Νομίζω πως για αυτό το τόσο κρίσιμο εθνικό ζήτημα έχουν χάσει οι συγκεκριμένες λέξεις το νόημά τους. Διότι το ερώτημα είναι: Πώς ορίζεται η δίκαιη και συνακόλουθα βιώσιμη λύση; Και, το εξίσου σημαντικό, ποιος ορίζει; Προφανώς για να μην υπάρχει λύση από το 1974 οι ενδιαφερόμενες πλευρές αδυνατούν να συμφωνήσουν σε έναν κοινό ορισμό. Μάλιστα η τουρκική πλευρά μέχρι πρότινος ισχυριζόταν ότι το Κυπριακό έχει λυθεί. Εδώ και λίγα χρόνια θέτει ως προϋπόθεση του οποιουδήποτε διαλόγου τη διεθνή αναγνώριση του τουρκοκυπριακού κρατικού μορφώματος. Διότι αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας. Να αυτοδιαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ελληνικής διπλωματίας που πραγματοποιήθηκε με τις Συνθήκες του Λονδίνου το 1959 από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Δεν νοείται λύση η οποία θα εξισώνει διαδικαστικά και ουσιαστικά ένα κράτος με ένα κρατικό μόρφωμα.
Σήμερα, ως γνωστόν, υπάρχει στην Κύπρο ένα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο που μετέχει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην Ευρωζώνη και ένα κρατικό μόρφωμα στην κατεχόμενη περιοχή της Κύπρου. Είναι επίσης γνωστό ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία αποκαλεί «ελληνοκυπριακή διοίκηση». Συνεπώς, δεν νοείται λύση η οποία θα εξισώνει διαδικαστικά και ουσιαστικά ένα κράτος με ένα μόρφωμα. Από εδώ ξεκινούν όλα και αυτό έχει καταστεί συνείδηση στη συντριπτική πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων, οι οποίοι έναντι μιας πάση θυσία λύσης προτιμούν την υπάρχουσα κατάσταση. Στο κάτω κάτω δεν μοιράζονται πολιτική εξουσία και χρήμα. Ρεαλιστικό; Κυνικό; Πείτε το όπως θέλετε.
Στην πολιτική υπάρχουν δύο δρόμοι για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος. Ο πρώτος δρόμος αποβλέπει στη διαιώνισή του, σε σημείο έπειτα από δεκαετίες να έχει πάψει, εν τοις πράγμασι, να αποτελεί πρόβλημα, και ο άλλος δρόμος αποβλέπει στην επίλυσή του, μέσα από επώδυνες, αμοιβαίες υποχωρήσεις, που επί του προκειμένου ουδεμία πλευρά είναι διατεθειμένη να κάνει. Οι βασικοί παίκτες του κυπριακού προβλήματος έχουν επιλέξει εδώ και πολύ καιρό, συνειδητά, τον πρώτο δρόμο. Το να κουβεντιάζουν δεν είναι κακό, ούτε ο διπλωματικός μπιζιμποντισμός της περίφημης κινητικότητας βλάπτει. Σε δουλειά να βρισκόμαστε. Αρκεί να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις για το πώς τελειώνουν όλα αυτά.
