Είναι θαυμαστά τα επιτεύγματα του κ. Τάκη Θεοδωρικάκου. Αυτό φαίνεται από τον ενθουσιασμό με τον οποίο διαβάζουν τα δελτία Τύπου του υπουργείου Ανάπτυξης οι περσόνες της τηλεόρασης. «Ξεκινάει η εφαρμογή μείωσης τιμών σε βασικά καταναλωτικά προϊόντα, μετά από πρόσκληση της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Ανάπτυξης προς το σύνολο των προμηθευτών τροφίμων και επώνυμων καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και του οργανωμένου λιανεμπορίου. Μέχρι το τέλος Οκτωβρίου θα είναι διαθέσιμοι περίπου οι πρώτοι 120 κωδικοί προϊόντων με νέες μειωμένες τιμές, που θα αποτελέσουν την αρχή αυτής της πρωτοβουλίας, ενώ σταδιακά θα συμμετάσχουν περισσότεροι από 600 κωδικοί προϊόντων διαφόρων προμηθευτών».
Να πούμε, λοιπόν, εκατόν είκοσι «μπράβο» στην κυβέρνηση και τους χρωστάμε άλλα εξακόσια. Το επίτευγμα είναι τόσο θαυμαστό, που αναρωτιόμαστε: Γιατί δεν εφαρμόστηκε νωρίτερα; Η καχυποψία των πολιτών, ότι το υπουργείο μπορούσε να ρίξει με ραντεβού τις τιμές αλλά η κυβέρνηση αδιαφορούσε επί πέντε χρόνια, είναι ένα από τα προβλήματά της.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι οι 720 κωδικοί είναι σταγόνα στον ωκεανό των χιλιάδων προϊόντων που κυκλοφορούν. Ακόμη και όσοι καταναλωτές πεισθούν ότι «νικάμε το τέρας της ακρίβειας», πάνε στο σούπερ μάρκετ. Μπορεί να αγοράσουν κάποια από αυτά τα προϊόντα, μπορεί και όχι. Στο τέλος, όμως, θα δουν το συνολικό ποσό του λογαριασμού και θα αναρωτηθούν «αφού κερδίζουμε, γιατί λέμε το τυρί τυράκι;». Οσοι νιώσουν εξαπατημένοι γίνονται οι χειρότεροι εχθροί. Το άλλο πρόβλημα θα είναι το πολιτικό κόστος, αν για πραγματικούς ή «επιχειρηματικούς» λόγους ξανανέβουν οι τιμές. Τι θα πει ο υπουργός Ανάπτυξης; Δεν πήγε καλά το ραντεβού;
Το κυριότερο πρόβλημα αφορά και τον επιχειρηματικό κόσμο. Η συναλλαγή κράτους-εταιρειών συκοφαντεί έτι περαιτέρω την κατακρεουργημένη από τα αριστερά έννοια της αγοράς. Λίγοι θα σκεφτούν ότι το πανηγύρι με τους 120+600 κωδικούς δείχνει ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί η αγορά, αλλά χρειάζεται η παρέμβαση του κράτους (με το καλό ή με το άγριο) για να πέσουν οι τιμές. Δηλαδή, αν ήταν ψευδής η ανάγνωση περί ολιγοπωλιακής διάρθρωσης και ασυδοσίας στην αγορά, οι τιμές αυτών των 720 προϊόντων θα έπεφταν από το «αόρατο χέρι» του Ανταμ Σμιθ και όχι από το ορατό του κ. Τάκη Θεοδωρικάκου;
Η κυβέρνηση είχε πέντε χρόνια και έχει άλλα τρία για να βάλει τάξη στην αγορά. Δεν εννοούμε να εκδίδει αγορανομικά δελτία, αλλά να τσακίσει τις ολιγοπωλιακές πρακτικές των επιχειρήσεων. Δεν είναι ανάγκη να ξοδεύεται για 720 προϊόντα, όταν ο ανταγωνισμός σε μια πραγματική αγορά μπορεί να διορθώσει όλες τις τιμές;
