Μετά από 25 μέρες το Ισραήλ ανταπέδωσε την επίθεση που είχε δεχθεί από το Ιράν την 1η Οκτωβρίου. Εκανε επίδειξη δύναμης και εντυπώσεων, ωστόσο, σεβάστηκε τις κόκκινες γραμμές των Αμερικανών, μεταξύ άλλων, για να μην κατηγορηθεί ότι με τη στάση του επηρεάζει το αποτέλεσμα των εκλογών. Γιατί σε περίπτωση που η μορφή της επίθεσης υποχρέωνε την Τεχεράνη να αντιδράσει, επί παραδείγματι κλείνοντας τα Στενά του Ορμούζ, ή έπληττε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, διαταράσσοντας την αγορά ενέργειας, ή πάντως δημιουργούσε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα γενικευμένης σύρραξης, ενδέχεται να επηρεαζόταν η έκβαση μίας έτσι κι αλλιώς οριακής εκλογικής αναμέτρησης. Πάντως, και ο Τραμπ βολεύεται, γιατί δεν θα ήθελε, σε περίπτωση εκλογής του, να κληθεί να διαχειριστεί μία ανεξέλεγκτη κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Πιθανόν, ο αμερικανικός παράγοντας να χρησιμοποίησε το χαρτί των επικείμενων εκλογών, ακόμη κι αν ο αντίκτυπος των τεκταινομένων στη Μέση Ανατολή είναι περιορισμένος στο εκλογικό σώμα, για να αποτρέψει μία επίθεση του Τελ Αβίβ που δεν θα άφηνε, αφενός, κανένα περιθώριο στην Τεχεράνη παρά να αντεπιτεθεί και, αφετέρου, καθόλου χώρο στη διπλωματία για να συνεχιστούν οι διαβουλεύσεις.
Οι Ιρανοί από την πλευρά τους, θέλουν μεν να σώσουν τα προσχήματα για να καθησυχάσουν τους περιφερειακούς τους συμμάχους, οι οποίοι τελούν υπό μεγάλη πίεση και αναζητούν σανίδα σωτηρίας για να αποφύγουν την εξόντωση τους, ωστόσο, γνωρίζουν πως αν βυθιστούν σε ένα σπιράλ ανταλλαγής επιθέσεων με το Ισραήλ, το τελευταίο θα βρει την ευκαιρία σε επόμενη φάση να πλήξει κρίσιμες υποδομές, ακόμη και πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Αυτό θέλει να αποφύγει η Τεχεράνη, και έτσι διατηρεί ανοιχτούς τους διαύλους με την Ουάσιγκτον. Βέβαια, η στάση της δεύτερης ενδέχεται να διαφοροποιηθεί αν ο Τραμπ επιστρέψει στον Λευκό Οίκο, δεδομένου ότι αυτός θεωρεί το Ιράν την υπ’ αριθμόν ένα απειλή για τις ΗΠΑ, ενώ έχει δημοσίως προτρέψει το Ισραήλ να πλήξει ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Τα καλά νέα είναι:
• Η υποβάθμιση των συνεπειών της επίθεσης από μεριάς Ιράν. Έτσι, δεν καθίσταται υποχρεωτική η απάντηση του. Προφανώς -για τους τύπους- θα επιφυλαχθεί να την κάνει, οπότε το θεωρήσει απαραίτητο, αλλά ισχυριζόμενο ότι η αεράμυνα του αντιμετώπισε επιτυχώς την επίθεση, δεν πλήττεται η εικόνα του.
• Δεν κλείνει η πόρτα στον διάλογο (τουλάχιστον) για κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Σήμερα αναμένονται νέες συνομιλίες, με τη συμμετοχή και των Αμερικανών.
• Είναι εμφανής η αδυναμία, άρα και η απροθυμία του Ιράν να κλιμακώσει, απαντώντας δυναμικά. Είναι εξάλλου ισχυρό και το αποτρεπτικό μήνυμα των ΗΠΑ, με την υπερβολική συγκέντρωση δυνάμεων τους την περιοχή. Υπάρχει προσέγγιση του Ιράν με αραβικές χώρες. Εξ ου και η Σαουδική Αραβία ήταν από τις πρώτες χώρες που καταδίκασαν την επίθεση του Ισραήλ ως παραβίαση της κυριαρχίας του Ιράν. Το τελευταίο θέλει να αποφύγει την απομόνωση και είναι θετικό πως πλέον δεν στρέφεται μόνο σε Ρωσία και Κίνα.
Ούτε τον Τραμπ θα συνέφερε τώρα μια ισχυρότερη επίθεση κατά του Ιράν, γιατί δεν θα ήθελε, σε περίπτωση εκλογής του, να κληθεί να διαχειριστεί μία ανεξέλεγκτη κατάσταση στη Μέση Ανατολή.
Υπάρχουν όμως και αρνητικά νέα:
• Η ρίζα του προβλήματος (Παλαιστινιακό), την οποία τείνουν να ξεχάσουν οι περισσότεροι δρώντες, παραμένει ανεπίλυτη, και θα εξακολουθήσουν να την εκμεταλλεύονται διάφοροι εξτρεμιστικοί (και όχι μόνο) κύκλοι. Το Ισραήλ ούτε ενδιαφέρεται, ούτε πιέζεται έξωθεν για οριστική λύση του Παλαιστινιακού.
• Το Τελ Αβίβ δεν μοιάζει διατεθειμένο να διακόψει τις επιχειρήσεις του σε Γάζα και Λίβανο, αν και επανέρχεται στο τραπέζι των συνομιλιών. Δύσκολα θα συνηγορούσε σε καθολική κατάπαυση του πυρός, ενώ καταφέρνει τους στρατιωτικούς/επιχειρησιακούς στόχους του, δίνοντας έτσι χρόνο ανασυγκρότησης, ειδικότερα στη Χεζμπολάχ.
• Δεν διαφαίνεται διπλωματική λύση της αντιπαράθεσης Ιράν-Ισραήλ. Έχει πλέον σπάσει το ταμπού της αντιπαράθεσης μόνο δια πληρεξουσίων.
• Η αυτοσυγκράτηση του Ισραήλ στα πλήγματα που επέλεξε σε βάρος του Ιράν έγινε με το βλέμμα στην πιθανή εκλογή Τραμπ ώστε να μην τον φέρει στη δυσάρεστη θέση αδυναμίας διαχείρισης μίας κατάστασης που ίσως να ξέφευγε από κάθε έλεγχο. Έτσι, δεν «κάηκε» το χαρτί της μελλοντικής επίθεσης προκειμένου να εξουδετερωθεί το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, άποψη με την οποία άλλωστε συντάσσεται ο Τραμπ.
Εν τέλει, οι αμερικανικές πιέσεις απέδωσαν. Αν υπάρχει ανακούφιση είναι όμως μόνο μέχρι τον επόμενο γύρο αντιπαράθεσης. Γιατί στην ουσία, οι Αμερικανοί κάνουν διαχείριση συνεχών κρίσεων, διαπιστώνοντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες είναι εξαιρετικά αμφίβολη οποιαδήποτε προσπάθεια συνολικής διευθέτησης. Και βέβαια για να γίνουν ακόμα περισσότερο αποτελεσματικοί στα περιφερειακά δρώμενα απαιτείται η ανάκτηση του τρωθέντος κύρους τους και του εξασθενημένου διπλωματικού κεφαλαίου τους.
