Από τις σπάνιες, σπανιότατες πλέον, φορές που άνοιγα φάκελο με γραμματόσημα, το βλέμμα έπεσε στη μορφή του Ερρίκου Σλήμαν. Σφραγίδα της Χαϊδελβέργης, γραμματόσημο του 2022. Ηταν μια χρονική σύμπτωση, γιατί είχα νωπές τις εντυπώσεις από την περιήγησή μου στο δαιδαλώδες εσωτερικό του Μεγάρου Σλήμαν-Μελά, Πανεπιστημίου και Χαριλάου Τρικούπη, όπου αυτήν την περίοδο παρουσιάζεται η έκθεση έργων σύγχρονης τέχνης «Wanderlust/All Passports» του πολυμήχανου επιμελητή Κώστα Πράπογλου. Η πρώτη επίσκεψη (δεν αρκεί μία) ήταν μια καταβύθιση σε έναν κόσμο σπηλαιώδη και μυστηριακό, με ψευδαισθητικές εκλάμψεις και απρόσμενες κόγχες δημιουργίας γεμάτες συμβολισμούς και αφηγηματική ρευστότητα.
Παράλληλα, όμως, το εσωτερικό αυτού του κτιρίου, σχεδιασμένου από τον Τσίλλερ περί το 1890, ήταν και μια γνωριμία με ένα οικοδόμημα εκμετάλλευσης της Αθήνας της μπελ επόκ. Και ήταν επίσης μια άλλου τύπου προσέγγιση στο επιχειρηματικό πνεύμα του Ερρίκου Σλήμαν, που είχε ήδη εντυπωσιάσει τους πάντες με το Ιλίου Μέλαθρον. Η Αθήνα του Σλήμαν θα προκαλούσε μια θαυμάσια ανάλυση της Αθήνας του 1870-1900 με όλους εκείνους τους μαιάνδρους της σκέψης γύρω από τους «Αθηναίους» Γερμανούς, του Ερνέστο Τσίλλερ και του Γουλιέλμου Ντέρπφελντ, του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου, συμπεριλαμβανομένων.
Το Μέγαρο Σλήμαν-Μελά ενίσχυε το οικογενειακό εισόδημα, αυτή ήταν και η πρόνοια του Ερρίκου Σλήμαν για τα παιδιά του, Ανδρομάχη και Αγαμέμνονα. Η Ανδρομάχη παντρεμένη με τον Λέοντα Μελά, αδελφό του Παύλου Μελά, είχε αναπτύξει δραστηριότητα στην επέκταση της περιουσίας (είχε επεκταθεί και στο κτίριο του Ελληνικού Ωδείου στο όμορο οικόπεδο προς τη Φειδίου) και είχε παραχωρήσει ελεύθερο χώρο για να γίνει ο κινηματογράφος «Ιντεάλ». Η οξυδέρκεια του Σλήμαν και η επιθυμία του να είναι πρώτος σε όλα αποτυπώνεται και στο εμπορικό αυτό κτίριο, ηλικίας 130 και πλέον ετών. Στο εσωτερικό, οι οροφογραφίες που διακρίνονται αναμένεται ότι θα δώσουν σφραγίδα κύρους στο νέο ξενοδοχείο που θα γεννηθεί προσεχώς.
Ο Σλήμαν δίνει ακόμη στην Αθήνα. Το Ιλίου Μέλαθρον, που στεγάζει το Νομισματικό Μουσείο, είναι κυρίως ένα έκθεμα από μόνο του και συχνά θυμάμαι την αγωνία του αρχαιολόγου Γεωργίου Στ. Κορρέ για την τύχη αυτού του αριστουργηματικού μουσείου. Πίστευε ακράδαντα ότι έπρεπε να γίνει Μουσείο Σλήμαν. Η Αθήνα έχει ακόμη ευκαιρίες να επενδύσει πάνω στο όνομα και στην κληρονομιά αυτού του ξεχωριστού Γερμανού που έφερε την Τροία και τις Μυκήνες στο λεξιλόγιο όλων.
