Ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να συμφωνήσουμε σε κάτι βασικό: το Κοινοβούλιο δεν είναι το σπίτι και οι βουλευτές δεν είναι η παρέα κανενός· η κοινοβουλευτική συζήτηση δεν εξαρτάται από διαπροσωπικές σχέσεις αβρότητας ή μη των πολιτικών· οι ιδιότητες και τα αξιώματα των τελευταίων σε επίπεδο ενδοπαραταξιακό αλλά και σε επίπεδο λειτουργίας του Σώματος δεν παράγουν αποτελέσματα σύμφωνα με τις ηθικές κρίσεις και τη συναισθηματική φόρτιση του καθενός. Με λίγα λόγια, ο πρωθυπουργός δεν έχει τη θεσμική δυνατότητα να μην αναγνωρίζει τον εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ως τέτοιο, όποιο κι αν είναι το ποινικό του παρελθόν. Εφόσον ο νόμος δίνει στον Νίκο Παππά, παρά τα παραπτώματά του, το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται και να ενσαρκώνει τον ρόλο που ενσαρκώνει, ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να ασκήσει τα καθήκοντά του, συμμορφούμενος με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη θέση του. Σε ένα Κοινοβούλιο από το οποίο έχουν περάσει μέχρι και ναζί, μάλλον δεν είναι δύσκολο να ανεχθεί κανείς την παρουσία ενός αντιπάλου που αποτιμάται ως ανυπόληπτος. Η διαδικασία είναι διαδικασία, η δουλειά είναι δουλειά και η προσωπική απαρέσκεια (οσοδήποτε δικαιολογημένη) δεν είναι δυνατόν να μεταμορφώνει μια θεμελιώδη δημοκρατική λειτουργία σε προαιρετική επιλογή. Αν ήταν έτσι, κανείς δεν θα μιλούσε με κανέναν.
Χαριεντισμοί
Με μια δεύτερη ανάγνωση του περιστατικού, βέβαια, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η απαξίωση του Νίκου Παππά αφορούσε τον Νίκο Παππά μόνο κατά ένα μέρος. Ο εμφανώς απαξιούμενος ήταν αφορμή και μέσο μομφής εις βάρος του αφανώς απαξιωμένου. «Ούτε θα συνομιλήσω μαζί του, ούτε θα χαριεντιστώ μαζί του», τόνισε ο πρωθυπουργός, στρέφοντας την προσοχή των ακροατών του όχι τόσο στον Νίκο Παππά, όσο στο πρόσωπο που και μίλησε και χαριεντίστηκε με τον Νίκο Παππά πριν από λίγες μέρες. Το χτύπημα ανταποκρίνεται ειδολογικά στα πλάγια χτυπήματα του Αντώνη Σαμαρά. Αν η περιφρόνηση των πρωθυπουργικών προσκλήσεων και η συναναστροφή με τον Νίκο Παππά είναι η μέθοδος που θεώρησε αρμόζουσα για να εκφράσει τη διάστασή του από την τρέχουσα ηγεσία του κόμματός του, η αποδοκιμασία του Παππά ως προσώπου και συμβόλου είναι η επιβεβαίωση από την πλευρά του Μητσοτάκη πως η διάσταση αυτή πράγματι υπάρχει· μόνο που δεν κολακεύει εκείνον που την επικαλέστηκε πρώτος· αντιθέτως, φέρει τη βαριά μυρωδιά του αντιμνημονιακού εθνικολαϊκισμού που το εκλογικό σώμα ξεπέρασε και καταψήφισε. Μερικές φορές, αυτοί που επιλέγεις να έχεις κοντά σου λένε περισσότερα για εσένα από εκείνους από τους οποίους απομακρύνεσαι.
Σκηνικό τελετουργίας
Ο Σαμαράς όμως παίζει ένα παιχνίδι περιθωρίου· η στάση του δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστική πολιτική αντίθεση, αλλά πίκρα και συντηρητισμό που, μέσα από την κρυπτική τεχνική των ψιθύρων, της κινδυνολογικής προφητείας και του υπόγειου ροκανίσματος, επιχειρούν να εγγραφούν στην επικαιρότητα ως κάτι σοβαρότερο από αυτό που είναι. Την ίδια ώρα, ο Νίκος Παππάς εκπροσωπεί κακήν κακώς ένα χειμαζόμενο κόμμα, ο Στέφανος Κασσελάκης εγκαινιάζει γραφεία αγνώστου χρησιμότητας, ενώ ο πάλαι ποτέ παντοδύναμος Αλέξης Τσίπρας πασχίζει να αποσυνδεθεί απ’ ό,τι τον χαρακτηρίζει, υποδυόμενος τον πολιτικό λόγιο στην κακοπαιγμένη παράσταση ενός κωμικοτραγικού ινστιτούτου. Ο θυμός του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν δικαιολογείται από τα δεδομένα, λοιπόν. Είναι επιπλέον περίεργο ότι στις κατηγορίες του Νίκου Ανδρουλάκη περί αλαζονείας απάντησε ότι οι αλαζονικές συμπεριφορές δεν γίνονται αποδεκτές από εκείνον. Μα η στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια τέτοια συμπεριφορά αλαζονείας. Εκδήλωση αλαζονείας ήταν και το «ελάτε με φόρα» που απηύθυνε στον Νίκο Ανδρουλάκη, την ομιλία του οποίου ωστόσο τίμησε με την παρουσία του. Ειπώθηκε ότι το σκηνικό δεν ήταν τυχαίο, αλλά μια τελετουργία για την επαναφορά του κλασικού δικομματισμού· ότι ο Μητσοτάκης τελείωσε με τους χθεσινούς ανταγωνιστές και όρισε τον Νίκο Ανδρουλάκη ως μοναδικό «νόμιμο» αντίπαλο. Η επανάληψη ενός γνώριμου έργου ίσως βολεύει τη Ν.Δ.· ενδέχεται όμως να μη μαζέψει πολλούς θεατές.
