Με εξαίρεση τους ιδρυτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, οι αρχηγοί που ακολούθησαν και στα δύο κόμματα, όταν κάποια στιγμή έγιναν πρώην αρχηγοί, προκάλεσαν εσωτερικές έριδες. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, η φημολογία και συχνά η… μπαρούφα δημιουργούσαν ένα νέφος γύρω από τις δήθεν προθέσεις και στοχεύσεις των πρώην. Σε άλλες περιπτώσεις, τα… ορφανά του εκάστοτε πρώην έβρισκαν ένα λόγο να ταράξουν την εσωκομματική ισορροπία και να δείξουν έτσι ότι υπάρχουν και πως κακώς τους αγνοεί η νέα ηγεσία. Αλλες φορές πάλι ο εκάστοτε νέος αρχηγός, όταν δεν του πήγαιναν καλά τα πράγματα, προσχωρούσε σε θεωρίες συνωμοσίας και αναζητούσε «αποδιοπομπαίο τράγο», για να χρεώσει έστω ένα μέρος της δικής του αποτυχίας και ενίοτε ανικανότητας. Το είδαμε πολλές φορές να συμβαίνει με σκιαμαχίες πρώην και νυν, που σε ορισμένες περιπτώσεις έφτασαν έως το σημείο διαγραφής ενός πρώην αρχηγού ακόμη και αν αυτός είχε διατελέσει πρωθυπουργός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς ήταν η διαγραφή του Κώστα Σημίτη από τον Γιώργο Παπανδρέου. Γελούσαν και οι πέτρες με τις ακατανόητες ενέργειες του ΓΑΠ εις βάρος του κ. Σημίτη, ο οποίος ευλόγως θεωρείται από τους πιο επιτυχημένους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης. Ανάλογα περιστατικά είχαμε, βεβαίως, και στα δύο κυρίαρχα κόμματα που μονοπώλησαν τη διακυβέρνηση του τόπου κοντά πενήντα χρόνια, με εξαίρεση την περίοδο των εθνικολαϊκιστών του ΣΥΡΙΖΑ και των συνεταίρων του.
Τα φαινόμενα αυτών των εσωκομματικών συγκρούσεων παρά την έντασή τους δεν οδήγησαν σε διάλυση των κομμάτων τους, παρότι προέκυψαν επιμέρους μικροδιασπάσεις. Εσχάτως, μια παραφιλολογία περί των προθέσεων δύο πρώην αρχηγών και πρωθυπουργών της Ν.Δ. έχει προκαλέσει τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής, δύο διαφορετικές πολιτικές προσωπικότητες, έχουν ενδεχομένως τα παράπονά τους από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά αυτό δεν είναι ικανός λόγος για μικροκομματικό πόλεμο. Μπορεί να προσδοκούσαν μια κάποια αξιοποίηση από τον πρωθυπουργό που δεν ήρθε ή μπορεί απλώς να ζήλεψαν την… τύχη του Μητσοτάκη, που κερδίζει σε όποια κάλπη στηθεί . Ακόμη χειρότερα, μπορεί να τους εκνευρίζει η προοπτική μιας τρίτης θητείας του κ. Μητσοτάκη στην εξουσία, καθώς οι αντίπαλοί του από την αντιπολίτευση έως αυτή την ώρα δεν μοιάζουν ικανοί να απειλήσουν την πρωτοκαθεδρία του. Ο,τι και αν συμβαίνει, πάντως, αυτός δεν είναι λόγος για… δηλητήριο λόγω προσωπικών απογοητεύσεων. Ενας πρωθυπουργός εν ενεργεία μπορεί να αμφισβητηθεί από το κόμμα του μόνο στην περίπτωση που η εξουσία του έχει ημερομηνία λήξεως. Τέτοια εικόνα στην τρέχουσα περίοδο δεν προκύπτει από πουθενά και, ως εκ τούτου, όσοι πιστεύουν ότι πριονίζουν την καρέκλα του Μητσοτάκη μάλλον εκτίθενται. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι είναι χρήσιμες οι ειρωνείες και τα καρφιά από του βήματος της Βουλής για έναν πρώην, ακόμη και αν κάθε τόσο το γυρίζει στο… καλαματιανό. Περιττή τροφοδότηση μιας αχρείαστης έντασης από έναν πρωθυπουργό που παραμένει κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.
