Η περίοδος 2004-2007 ήταν εποχή ευμάρειας και μεγάλης αισιοδοξίας. Η οικονομία ήταν «θωρακισμένη», είχαμε ολοκληρώσει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες του κόσμου, είχαμε κερδίσει το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, μην πούμε και για την πρωτιά μας στη Eurovision.
Ο αείμνηστος Αντώνης Καρκαγιάννης γινόταν προϊόντος του χρόνου όλο και πιο σκεπτικός. «Κάτι δεν πάει καλά…» έλεγε. Εξ όνυχος έβλεπε τον λέοντα της κρίσης, από την κατάσταση των σιδηροδρόμων. Το παρατηρούσε κάθε φορά που ταξίδευε προς τα αγαπημένα του Αμπελάκια κι έπαιρνε το τρένο μέχρι τη Λάρισα.
Ο ίδιος, σε ένα από τα πολλά άρθρα του για την κατάσταση των σιδηροδρόμων, έγραφε «παλαιότερα αφιερώσαμε πολλά σημειώματα για να εξάρουμε, σχεδόν διθυραμβικά, τη διαρκή βελτίωση που άρχισαν να εμφανίζουν οι υπηρεσίες του ΟΣΕ προς τα τέλη της δεκαετίας του ’90. (…) Ο ΟΣΕ άρχισε να παρουσιάζει προβλήματα τα τελευταία χρόνια. Σημειώθηκαν ατυχήματα εξωφρενικά, όπως το τελευταίο. (…) Μαζί με όλα τ’ άλλα αποτελεί καταδίκη για τον ΟΣΕ και απογοήτευση για τον κόσμο που είχε αρχίσει να ξαναγαπάει τον σιδηρόδρομο…» («Το χάλι του ΟΣΕ», «Καθημερινή», 22.7.2008).
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά όχι γιατί βλέπουμε το σημερινό χάλι των σιδηροδρόμων. Η αλήθεια είναι ότι δεν συνήλθαν ποτέ μετά τη μοιραία πενταετία 2004-2009. Ηρθε η κρίση, οι περιπέτειες με τη σύμβαση 717, που «ολημερίς τη χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν», με τελικό αποτέλεσμα το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Γνωστά όλα αυτά…
Το ανησυχητικό είναι το σημείωμα για το μετρό του καλού συναδέλφου Νίκου Βατόπουλου: «Μήνα με τον μήνα η κατάσταση χειροτερεύει και δεν θα χρειαζόταν να γραφτεί ένα τέτοιο σημείωμα αν υπήρχε η στοιχειώδης έστω ένδειξη πως η ακραία έλλειψη φροντίδας ήταν αποτέλεσμα μιας ατυχούς συγκυρίας. Δυστυχώς, ο πολίτης που χρησιμοποιεί τις γραμμές 2 και 3 (δεν θα μιλήσουμε για τον ηλεκτρικό, γιατί εκεί θα πρέπει να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά) έχει την εντύπωση πως το κόσμημα της Αθήνας, όπως ήταν το μετρό, δεν είναι πλέον κόσμημα. Και είναι πολύ λυπηρή η διαπίστωση, καθώς σημάδια εγκατάλειψης, βανδαλισμών, έλλειψης καθαριότητας και μιας γενικότερης απάθειας είναι αυτό που εισπράττει ο χρήστης του πιο σημαντικού μεταφορικού μέσου στην πρωτεύουσα. (…) Τα σπρέι και οι μουντζούρες επάνω στα μάρμαρα εξαπλώνονται, η μάκα στο δάπεδο σχηματίζει πλέον σχήματα…» («Το μετρό ως καθρέφτης», «Καθημερινή», 24.10.2024).
Το μετρό ποτέ δεν καθρέφτισε την πόλη. Προστατεύτηκε ακόμη και όταν καιγόταν η Αθήνα, στην περίοδο της μεγάλης κρίσης. Ηταν πάντα καθαρό. Ας ελπίσουμε μόνο ότι ο καθρέφτης του δεν δείχνει όσα φοβόταν ο Αντώνης Καρκαγιάννης…
