Μετά από εκείνον, ο κατακλυσμός. Εφυγε και όλα κατέρρευσαν. Αυτή είναι η βολική εξήγηση για τον Τσίπρα. Τι σχέση έχει εκείνος με το ντροπιαστικό θέαμα του παρόντος ΣΥΡΙΖΑ; Τους άφησε μόνους, ελπίζοντας ότι είναι ενήλικοι και μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς το αρχηγικό του τάλαντο.
Τους άφησε, για να μπει για σέρβις – για να καλλιεργήσει από ημερίδα σε ημερίδα αυτό που του έλειψε περισσότερο όσο ήταν μάχιμος: προγραμματικό «προφίλ». Για να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά του αγανακτισμένου «σκίστη», που ήταν προϊόν μιας ανωμαλίας και δεν μπόρεσε ποτέ να προσαρμόσει τις πολιτικές του δεξιότητες στην κανονικότητα.
Πάνω από τα τσιπρικά fora και τις στρογγυλές τράπεζες αναπαρθένευσης του brand πλανάται, ωστόσο, ένα ερώτημα: Υπάρχει καλύτερος μάρτυρας για τον πρώην πρωθυπουργό από το κόμμα που άφησε πίσω του; Μπορεί να ισχυρίζεται ότι έκοψε διαμιάς τον λώρο;
Κάποιοι λένε ότι δεν θα υπήρχε Κασσελάκης χωρίς τον Τσίπρα. Οχι επειδή ο πρώην πρωθυπουργός έβαλε το αδοκίμαστο πουλέν του Πολάκη στο Επικρατείας. Ούτε επειδή κατόπιν, στις δεύτερες εκλογές του 2023, τον τοποθέτησε στη βιτρίνα του κόμματος. Αλλά επειδή δεν διέγνωσε τι θα σήμαινε η άλωση του κόμματος από μια τέτοια περσόνα.
Η αλήθεια είναι ότι αν ο Τσίπρας είχε παρέμβει προεκλογικά για να εμποδίσει την υποψηφιότητα Κασσελάκη, θα είχε κατηγορηθεί ότι δεν τήρησε την επιβεβλημένη ουδετερότητα στη διαδοχή του. Θα είχε επίσης κινδυνεύσει να τονώσει ακόμη περισσότερο την αντισυστημική ορμή του outsider. Απόδειξη ότι όταν προσπάθησε εκ των υστέρων να διορθώσει το λάθος, με την εξ αποστάσεως παρέμβασή του στο συνέδριο, δεν κατάφερε να ασκήσει την επιρροή του.
Το παρελθόν απωθείται. Το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ όμως;
Τον Τσίπρα βόλευε και το υπόρρητο αφήγημα στο οποίο βασίστηκε ο Stefanos: ότι τάχα για τη συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2023 δεν έφταιγε ο αρχηγός του, αλλά οι υπονομευτές του – η Εφη και η παρέα της.
Ακόμη κι αν ο πρώην πρωθυπουργός μπορούσε να χειραφετηθεί από το απώτερο παρελθόν του –από τον κήρυκα του αντιευρωπαϊσμού που τώρα καταστρώνει ατζέντες σύγκλισης με την Ευρώπη–, πώς μπορεί να χειραφετηθεί από το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ;
Πώς μπορεί να ασφαλίσει την εικόνα του στα αμφιθέατρα, ενώ το δημιούργημά του μετατρέπεται σε Δελφινάριο, που δεν κόβει καν εισιτήρια;
Ο Τσίπρας είναι μόλις 50 ετών. Μπορεί να ποντάρει στη δύναμη της λήθης – ότι μιλώντας, ας πούμε, «υπεύθυνα» για την οικονομία, θα ξεχάσουμε τι της έκανε το 2015. Μπορεί να βλέπει ότι παραγοντίζουν και οι 70άρηδες «πρώην» και να παίρνει θάρρος.
Οσο όμως υπάρχει το σπαρασσόμενο λείψανο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν στέκεται κανένα παραπέτασμα της λήθης. Το παρελθόν του είναι εδώ. Ημιθανές, αλλά ζωντανό.
