Ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ δήλωσε πως μέχρι στιγμής οι αποβολές μαθητών για χρήση κινητού τηλεφώνου μέσα στην τάξη ανήλθαν σε 6.043. Αν λάβουμε υπόψη τον συνολικό αριθμό των μαθητών, τότε ποσοστιαία οι απείθαρχοι είναι μια ασήμαντη μειοψηφία. Αυτό μαρτυρά ότι το μέτρο έχει πετύχει, μέχρι στιγμής. Οι πάρα πολλοί συμμορφώθηκαν, κάτι που προσωπικά με εξέπληξε.
Πραγματικά δεν περίμενα παιδιά που έχουν καταστήσει μέρος του εαυτού τους το κινητό τηλέφωνο να πειθαρχούν σε ένα μέτρο που απαγορεύει τη χρήση του σχεδόν για το ένα τρίτο της ημέρας τους. Τι αποδεικνύεται; Πως η ποινή, ο πειθαρχικός έλεγχος λειτουργούν πάντα αποτελεσματικά υπό μια προϋπόθεση: ότι οι ασκούντες θεωρητικά τον έλεγχο, τον ασκούν και στην πράξη. Και πώς αυτό φαίνεται; Οταν τιμωρούνται οι παραβάτες.
Στη μέχρι τώρα επιτυχία του μέτρου, σημαντικό ρόλο είχαν οι καθηγητές. Αυτοί εντόπισαν τον παραβάτη και αυτοί τον παρέπεμψαν για τα περαιτέρω.
Στην αρχή και μόνον η εκφορά της λέξης «αποβολή» προκάλεσε την αντίδραση των γνωστών κύκλων του ακραίου φιλελευθερισμού και φυσικά της Αριστεράς –αυτοί οι δύο χώροι σε μερικά θέματα συμβαδίζουν– καθώς επιβεβαίωναν το προκατασκευασμένο σχήμα τους για μια αυταρχική-ακροδεξιά κυβέρνηση. Τους διέφευγε πως πειθαρχία χωρίς έλεγχο δεν υφίσταται και έλεγχος χωρίς τον φόβο της τιμωρίας είναι γράμμα κενό. Αυτοί είναι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις των πολιτισμένων κοινωνιών και όσες προσπάθειες έγιναν να ανατραπούν αυτοί οι κανόνες είναι γνωστό πως καταλήξαμε σε εκτρωματικές καταστάσεις. Ειδικά στον ευαίσθητο χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης, όπου οι μαθητές συνειδητοποιούν ή όχι την ανάγκη της κοινωνικής συνοχής, η πειθαρχία, ο έλεγχος και η τιμωρία είναι αναπόσπαστα στοιχεία αυτής της διαδικασίας. Ακόμα και η σχολική στολή, ένα μέτρο που τόσο λοιδορήθηκε στην πατρίδα μας, είναι ένα δείγμα όχι μόνον του ανήκειν, αλλά συγχρόνως και μια προσπάθεια να μη μεταφερθούν στην τάξη οι κοινωνικές διαφορές που υπάρχουν έξω από αυτήν. Να εμπεδωθεί το ομαδικό πνεύμα, απαραίτητο στοιχείο τόσο της πειθούς όσο και του ελέγχου.
Εδώ ακριβώς συμπλέκεται ένα αποσπασματικό μέτρο, όπως η απαγόρευση του κινητού τηλεφώνου στα σχολεία, με μια γενικότερη θεώρηση τόσο για τον ρόλο της τάξης, του εκπαιδευτικού και φυσικά και των γονέων. Αν οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες έχουν επιφέρει τη χαλάρωση του ελέγχου μέσα στην οικογένεια, αυτή η κατάσταση μπορεί να θεραπευθεί αν οι εκπαιδευτικοί επανακατακτήσουν τον παιδαγωγικό ρόλο τους, τον οποίον απεμπόλησαν υπό πολύ συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες.
Συνεπώς, στη μέχρι τώρα επιτυχία του μέτρου σχετικά με τα κινητά, σημαντικό ρόλο είχαν οι καθηγητές. Αυτοί εντόπισαν τον παραβάτη και αυτοί τον παρέπεμψαν για τα περαιτέρω. Αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στους γονείς, οι οποίοι φαίνεται ότι αποδέχθηκαν και το μέτρο και τις συνέπειες της παραβίασής του. Οπότε καταλήγουμε στο κοινότοπο συμπέρασμα ότι χωρίς τη συνεργασία των δύο αυτών παραγόντων καμιά πολιτική εντός του σχολείου δεν πρόκειται να πετύχει.
