Αυτονόητα αυτά που ευαγγελίζεται η προβεβλημένη κάστα των πατριδοκαπήλων. Αλήθεια, ποιος δεν θα ήθελε η χώρα μας να ήταν τόσο ισχυρή –κάτι σαν ένωση των κατακτήσεων του Αλεξάνδρου ή του Βυζαντίου στις δόξες του– που θα την έτρεμαν εχθροί και οι υπόλοιποι θα ζητιάνευαν την εύνοιά της; Τότε, δεν θα χρωστούσαμε σε κανέναν. Τότε, κάθε γείτονας, κάθε μειονότητα στο εσωτερικό, θα κάθονταν καλά. Αυτό που οι λαλίστατοι εκτιμητές των πάντων δεν λένε, όμως, είναι εξίσου αυτονόητο: το πώς θα ήταν η Ελλάδα σήμερα αν ακολουθούσε τις προσταγές τους, αν δεν αναζητούσε τρόπους να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του αληθινού κόσμου, αν δεν ασκούσε όλες τις τέχνες της επιβίωσης.
Δεν τους συμφέρει να το πουν, και δεν χρειάζεται άλλωστε. Η Ιστορία μας αποτελείται από τις συνέπειες ενός ολέθριου συνδυασμού μεγαλεπήβολων φαντασιώσεων και μακάριας ανευθυνότητας, από άγνοια κινδύνου και την αδυναμία να ενωθούμε ώστε να αποτρέψουμε την ήττα. Από τη Μικρασιατική Καταστροφή έως την Κύπρο (όχι μόνον όσον αφορά την εισβολή, αλλά και τον μισό αιώνα τουρκικής κατοχής σε μεγάλο μέρος της), οι αποτυχίες στοιχειώνουν το χθες, το σήμερα και το αύριο. Οι οργισμένες παρεμβάσεις των υπερπατριωτών πατούν πάνω σε πραγματικό πένθος για να εμποδίσουν την κατανόηση των αιτιών του και έτσι, δυσκολεύουν τη διαχείριση σημερινών προβλημάτων. Για τους υπερπατριώτες, προτεραιότητα είναι να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους άλλους, τους οποίους παρουσιάζουν ως μειοδότες. Διχάζουν. Συνήθως αγορεύουν από την ασφάλεια που τους παρέχει η απόσταση από θέσεις ευθύνης, μακριά από τα πεδία των μαχών. Από εκεί βάζουν φωτιά στο εύφλεκτο υλικό του λαϊκού θυμού για να πετύχουν προσωπική δόξα. Σπανίως πληρώνουν οι ίδιοι τις συνέπειες – ή εξαφανίζονται, ή καταγγέλλουν άλλους για όποια νέα συμφορά.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η χώρα μας αδυνατεί να αξιοποιήσει τις αρετές της, από τη διπλωματία έως δίκτυα φιλίας και επιχειρήσεων. Κάθε κυβέρνηση παραμένει εγκλωβισμένη μεταξύ της ανάγκης να επιδιώξει λύσεις και του φόβου μην κάνει λάθος. Καθώς κανένας συμβιβασμός δεν είναι δεκτός, περιμένουμε σωτηρία από αλλού. Ετσι, οι ήττες είναι πολλές, οι επιτυχίες λειψές, η πίκρα πνίγει την ελπίδα. Κάτι σαν τις καριέρες κάποιων εκ του ασφαλούς σωτήρων.
