Οταν κλείνουν οι πόρτες και κανείς δεν ακούει, ακόμη και οι πιο φιλελεύθεροι ή και κεντροαριστεροί Αμερικανοί συναδελφοί μου προβλέπουν ότι ο Τραμπ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Προφανώς, δεν το θέλουν. Βλέπουν, όμως, πως ο Τραμπ λειτουργεί σαν «δύναμη της φύσης», καθώς συσπειρώνει γύρω του ένα μασίφ κοινό, που τον αντιμετωπίζει περίπου όπως τα μέλη μιας σέκτας τον αρχηγό τους. Δεν τους ενοχλεί αν έχει καταδικαστεί από οποιοδήποτε δικαστήριο, αν μιλάει για τα γεννητικά όργανα κάποιου αθλητή ή αν συμπεριφέρεται κάπως παρανοϊκά επάνω στη σκηνή. Είναι ο ήρωάς τους, ο άνθρωπος που εγγυάται ότι δεν θα χαθεί μια «παλιά Αμερική», την οποία νοσταλγούν. Ο ηγέτης που θα τελειώσει με ένα τηλεφώνημα τους πολέμους στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Δεν τους απασχολεί επίσης αν μιλάει με τον Πούτιν ή αν αναφέρεται πού και πού κολακευτικά στον Χίτλερ. Στα παλιά τους τα παπούτσια όλα αυτά, καθώς τα αποδίδουν στο «σύστημα» που προσπαθεί να τον εξοντώσει.
Η αλήθεια είναι ότι το «σύστημα» δεν τα πάει και πολύ καλά στην προσπάθειά του να στήσει, για δεύτερη φορά, αναχώματα απέναντι στον Τραμπ. Σε πρώτη φάση έχασε εντελώς τον έλεγχο στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, που δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα του Ρέιγκαν ή των Μπους. Είναι το κόμμα του Τραμπ, ο οποίος με ένα σχόλιο στο Χ (Τwitter) μπορεί να εξοντώσει όποιον υποψήφιο πάει κόντρα σε αυτόν. Εν συνεχεία, έχασαν τη μάχη της ενημέρωσης, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να έχουν πάρει το πάνω χέρι σε σχέση με όλα τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Και ανθρώπους σαν τον Μασκ να έχουν μετατραπεί σε ροκ σταρ ευαγγελιστές του τραμπισμού.
Φταίει προφανώς και το «σύστημα» για το φαινόμενο αυτό. Η ανόητη και υπερβολική πολιτική του ορθότητα έχει αποξενώσει παραδοσιακούς φιλελεύθερους ψηφοφόρους. Η ανεξήγητη χαλαρότητα στα σύνορα των ΗΠΑ έχει κοστίσει, ακόμη και σε ψήφους μαύρων ή Λατίνων ψηφοφόρων. Η ακρίβεια δεν παλεύεται, όπως και η αίσθηση πως είναι πολύ δύσκολο για τους σημερινούς νέους να αποκτήσουν ένα αξιοπρεπές σπίτι όπως οι γονείς τους.
Είναι σαφές ότι όσοι δίνουν τη μάχη της υπεράσπισης του μεταπολεμικού αμερικανικού μοντέλου αξιών και φιλελευθερισμού βρίσκονται σε απελπισία. Οι παρουσιαστές των βασικών καναλιών (πλην Fox) βρίσκονται στα όρια της υστερίας. Παλαίμαχοι στρατηγοί, Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί, διανοούμενοι, ροκ σταρ δίνουν τη μάχη εναντίον του Τραμπ. Το κάνουν με πείσμα και με κάθε τρόπο. Μου θυμίζουν, όμως, τους δικούς μας αντίστοιχους παλαιμάχους που ανέβηκαν στη σκηνή την καταραμένη εκείνη εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα του 2015 και έσπρωξαν σύσσωμο το οργισμένο πλήθος στο «Οχι».
Οι δημοσκόποι μάς λένε ότι η εκλογική μάχη θα είναι πολύ αμφίρροπη, ότι είναι αδύνατον να μαντέψεις το αποτέλεσμα με τα σημερινά δεδομένα. Το momentum μοιάζει, πάντως, να ανήκει στον Τραμπ, ο οποίος, το ξαναλέμε, λειτουργεί σαν «δύναμη της φύσης» απέναντι σε μια εγκεφαλική και χωρίς ιδιαίτερη πυγμή Χάρις. Σε λίγες ημέρες θα ξέρουμε αν οι δημοσιογράφοι και αναλυτές έκαναν το λάθος να υπερεκτιμήσουν τη δύναμη του Τραμπ, ίσως γιατί φοβούνται πολύ να ξανακάνουν το λάθος του 2016, όταν δεν τον είδαν να έρχεται με φόρα. Ή αν, για μια φορά, διάβασαν σωστά την αμερικανική κοινωνία.
