Περισσότεροι από οκτώ στους δέκα Ελληνες πολίτες τάσσονται υπέρ της απαγόρευσης των κινητών τηλεφώνων στα σχολεία. Το 86%, που είναι το ακριβές ποσοστό, προέκυψε από πρόσφατη δημοσκόπηση της Palmos Analysis, η οποία διενεργήθηκε για λογαριασμό του Tvxs. Mόλις ένα 12% θεωρεί λανθασμένη την απόφαση του υπουργείου Παιδείας.
Ωστόσο, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι η απαγόρευση των κινητών τηλεφώνων στα σχολεία ίσχυε εδώ και χρόνια. Συγκεκριμένα, η πρώτη νομοθετική παρέμβαση για την απαγόρευση χρήσης κινητών τηλεφώνων στα σχολεία έγινε το 2006, με υπουργική απόφαση της αείμνηστης Μαριέττας Γιαννάκου. Το 2012, η απόφαση συμπληρώθηκε με την απαγόρευση όλων των συσκευών που διαθέτουν σύστημα επεξεργασίας, δεδομένων, εικόνας και ήχου – άρα από τότε ουσιαστικά μιλούμε για τα σύγχρονα κινητά τηλέφωνα.
Το «φρέσκο» των πρόσφατων υπουργικών μέτρων είναι οι ποινές. Οι μαθητές που «εμφανίζουν» κινητό τηλέφωνο στο σχολείο τιμωρούνται με αποβολή από μία έως τρεις ημέρες. Ειδικά μάλιστα στην περίπτωση που μέσα στο σχολείο βιντεοσκοπούν, μαθητές φωτογραφίζουν ή ηχογραφούν άλλους μαθητές ή εκπαιδευτικούς χωρίς τη συναίνεσή τους. Οταν δε η φωτογράφιση ή βιντεοσκόπηση αφορά προσωπικά δεδομένα τρίτων, τότε ο σύλλογος διδασκόντων είναι υποχρεωμένος να επιβάλει αλλαγή σχολείου στον μαθητή.
Βασικό για τα μέτρα, βέβαια, είναι να επιβάλλονται. Οπως ανέφερε (ΣΚΑΪ) ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης, από την αρχή της σχολικής χρονιάς και την έναρξη της εφαρμογής του μέτρου έχουν δοθεί σε μαθητές 6.043 αποβολές. Καθόλου μικρός αριθμός, αλλά, εξ αυτού και μόνον, η εφαρμογή του μέτρου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, όπως είπε ο υπουργός, «θεαματικά καλή».
Το 86% των πολιτών που απάντησαν στη δημοσκόπηση για τα κινητά, συμφωνεί και με την ποινή της αποβολής; Δηλαδή, τελικά υιοθετούμε σήμερα ότι «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος». Εάν ναι, τι υποκρύπτεται; Μόνο η απόγνωση για το ξεχαρβάλωμα του σχολείου, με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο «ώς εδώ και μη παρέκει» ή, ευρύτερα, μια συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας;
Εάν πιστεύουμε ότι σύνθετα προβλήματα –στην πολιτική, στην κοινωνία, στο σχολείο, στην οικογένεια– μπορούν να λυθούν με ράβδο, είναι επειδή δεν θέλουμε (οι περισσότεροι, τουλάχιστον) να παραδεχθούμε ότι και εμείς συμβάλλουμε στην όξυνσή τους. Ελπίζουμε απλώς η… ράβδος να μην πέσει στην πλάτη μας.
