Για να παρακολουθήσεις την Αφροδίτη Λατινοπούλου στην τηλεόραση, στα κοινωνικά δίκτυα, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και όπου αλλού επιλέξει να εκφραστεί, χρειάζεσαι ομολογουμένως γερό στομάχι· όχι για να αντέξεις τα γρονθοκοπήματα της φοβερής επιχειρηματολογίας της, αλλά για να υπομείνεις την καταγγελτική κοινοτοπία: οι «woke», οι «λαθρομετανάστες», οι παχουλές γυναίκες, οι τριχωτές γυναίκες, οι γκέι, τα ομόφυλα ζευγάρια, ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, η αριστερή ηγεμονία, ο παραγκωνισμός του τριπτύχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», όλα την ενοχλούν και για όλα έχει μια απορριπτική γνώμη. Αυτό που δεν έχει, βέβαια, είναι πολιτικές θέσεις. Στην ουσία, η Λατινοπούλου μοιάζει περισσότερο απ’ όσο φαντάζεται με τους «δικαιωματιστές» κατά των οποίων βάλλει διαρκώς: αντιδρά άμεσα και καταιγιστικά σε ό,τι αντιλαμβάνεται ως άδικο και απειλητικό, ακυρώνει την αντίθετη πλευρά, αλλά δεν είναι σε θέση να μιλήσει εποικοδομητικά για το μοντέλο ζωής που προτείνει. Είναι καλή στα συνθήματα, αλλά η ουσία και οι λεπτομέρειες πάντα της διαφεύγουν. Οι «δικαιωματιστές», ωστόσο, δεν είναι πολιτικοί για να υποχρεούνται να τεκμηριώνουν όσα λένε· η Λατινοπούλου τι δικαιολογία έχει;
Από την πίκρα στον πόλεμο
Τελευταία, η νεαρή ευρωβουλευτής έχει εμπλουτίσει την κάβα των πολιτικών εμμονών της. Εκτός από την πολιτική ορθότητα και τη διάβρωση που έχει επιφέρει στην κοινωνία (η οποία πριν από την πολιτική ορθότητα ήταν απ’ ό,τι φαίνεται άψογη), την απασχολούν έντονα η «μετάλλαξη» της Νέας Δημοκρατίας και η αρχηγία του Κυριάκου Μητσοτάκη: το κόμμα δεν εκφράζει πια τη Δεξιά όπως την εξέφραζε, λέει, εφόσον και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι στην πραγματικότητα «αριστερή ψυχούλα». Οταν οι επιθέσεις στη Ν.Δ. ξεκίνησαν, αποτελούσαν προφανώς προϊόν πίκρας· η Λατινοπούλου είχε εκδιωχθεί από αυτήν και έπρεπε με όποιο μέσο διέθετε να την αποδομήσει, για να αισθανθεί καλύτερα. Τώρα όμως στη σύγκρουση έχει εμφιλοχωρήσει η παράμετρος του ανταγωνισμού: η Λατινοπούλου δεν θέλει να πάρει το αίμα της πίσω· θέλει να πάρει τους απογοητευμένους δεξιούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. στο δικό της κόμμα. Η άνοδος των ποσοστών και η εκλογική επιτυχία της έχουν αναβαθμίσει τις φιλοδοξίες της. Το ταλέντο της, όμως, παραμένει το ίδιο.
Αναίτιο άγχος
Πολιτικά πυροτεχνήματα ως αντανακλάσεις συγκυριών έχουμε ξαναδεί πολλά τα τελευταία χρόνια. Οχι μόνον από την πλευρά των μικρών λαϊκίστικων κομμάτων. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που γιγαντώθηκε πατώντας σε ιδεολογικές και ιστορικές βάσεις πολύ πιο στέρεες απ’ ό,τι άλλα μικροκόμματα έξαλλης διαμαρτυρίας, διαλύεται τώρα ατάκτως, με τα μέλη του να αλληλοπροδίδονται σε καθημερινή βάση. Κι ενώ μπορεί κανείς να κατανοήσει την παραφορά της Λατινοπούλου ενώπιον της ξαφνικής επιτυχίας της (ούτε που τη φανταζόταν, πώς να ηρεμήσει;), είναι άξιο απορίας το άγχος της Νέας Δημοκρατίας μπροστά στον εφήμερο καλπασμό της Φωνής Λογικής. Πώς γίνεται να μην έχει χωνέψει ακόμη το κυβερνών κόμμα πως οι παρατάξεις που προκύπτουν ως «λύσεις» σε περίπλοκα προβλήματα πνίγονται μέσα στην ίδια τους τη μωροφιλοδοξία; Πώς γίνεται να πέφτει στην παγίδα της άπειρης Αφροδίτης Λατινοπούλου, ανάγοντάς τη σε άξιο αντίπαλο;
Ας φύγουν
Λέγεται ότι η σύμπτωση της ανόδου του κόμματος Λατινοπούλου με την ψήφιση του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο ερέθισε την ανασφάλεια που προκαλεί στη Ν.Δ. η διπλή, κεντρώα και δεξιά, υπόστασή της. Οτι η Λατινοπούλου προσεταιρίζεται με σχετική επιτυχία στελέχη της Ν.Δ., απογοητευμένα από τα φιλελεύθερα ανοίγματα του κόμματος, και αυτό επιτείνει την ανασφάλεια. Ξανά, η Ν.Δ. αυτοεγκλωβίζεται στο υπαρξιακό αδιέξοδο της ταυτότητάς της, που αποξενώνει και αγκαλιάζει ταυτόχρονα διαφορετικούς πληθυσμούς. Πριν όμως αναρωτηθεί ποιον να αφήσει και ποιον να κρατήσει, μήπως πρέπει η παράταξη επιτέλους να αποφασίσει αν αποδέχεται η ίδια την ταυτότητά της; Η απόφαση, φυσικά, δεν αφορά μόνο την ηγεσία: όποιος δεν καλύπτεται από το πολυτασικό καθεστώς, καλό θα ήταν να μην ταλαιπωρεί τον εαυτό του και τους άλλους· ας αναζητήσει την πολιτική του ορθοδοξία στα τηλεοπτικά παραληρήματα κατά των αλλοδαπών, στις επιστολές του Ιησού, στα κηρύγματα για τη «νέα τάξη πραγμάτων». Ο δρόμος είναι ανοιχτός.
Κάθαρση
Πάντως, δεν είναι και τόσο ιδιάζουσα η περίπτωση της Ν.Δ. Ολα τα κόμματα καλούνται να κρατήσουν ιδεολογικές ισορροπίες στο εσωτερικό τους, αλλά μόνο το κυβερνών φέρεται σαν να πρόκειται για ζήτημα ζωής και θανάτου. Μόλις λίγες ημέρες πριν, το ΠΑΣΟΚ απέφυγε –όχι εντελώς άνετα– τον κίνδυνο μιας ηγεσίας που θα προσομοίαζε αρκετά σε ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ, ενώ, ακόμη και μετά την επικράτηση Ανδρουλάκη, η εσωτερική αντιπολίτευση εξακολουθεί να πολεμάει αυτόν και τις ιδέες του σαν να μην προηγήθηκαν εκλογές. Αν η Ν.Δ. προσβλέπει σε ένα μέλλον απαλλαγμένο από αγκυλώσεις και λαϊκισμό, ίσως πρέπει να δει την Αφροδίτη Λατινοπούλου ως ευεργέτρια: έχουν θέση σε ένα σοβαρό κόμμα αυτοί που βρίσκουν ελκυστικές τις σειρήνες της Ακροδεξιάς; Οταν αποχωριστεί όσους φλερτάρουν με την οπισθοδρόμηση, η παράταξη μπορεί να χάσει προσωρινά λίγες ψήφους· τουλάχιστον όμως, δεν θα αναρωτιέται ποιος είναι μαζί της και ποιος εναντίον της. Οι ψήφοι άλλωστε ξαναγυρίζουν· οι ευκαιρίες για κάθαρση, όχι.
