Την Τετάρτη στη Βουλή φάνηκε να κλείνει η περίοδος που είχε ανοίξει την επομένη των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Με μια δόση περιπαικτικής υπερβολής, θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει «περίοδο Τζιτζι» της β΄ νεομητσοτακικής διακυβέρνησης. Ηταν η περίοδος κατά την οποία η ίδια η κυβέρνηση νομιμοποίησε την εικόνα της απονομιμοποίησής της, δεχόμενη ενοχικά την εκ των έσω αντιπολίτευση.
Η απάντηση που έδωσε ο Μητσοτάκης από το βήμα, κυρίως στον Αντώνη Σαμαρά και δευτερευόντως στον εξώστη της Δεξιάς, που επισείει τα ελληνόμετρα ως όργανα κλονισμού της κυβέρνησης, συνιστά τομή με το σεμνότυφο «ουδέν σχόλιον», μέσω του οποίου το Μαξίμου επιχειρούσε να κατευνάσει μέχρι προχθές την ενδονεοδημοκρατική φαγούρα.
Η φαγούρα όμως της αντιμητσοτακικής αλλεργίας δεν πρόκειται να σταματήσει. Για λόγους που δεν μπορεί πάντα να εξιχνιάσει η πολιτική ανάλυση, η υπονόμευση (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) της κυβέρνησης θα συνεχιστεί.
Το ερώτημα είναι πώς σκοπεύει ο Μητσοτάκης να διανύσει τα δύο τρίτα της δεύτερης θητείας του. Θα μπει στην τροχιά μιας αέναης διαπραγμάτευσης με όσους τον αντιμετωπίζουν σαν χωλό πρωθυπουργό του 28%; Ή θα δοκιμάσει να επαναφορτίσει την εντολή του 41% που του δόθηκε μόλις πριν από δεκαέξι μήνες; Θα πάρει το ρίσκο της χειραφέτησης από την καθηλωτική έλξη που επιχειρούν να του ασκήσουν οι επιβιώσεις της χρεοκοπικής Δεξιάς; Ή θα συνθηκολογήσει μαζί τους (όπως ο Σημίτης στη δεύτερη θητεία του με τα συντηρητικά στοιχεία του δικού του κόμματος);
Ελλείψει άλλου οροσήμου, η επικείμενη προεδρική εκλογή προσφέρεται ως βατήρας επανεκκίνησης. Η εγγενής συμβολική ισχύ της διπλασιάζεται και από ένα στοιχείο της προσωπικής σταδιοδρομίας του πρωθυπουργού: ο Μητσοτάκης έφτιαξε το ηγετικό του brand στην προεδρική εκλογή του 2015 – παίρνοντας τότε το ρίσκο να κόψει τον λώρο με το νεοδημοκρατικό παρελθόν, που εννιά χρόνια μετά διεκδικεί την αναβίωσή του.
Λένε ότι τώρα ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται να σπάσει το μεταπολιτευτικό έθιμο, που θέλει την πλειοψηφία να προτείνει υποψήφιο Πρόεδρο προερχόμενο από άλλη παράταξη. Ετοιμάζεται να ακολουθήσει την «ασφαλή» επιλογή ενός Νεοδημοκράτη Προέδρου, που θα έχει προκύψει ως προϊόν της απαίτησης της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας για «επιστροφή στις ρίζες» του κόμματος. Ενας τέτοιος υποψήφιος θα είναι εκτός απροόπτου ο πρώτος Πρόεδρος που θα εκλεγεί μόνο με τις ψήφους της συμπολίτευσης ύστερα από 35 χρόνια. (Από τον Στεφανόπουλο και μετά όλοι οι Πρόεδροι έχουν αναδειχθεί διακομματικά, με 180 ψήφους και άνω.)
Θα ταίριαζε στο brand που γεννήθηκε με την προεδρική εκλογή του 2015 η συρρίκνωση της θεσμικής ακτινοβολίας της Προεδρίας με έναν κομματικό Πρόεδρο – τον πρώτο που θα εκλεγεί υπό το αναθεωρημένο Σύνταγμα;
Το ερώτημα μοιάζει (μόνο) δεοντολογικό, αλλά δεν είναι. Μια επιλογή που θα εκληφθεί σαν υπαγορευμένη από την εσωκομματική ανάγκη, θα προεξοφλεί συμβολικά και πώς ο Μητσοτάκης σκοπεύει να κυβερνήσει στα δυόμισι χρόνια που θα του απομένουν. Με γραπωμένο ή με ελεύθερο μανίκι;
Πάρεργα
Τι μου δίνεις; Αυτός είναι ο μόνος κανόνας που αναγνωρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ. Η συναλλαγή. Μόνο που, όπως έχει δείξει η πείρα, ως συναλλαγή μπορεί να μετράει και εκείνη από την οποία ο τέως πρόεδρος αντλεί μόνο άυλο όφελος. Κέρδος για εκείνον είναι και να κολακεύεται ο ναρκισσισμός του. Γι’ αυτό και κατά την πρώτη του θητεία είχε αναπτύξει σχέσεις με ηγέτες που δεν μπορούσαν να εξηγηθούν από το συμφέρον της χώρας του. (Μνημειώδης η δήλωσή του ενώπιον του Ρώσου προέδρου ότι πιστεύει τον Πούτιν περισσότερο απ’ ό,τι εμπιστεύεται τις δικές του υπηρεσίες πληροφοριών). Παρόμοια ήταν η σχέση του και με τον Τούρκο ομόλογό του. Ο Ερντογάν είχε βρει τα –όχι και τόσο κρυφά– κουμπιά του Τραμπ. Ο σουλτάνος ενσαρκώνει ένα από τα αρχηγικά πρότυπα που θαυμάζει ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών. Αν αξίζει να τα θυμάται κανείς όλα αυτά, είναι γιατί καλούμαστε πάλι να σταθμίσουμε ποιο αποτέλεσμα συμφέρει την Ελλάδα στην κάλπη της μεθεπόμενης Τρίτης. Πραγματικό δίλημμα, βεβαίως, δεν υπάρχει ούτε για την Ελλάδα ούτε για τους Αμερικανούς ψηφοφόρους. Υπάρχει μόνο, αραιά και πού, το κόασμα κάποιου Ελληνα τραμπικού. Αλλά μόνο ως παρενέργεια της πουτινολαγνείας. Παρενέργεια ή πάρεργο.
