Η διανομή αξιωμάτων είναι το εύκολο. Ξέρεις τα πρόσωπα, γράφεις τον ρόλο. Και επιλέγεις να τους έχεις μέσα, παρά να τους έχεις απέναντι.
Αυτό το αυτονόητο συμπέρασμα φαίνεται να έβγαλε ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ. Καλύτερα να έχει τους αντιπάλους του στη βιτρίνα, μαζί του, παρά να τους αφήσει αδέσποτους. Δίνει έτσι την εντύπωση ότι είδε στην κάλπη όχι μόνο τη δική του επικράτηση, αλλά και τα ρεύματα που διαπερνούν το κόμμα κάτω από το δικό του 30%.
Πολλοί αναρωτιούνται για το τι βάρος θα έχουν τελικά τα χαρτοφυλάκια – πόσο πιο «αποκεντρωμένη» θα αποδειχθεί στην πράξη η κομματική ηγεσία. Μόνο αν η χημεία μεταξύ των προσώπων λειτουργήσει θα αποκτήσει το ΠΑΣΟΚ αυτό που του έχει λείψει περισσότερο: την εικόνα ότι διαθέτει ομάδα «έτοιμων» στελεχών, που μπορούν να αρθρώσουν θετικό λόγο (που δεν κουβαλάει ο καθένας κι ένα κλουβί με τη ματαιωμένη του φιλοδοξία).
Για να πετύχει το εγχείρημα δεν αρκούν τα ευχολόγια περί συλλογικής λειτουργίας. Πρέπει και ο πρώτος να μπορεί ο ίδιος να δώσει υπόσταση σε ένα πιο πλουραλιστικό πολιτικό προϊόν, από την πεπατημένη της αντιμητσοτακικής γκρίνιας που ακολούθησε στα πρώτα δυόμισι χρόνια της προεδρίας του. Πρέπει και ο Ανδρουλάκης να βάλει στο προσωπικό εκφραστικό του μείγμα λίγη Αννα και λίγο Παύλο.
Διανομή κομματικών χαρτοφυλακίων και καριέρα εσωκομματικού πόλου.
Και ο δεύτερος; Αρκεί μια τιμητική συμμετοχή σε ένα κομματικό όργανο για τον Χάρη Δούκα; Δεν θα ήταν πιο αντιπροσωπευτικό ένα βαρύτερο αξίωμα;
Ο Δούκας έχει αξίωμα, διά του οποίου μπορεί να υπηρετήσει όχι μόνο τον εμπλουτισμό του δικού του βιογραφικού, αλλά και την κυβερνητική αξίωση που εγείρει δειλά δειλά το κόμμα του. Πώς; Με το να επιστρέψει –αν πήγε ποτέ– στον δήμο. Με το να δείξει ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί ακόμη να ασκεί αξιόπιστη διοίκηση, χωρίς να αναλώνεται στην «πολιτική για την πολιτική».
Ο πρώτος χρόνος της δημαρχιακής θητείας του Δούκα δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Αντί του πραγματισμού που απαιτεί ο ρόλος, ο καθηγητής του Πολυτεχνείου τείνει να χάνεται στα νέφη της αριστερής ηθικολογίας. Τον νοιάζει ποιο χέρι –δημόσιο ή ιδιωτικό– θα μαζεύει τα σκουπίδια και όχι αν τα σκουπίδια θα μαζεύονται. Περιμένει ότι θα κυβερνούν διαβουλευόμενες οι «συλλογικότητες». Καταφεύγει σε διαρκείς δηλώσεις αναρμοδιότητας, αλλά, τελευταία, και σε μια ανδρουλακικού τύπου αυτοθυματοποίηση (με πολεμάει το «σύστημα Μητσοτάκη», με πολεμάνε τα media και οι γελοιογράφοι).
Ο δήμαρχος έχει πολύ χρόνο μπροστά του για να μάθει από τα λάθη του και τη βιασύνη του – για να αντικαταστήσει τη φιλοδοξία της καριερίστικης ανόδου από τη φιλοδοξία της καθόδου στο αστικό πεζοδρόμιο. Αλλά δείχνει ότι η μόνη καριέρα που τον ενδιαφέρει μετά την ήττα του είναι να κατοχυρωθεί ως ενδοπασοκική συνιστώσα. Αντί για δήμαρχος, συνιστωσάρχης.
