Δύο είναι οι τρόποι για να διαπιστώσουμε αν μια πολιτική έχει πετύχει ή όχι. Ο πρώτος τρόπος αφορά τα αποτελέσματά της. Ηταν τα προσδοκώμενα ή όχι; Υπήρξε απόκλιση από τον αρχικό στόχο; Καταγράφουμε, μετράμε και κρίνουμε. Ο δεύτερος τρόπος έχει να κάνει με το αν έχουν κατατεθεί άλλες εναλλακτικές προτάσεις, βασισμένες σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις. Αν δηλαδή μπορούν να πραγματοποιηθούν, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι το επιθυμητό. Εννοείται πως ευχολόγια και ηθικολογικές προσεγγίσεις δεν λαμβάνονται υπόψη. Μιλάμε για πολιτική και όχι για τα κυκλάμινα του κατηχητικού.
Τούτων δοθέντων, πώς θα κρίναμε την πολιτική του Μπέντζαμιν Νετανιάχου; Αναμφίβολα, επί του πεδίου των επιχειρήσεων, 100% επιτυχημένη. Ουδείς μπορεί να αμφιβάλλει ότι η Χαμάς έχει καταστραφεί, καθώς έχουν εξοντωθεί σχεδόν όλα τα ηγετικά στελέχη της, πάνω από 20.000 τρομοκράτες έχουν σκοτωθεί ή συλληφθεί και οι υποδομές της έχουν δεχθεί καίρια πλήγματα. Σε αυτόν τον τομέα, δηλαδή στη δικαίωση μιας πολιτικής με βάση τα αποτελέσματά της, η αποτίμηση είναι αδιαμφισβήτητα υπέρ του Ισραηλινού πρωθυπουργού. Τελικά, αυτή η πολιτική ήταν και παραμένει η μόνη ρεαλιστική; Εχουν ακουστεί και άλλες προτάσεις και ποιες είναι αυτές;
Ευχολόγια και ηθικολογικές προσεγγίσεις δεν λαμβάνονται υπόψη. Μιλάμε για πολιτική και όχι για τα κυκλάμινα του κατηχητικού.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις μέσα στο Ισραήλ, δεν διαπίστωσα ότι κάποιο κόμμα ή κάποια προσωπικότητα έχει καταθέσει μια εναλλακτική πρόταση. Το «φέρτε τους πίσω» δεν είναι πολιτική, είναι σύνθημα που έχει αγκαλιάσει όχι μόνον όλη την ισραηλινή κοινωνία, αλλά όλους τους πολιτισμένους ανθρώπους. Το ερώτημα είναι πώς θα τους φέρουν πίσω κι εδώ επικρατεί σιωπή, διότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι το αντίτιμο δεν μπορεί να είναι η ανασύνταξη των τρομοκρατών. Σε μια τέτοια περίπτωση, μετά βεβαιότητος, η 7η Οκτωβρίου θα επαναλαμβανόταν. Κλασικό παράδειγμα των αδιεξόδων των πολιτικών αντιπάλων του Νετανιάχου αποτελεί ο Εχούντ Ολμέρτ.
Διάβασα τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της Κυριακής (20/10) και εκτός από μια εμφανή εχθρότητα προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, διαπίστωσα ότι δεν είχε πρόταση. Ενδεικτικά λέει: «Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από τους εχθρούς μας είναι να κάνουμε ειρήνη μαζί τους. Και το πώς θα κάνουμε ειρήνη μαζί τους είναι ένα δύσκολο ερώτημα, αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Δύσκολα ερωτήματα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο δύσκολες απαντήσεις και ο Ολμέρτ αδυνατεί να τις δώσει, μετατρέποντας έτσι την πολιτική του πρόταση σε μια ευχή. Αλλά πολιτική με ευχές δεν υπάρχει. Στην ίδια συνέντευξη, παραδέχεται πως «αν κάνετε δημοσκόπηση ρωτώντας πόσοι Ισραηλινοί ή πόσοι Παλαιστίνιοι υποστηρίζουν τη λύση των δύο κρατών, η απάντηση της πλειοψηφίας θα είναι μάλλον αρνητική».
Στην πολιτική κερδίζει αυτός που έχει μια ξεκάθαρη γραμμή και την ακολουθεί μέχρι τέλους. Το παραδέχεται και ο πρώην υπηρεσιακός γραμματέας του ΝΑΤΟ Αλεσάντρο Μινούτο-Μίτσο, ο οποίος τονίζει: «Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος συνεχίζει να ακολουθεί την κυβέρνηση Νετανιάχου» («Καθημερινή», 22/10).
