Οσοι κυριαρχούνται αποκλειστικά από τη λογική της κυβερνησιμότητας, με μεγάλη ευκολία θα μπορούσαν να προτείνουν και το 8% ως το όριο για να εκπροσωπηθεί ένα κόμμα στη Βουλή, αν αυτό απαιτούσε η τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Δεν αμφισβητώ σε καμιά περίπτωση την αναγκαιότητα της πολιτικής σταθερότητας, όμως μερικές φορές δεν είναι ευθέως συνδεδεμένη με τη μονοκομματική κυβέρνηση. Πολιτική σταθερότητα υπάρχει, όταν υπάρχει και πολιτική νομιμοποίηση. Και πολιτική νομιμοποίηση υπάρχει, όταν η σχετική πλειοψηφία δεν είναι το αποτέλεσμα ad hoc μεθοδεύσεων, όπως π.χ. η αλλαγή του εκλογικού νόμου για να εξυπηρετηθεί το πρώτο κόμμα. Διότι το ζητούμενο δεν είναι το πρώτο κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση πάση θυσία, αλλά πρωτίστως να τηρηθεί η αρχή της δημοκρατικής αντιπροσώπευσης σε ισορροπία πάντα με την αρχή της κυβερνησιμότητας. Ειρήσθω εν παρόδω ότι στην Ελλάδα κυβερνησιμότητα και πολιτική σταθερότητα είναι συνυφασμένες με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις.
Συνεπώς, τι νόημα έχει ένα κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση με 35% χάρη σε έναν εκλογικό νόμο; Τι στήριξη θα έχει αυτή η κυβέρνηση μέσα στην κοινωνία; Πώς θα αντεπεξέλθει στη διαχείριση κρίσιμων θεμάτων; Και μόνο το γεγονός ότι κυβερνά λόγω ενός εκλογικού συστήματος κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της, αυτό υπονομεύει εξαρχής την αξιοπιστία της και την πολιτική σταθερότητα. Να υπενθυμίσω ότι στο παρελθόν το 35% σίγουρα ισοδυναμούσε με εκλογική ήττα και μερικές φορές και με εκλογική συντριβή. Και σήμερα καθόμαστε και συζητάμε με τι τρόπο θα σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση με αυτό το ποσοστό!
Τι νόημα έχει ένα κόμμα να σχηματίσει κυβέρνηση με 35% χάρη σε έναν εκλογικό νόμο; Τι στήριξη θα έχει αυτή η κυβέρνηση μέσα στην κοινωνία; Πώς θα αντεπεξέλθει στη διαχείριση κρίσιμων θεμάτων;
Επιπροσθέτως, προδίδει κρίση αντιπροσώπευσης και συνακόλουθα έλλειμμα δημοκρατίας το γεγονός ότι μένει εκτός κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ένα 20%-25% του εκλογικού σώματος τη στιγμή που με 35% σχηματίζει το πρώτο κόμμα αυτοδύναμη κυβέρνηση. Στις μέρες μας η λογική της χαμένης ψήφου έχει απομυθοποιηθεί. Η ύπαρξη του Διαδικτύου, η ταχύτητα που διακινείται προς πάσα κατεύθυνση η πληροφορία, αλλά και τα fake news, όλα αυτά συντελούν στον κατακερματισμό του πολιτικού τοπίου. Συντελούν στη δημιουργία πολλών κομμάτων που εκφράζουν τάσεις της κοινωνίας, κάτι που αναμφίβολα έχει και τη θετική του όψη. Τα πολλά κόμματα είναι οι δικλίδες αποσυμπίεσης του πολιτικού μας συστήματος, και ένα λογικό μίνιμουμ όριο στην κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση, όπως είναι το υπάρχον 3%, συντελεί έτι περαιτέρω στην αποφυγή πολωτικών καταστάσεων.
Στο πεδίο της τακτικής, η αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή από το 3% στο προτεινόμενο 5% –πέραν της ανακολουθίας προς το θεσμικό προφίλ του πρωθυπουργού– αποτελεί και μια κίνηση αδυναμίας του κυβερνώντος κόμματος. Κάτι που δεν θα περάσει απαρατήρητο από τους σχολιαστές και την κοινή γνώμη. Αν όντως θέλει η κυβέρνηση να επιφέρει αλλαγή στον εκλογικό νόμο για να σχηματιστεί πιο εύκολα αυτοδύναμη κυβέρνηση, θα ήταν πιο δόκιμο αν αύξανε το μπόνους κατά δέκα έδρες, διατηρώντας τον ίδιο μηχανισμό δημιουργίας του.
