαλαίο το έψιλον διότι ο Εθνικισμός είναι ιδεολογία. Είναι η άποψη ότι το Εθνος σου είναι ανώτερο από όλα τα άλλα έθνη. Ο πατριωτισμός είναι η αγάπη για την πατρίδα. Από τον μικρό υπέροχο κόλπο στην Πελοπόννησο έως τη γλώσσα και τους ήρωες των οποίων τις προτομές βλέπω κάθε μέρα στο Πεδίον του Αρεως. Η Ακροδεξιά τοποθετείται πάντα στην πλευρά του Εθνικισμού. Επί χούντας ο εθνικισμός όριζε την προσήλωση στις δυτικές αξίες και επιταγές. Σήμερα ο ελληνικός εθνικισμός είναι αντιδυτικός. Οπως και ο ευρωπαϊκός. Ακροδεξιά και Ακροαριστερά συγκλίνουν στην απόρριψη της ευρωπαϊκής πολιτικής –ο Θεός να την κάνει πολιτική– απέναντι στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τον πόλεμο του Ισραήλ κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Μιλάμε για τη δεξιά της δεξιάς. Ευπρεπέστερο από την Ακροδεξιά. Τι έχει να προτείνει στη χώρα, όποιος κι αν την εκπροσωπεί; Αναρωτιέμαι. Μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση; Ελάτε τώρα. Αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής; Προς ποια κατεύθυνση; Επιθετική πολιτική απέναντι στην Τουρκία; Είδαμε και πάθαμε να την ηρεμήσουμε στο Αιγαίο. Αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής; Χρειάζονται διορθώσεις, δεν έχω αντίρρηση. Αλλαγή στην πολιτική της δημόσιας ασφάλειας; Παρομοίως. Για την οικονομία δεν έχω τίποτε να πω διότι πιστεύω ότι ούτε αυτοί έχουν κάτι να πουν. Ε ναι, η κυβέρνηση αν δεν θέλει να αφήσει χώρο στα δεξιά της οφείλει να ρίξει το βάρος της στη δημόσια ασφάλεια.
Η Ακροδεξιά είναι ο νέος μύθος της δυτικής δημοκρατίας. Δεν είναι παραμύθι. Εχει την ισχύ του μύθου. Μια αφήγηση που μπορεί να επηρεάσει την πραγματικότητα. Δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς. Απαιτείται, πριν απ’ όλα, η περιγραφή της σημερινής μορφής της.
