Μπορώ να κατανοήσω ότι είναι ζήτημα γεωστρατηγικών σχεδιασμών, πολιτικών προτεραιοτήτων, ακόμη και ικανοποίησης κομματικών «αναγκών» ή ιδεολογικών αγκυλώσεων. Μπορώ να καταλάβω ότι παίζει ρόλο και το γεγονός πως κάποιοι διαθέτουν πυρηνικά στο οπλοστάσιό τους, ενώ άλλοι όχι. Και ότι αφού οι πρώτοι έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν θανατηφόρα μανιτάρια τύπου Χιροσίμα και Ναγκασάκι, «τραβούν» το πλημμυρισμένο από φόβο βλέμμα μας. Και έτσι, για πολλοστή φορά στην ανθρώπινη ιστορία, να έχουμε φθάσει στο σημείο να επιλέγουμε σε ποιους θα συμπαρασταθούμε, για ποιους θα κινητοποιηθούμε.
Η ιστορία μας πάνω σε τούτο τον πλανήτη, ωστόσο, δείχνει ότι η στάση αυτή δεν συνιστά παρά ένα επαναλαμβανόμενο λάθος, που, με τον τρόπο του, ίσως διαιωνίζει την αδικία και την οδύνη.
Δείτε τώρα: Ολοι όσοι δεν πεινάμε, εστιάζουμε την προσοχή, τον λόγο και τις πράξεις μας στο Μεσανατολικό. Λίγο πριν ήταν, και πλέον κάπως ξεθωριασμένα είναι, το ουκρανικό μέτωπο.
Μα, αρκεί να προσέξει κάποιος και θα δει ότι ο λόγος και η πράξη απέναντι σε αυτή τη διπλή πολεμική αιμορραγία περισσότερο μοιάζει με συμμετοχή στις διενέξεις, με το να λαμβάνουμε θέση υπέρ ή κατά μιας πλευράς, παρά στάση υπέρ της ειρήνης.
Αν, ωστόσο, αυτό το αλλάζαμε; Αν στεκόμασταν με ανυπόκριτη θέρμη και άφοβη ειλικρίνεια απλώς και μόνον υπέρ της ειρήνης; Αν συνέβαινε μια τέτοια αλλαγή, πιθανόν να γινόταν και η ματιά του νου μας κάπως πιο διαυγής. Και τότε, θα βλέπαμε – δεν θα κοιτούσαμε απλά. Θα αποκτούσαμε, εκτός των άλλων, επίγνωση του εφιάλτη όπως περιγράφεται στην ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών: Υπάρχουν ενεργές αυτή την ώρα «δώδεκα ειρηνευτικές επιχειρήσεις σε τέσσερις ηπείρους για λόγους που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων». Δηλαδή, έχουμε δώδεκα πληγές στο σώμα της ανθρωπότητας που αιμορραγούν.
«Αφγανιστάν: Δυστυχία και πείνα. Συρία: Μετά 13 χρόνια κρίσης, περισσότερα από 15 εκατομμύρια άνθρωποι χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια και προστασία. Σουδάν: Θανατηφόρες συγκρούσεις. Κέρας της Αφρικής: Βιώνει τη μεγαλύτερη και σοβαρότερη ξηρασία που έχει καταγραφεί ποτέ, καθώς μπαίνει για έκτη συνεχόμενη χρονιά στην εποχή των βροχών χωρίς βροχοπτώσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι από την Αιθιοπία, την Κένυα και τη Σομαλία αγωνίζονται να επιβιώσουν εν μέσω έλλειψης υδάτινων πόρων, της πείνας, της ανασφάλειας και των συγκρούσεων. Κονγκό: Σχεδόν έξι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί μέχρι στιγμής, εξαιτίας της αναζωπύρωσης της βίας από ένοπλες ομάδες».
Λοιπόν;
