Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε. Αντί να κινδυνεύουμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκία, διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας για το χωροταξικό του τουρισμού. Αυτό είναι το καθησυχαστικό συμπέρασμα του group therapy που επιχείρησε ο υπουργός των Εξωτερικών με τους βουλευτές της Ν.Δ. της Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας. Η πολυθρύλητη οριζοντίωσή μας στον πάγκο του σουλτάνου, που ετοιμάζεται να ακρωτηριάσει με τη συναίνεσή μας τα εθνικά μας δίκαια, δεν είναι κοντά. Προέχει να αρχίσουμε να συζητάμε για το αν μπορούμε να συζητήσουμε. Για το αν μπορούμε τουλάχιστον να συμφωνήσουμε σε τι επιτρέπεται να διαφωνούμε.
Ωστόσο, παρά την επίσημη διαβεβαίωση ότι «είμαστε μακριά από συνυποσχετικό», έχει υποδαυλιστεί το τελευταίο διάστημα μια δαιμονολογία πως κάτι μαγειρεύεται στα ελληνοτουρκικά. Γιατί; Φταίνε μόνο τα εργαστήρια αντιμητσοτακικής χολής, που επιχειρούν συστηματικά να πριονίσουν την κυβέρνηση στην ευάλωτη δεξιά της πτέρυγα; Φταίνε μόνο οι ιδεασμοί των ανίατων σαμποτέρ της συντηρητικής παράταξης – που ειδικεύονται διαχρονικά στη χάλκευση εθνικών κινδύνων; Φταίνε οι φωνές «εναλλακτικής» εξωτερικής πολιτικής μέσα στην κυβέρνηση, που επιμένουν στον δικό τους αυτόνομο τόνο, χωρίς να ξεχωρίζουν τη διπλωματία από τη φιλοδοξία;
Φταίει μάλλον και ο δικηγορικός βερμπαλισμός του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών. Οι επανειλημμένες αναφορές του ότι «έχει εντολή» να μπει σε διαπραγμάτευση και ότι βλέπει «παράθυρα ευκαιρίας» μπορεί να έγιναν για να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη –και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία– ότι ο διάλογος του τελευταίου ενάμιση χρόνου με την Τουρκία δεν γίνεται για να γίνεται, σαν αέναη άσκηση εκτόνωσης· γίνεται για να βρει ένα τέλος στο άμεσο μέλλον.
Ποιος ταΐζει την κινδυνολογία για ένα διάλογο που δεν έχει ξεκινήσει.
Ομως, οι αόριστες δηλώσεις προκάλεσαν πρόωρα το κλίμα που σκόπευαν να κατασιγάσουν. Αντί να καλλιεργήσουν το έδαφος, το ναρκοθέτησαν, εγκαθιστώντας γύρω από τις απόπειρες ελληνοτουρκικού διαλόγου ένα νέφος καχυποψίας.
Θα είχε αποφύγει ο Γεραπετρίτης αυτό το κλίμα αν ήταν πιο φειδωλός σε δημόσια ευχολόγια; Δεν είναι βέβαιο. Μία πτέρυγα του κόμματός του –και το σύστοιχο μιντιακό περιθώριο– έχουν προαποφασίσει ότι η μόνη ορθή εξωτερική πολιτική είναι να κάνουμε πως η Τουρκία δεν υπάρχει, μέχρι να αποφασίσει από μόνη της να συνετιστεί.
Ακόμη και οι επαφές αβρότητας –χωρίς διαπραγματευτικό περιεχόμενο– μπορούν εύκολα να καταγγελθούν από αυτή την εθνική γαλαρία ως «κρυφό παζάρι» και «μυστική διπλωματία», σαν να ήταν ποτέ δυνατόν να τελεσφορήσει κάποια διαπραγμάτευση χωρίς εμπιστευτικότητα. Σαν να μπορούσε να γίνει ελληνοτουρκικός διάλογος, εσωτερικευμένος ταυτόχρονα σε ενδονεοδημοκρατική φαγούρα.
Εκεί είμαστε πάντως μέχρι στιγμής. Οι σφυγμοί μας έχουν ανέβει, όχι επειδή πήγαμε πουθενά. Αλλά επειδή τρέχουμε σημειωτόν. Μόνοι μας.
