Φανατικός ποδοσφαιρόφιλος παιδιόθεν, τώρα αποτοξινωμένος από το οπαδικό πάθος, αλιεύω μικρά μαργαριτάρια στο Διαδίκτυο για ήρωες των γηπέδων που τους γνώρισα μόνον μέσα από τα αθλητικά περιοδικά, τις εφημερίδες και τα αλησμόνητα χαρτάκια που ήταν κρυμμένα μέσα σε σοκολάτες. Ολα αυτά στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ενας από αυτούς τους μάγους ήταν ο Μανέ Γκαρίντσα (1933-1983). Και όμως ο Γκαρίντσα κανονικά δεν θα έπρεπε να παίζει μπάλα. Από παιδί είχε παραμορφωμένη τη σπονδυλική του στήλη και το δεξί του πόδι ήταν μερικούς πόντους πιο κοντό από το αριστερό. Οχι απλώς τα κατάφερε, αλλά κατετάγη όγδοος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα.
Ο Γκαρίντσα, που από παιδί είχε παραμορφωμένη σπονδυλική στήλη και το δεξί του πόδι μερικούς πόντους πιο κοντό από το αριστερό, κατετάγη όγδοος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα.
Αυτό το σωματικό του πρόβλημα τον βοήθησε να έχει ίσως την καλύτερη κλειστή ντρίπλα στον κόσμο. Οσοι τον έχουμε δει σε κινηματογραφημένες φάσεις εκείνης της εποχής δεν πιστεύαμε αυτό που βλέπαμε. Δεν ήταν μόνον η χάρη στις κινήσεις του, ήταν και η ευφυΐα στις επινοήσεις του. Και να λάβουμε υπόψη πως ήταν άτομο αποδεδειγμένα χαμηλής νοημοσύνης. Το 1962, όταν η Εθνική Βραζιλίας αντιμετώπισε στον τελικό του Μουντιάλ την Τσεχοσλοβακία, ρώτησε τους συμπαίκτες του αν αυτή η Τσεχοσλοβακία είναι η ίδια ομάδα με αυτήν που αντιμετώπισαν στους ομίλους. Κάτι μαγικό συνέβαινε όταν ακουμπούσε την μπάλα και το μυαλό του έπαιρνε εκατοντάδες στροφές. Ολοι αυτοί οι παικταράδες είχαν με το τόπι μια ερωτική σχέση. Δεν το κλωτσούσαν, το χάιδευαν.
Πέθανε στα 49 του χρόνια πάμφτωχος και αλκοολικός, αφού προηγουμένως είχε κατακτήσει δύο Μουντιάλ. «Στον Πελέ μπροστά υποκλίνεσαι, στον Γκαρίντσα μπροστά δακρύζεις» (βραζιλιάνικο απόφθεγμα). Δεν ξέρω αν τις σημερινές φίρμες, που κάθονται επάνω σε δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια, με τα πανάκριβα αυτοκίνητα και τις επαύλεις στα κοσμικά θέρετρα, κατά το 2080 θα τις μνημονεύουν οι ποδοσφαιρόφιλοι. Γιατί εμείς μιλάμε ακόμη για τον Γκαρίντσα, έναν ήρωα μιας ηρωικής εποχής του ποδοσφαίρου. Πριν από λίγα χρόνια ένας παλαίμαχος τερματοφύλακας που πλόνζαρε στα χωμάτινα γήπεδα, μου είπε ότι η μανούλα του το βράδυ της Κυριακής έστρωνε πάνω από τα σεντόνια ένα διπλό νάιλον για να μην τα ματώνει με τις πληγές του.
