Οταν ο Ιλον Μασκ ανακοίνωσε το Σάββατο πως «κληρώνει», αρκεί να δεχτείς να ψηφίσεις στις εκλογές και να υπογράψεις ένα ούλτρα συντηρητικό υπόμνημα, πραγματικά αηδίασα. Η λοταρία είναι στο ένα εκατομμύριο. Και αλήθεια ελπίζω κάποια τυχερή να πάρει το ποσό και να ψηφίσει το Δημοκρατικό κόμμα. Ας δούμε, όμως, από κοντά τι συμβαίνει. Είναι άλλη μία εκδήλωση της απροκάλυπτης ασυδοσίας των τεχνολογικών κολοσσών.
Αυτοί οι άνθρωποι, τύπου Μασκ, έχουν κάνει το Διαδίκτυο το προσωπικό τους φέουδο. Τεχνο-ολιγάρχες, δεν είναι πάνω από πέντε, διαφεντεύουν τον κυβερνοχώρο. Ο ανταγωνισμός δεν λειτουργεί, εξαγοράζεται, συντρίβεται, ενσωματώνεται. Οι κολοσσοί γίνονται ελεγκτές της ροής της πληροφορίας και της ροής της προσοχής ενός απαθούς κοινού που είναι έτοιμο να κάνει τους δισεκατομμυριούχους ακόμη πλουσιότερους, αρκεί να τους πετάξουν απ’ όλο αυτό το αισχρό φαγοπότι το ξεροκόκαλο μερικών λάικ από τη θεία τους στο χωριό. Το θέμα είναι πως όλοι αυτοί οι πανίσχυροι άνθρωποι απειλούν τις δημοκρατίες και γι’ αυτό στην Ευρώπη εδώ και λίγο καιρό δημιουργήθηκε ένα νέο θεσμικό πλαίσιο (η DSA) που θα προσπαθήσει να είναι κάτι σαν σύνταγμα του διαδικτύου – θα δούμε πώς θα πάει αυτό.
Η ωμή παρέμβαση του Μασκ στην πολιτική ζωή της Αμερικής –της Αμερικής, όχι κάποιου αποτυχημένου κράτους, ούτε κάποιου απροκάλυπτου καθεστώτος– φέρνει ανατριχίλες. Τρέπει τις εκλογές σε παιχνίδι. Κάνει μπανάλ κι αχρείαστη την πολιτική συζήτηση υψώνοντας τις γροθιές του. Η αισθητική του όλου πράγματος: φοράει κάτι σαν ακριβό καπελάκι καμπάνιας Τραμπ, είναι ντυμένος σαν ο παράξενος nerdy φίλος σου που σου κολλάει παρά τη θέλησή σου κι έρχεται στη συναυλία.
Ντυμένος ροκ σταρ και φυτό, έτσι εμφανίστηκε σε μία πραγματικά αλλόκοτη ομιλία του Τραμπ, όπου σε κάποια φάση ειπώθηκε ότι θα πάνε στο φεγγάρι κ.λπ. Ηταν άβολο. Και το πιο χάλια είναι που όλες αυτές οι πολιτικές συγκεντρώσεις εξελίσσονται σε κάτι σαν ξέσπασμα γκρίνιας πλουσίων που δεν θέλουν να φορολογηθούν (δεν μιλάμε για αστική τάξη ή μεγαλοαστική τάξη, μιλάμε για κάτι που μοιάζει με φεουδαρχία). Το παίζουν και θιγμένοι –θύματα της woke κουλτούρας κ.λπ.–, ώστε μέσω της αυτοθυματοποίησής τους να δημιουργήσουν περίεργες ταυτίσεις με ανθρώπους που ζουν εκατό φορές χειρότερα απ’ ό,τι οι Τραμπ, Μασκ.
Υψηλά στην ατζέντα όλων αυτών των γκρινιάρηδων μπέμπηδων/χιονονιφάδων που προτάσσουν την ευθιξία τους είναι το δικαίωμά τους να λένε ό,τι θέλουν – λες και τους περιόρισε τάχα κάποιος, επειδή απλώς όλο το σύμπαν δεν υποκλίνεται στις προθέσεις τους. Το βάιμπ εύθραυστης αρρενωπότητας είναι τόσο πυκνό που σχεδόν μπορείς να το πιάσεις όταν ο Μασκ ανοίγει το στόμα του για να πει ψευδίζοντας ασυναρτησίες. Ομως, το Δημοκρατικό κόμμα, αλλά και οι απανταχού αξιοπρεπώς πολιτευόμενοι που δεν θέλουν οι συζητήσεις μας να γίνουν σαχλαμάρες εξαγορασμένες από δισεκατομμυριούχους με χρεοκοπημένο ηθικό κώδικα, πρέπει να προσέξουν.
Η εναλλακτική Δεξιά και η ακροδεξιά έχουν υιοθετήσει και ενστερνιστεί έναν αέρα αντίστασης. Δείτε την υψωμένη γροθιά. Το αμερικανικό αλτ-ράιτ την έκανε σύμβολο μίας απροσδιόριστης πάλης κατα του συστήματος. Οσο οι σοβαροί άνθρωποι με σοβαρές πολιτικές θέσεις –από οποιαδήποτε κατεύθυνση– συνεχίζουν να αγνοούν τους ανθρώπους που νιώθουν ριγμένοι, «εκτός», κουρασμένοι από τη θεσμικίλα και τη σοβαροφάνεια, εξαντλημένοι από ένα σύστημα που δεν ανανεώνεται, καταπιεσμένοι στις δουλειές και στην καθημερινότητά τους, τόσο αυτοί, οι ριγμένοι, θα στρέφονται σε παράδοξες επιλογές.
Φυσικά το να ρίχνεις δισεκατομμύρια στην προώθηση μίας αντιδραστικής ατζέντας βοηθάει. Και το να επενδύεις λεφτά στο να νιώθουν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι θιγμένοι και θύματα – να δημιουργείς δηλαδή μικρές μικρές ακροδεξιές χιονονιφάδες.
Ομως, δεν φτάνει. Ο Μπέρνι Σάντερς δήλωσε πρόσφατα πως αντιλαμβάνεται πολύ καλά γιατί ο Τραμπ ασκεί γοητεία στα πλήθη. Αψηφά τους επικοινωνιολόγους του. Λέει ό,τι του ’ρθει. Δείχνει προς τα έξω να ’χει γραμμένο το επιτελείο του.
Κανείς δεν θέλει να νιώθει ότι η πολιτική είναι ένα ζήτημα κυνικών υπολογισμών πάνω από πίτες και ράβδους. Το στυλ που είναι της μόδας είναι ατημέλητο. Γιατί, όμως, αυτό το στυλ έχει αφεθεί στο στρατόπεδο των αντιδραστικών; Και γιατί τα προοδευτικά κόμματα έχουν χάσει τον αυθορμητισμό, την ορμή, την ενημερωμένη αγριάδα τους και την ψυχή τους; Είναι σαν να φοβούνται την άμεση, υλική επαφή μ’ αυτό που λέμε πραγματικότητα και μ’ έναν τύπο ανθρώπου που είναι πιο άξεστος, συναισθηματικός κι απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του απ’ ό,τι ο μέσος ακαδημαϊκός ή ο μέσος στρατηγικός σχεδιαστής/επικοινωνιολόγος/αναλυτής ράβδου.
