Σε μία συζήτηση τέθηκε αβίαστα η ενδιαφέρουσα απόκλιση μεταξύ των γενεών. Κάποιοι είχαν γεννηθεί γύρω στο 1965, άλλοι γύρω στο 1985 και μία μόνο κοπέλα το 2001. Εκπροσωπούσαν άθελά τους τρεις οπτικές για τη ζωή, την εργασία, τον κόσμο, το μέλλον. Το πιο ενδιαφέρον ήταν ότι υπήρχε διαφορετική εθνική προέλευση, έστω και μέσω γονέων, γιατί όλοι ήταν γεννημένοι και μεγαλωμένοι στις μητροπόλεις της Ευρώπης. Εβλεπα τι σημαίνει να είσαι γέννημα-θρέμμα Λονδρέζος με γονείς από την Ασία ή να είσαι Ιρανή γεννημένη στην Ισπανία από γονείς που διέφυγαν την Ισλαμική Επανάσταση. Χωνευτήρι, αλλά κοινός τόπος απλωνόταν το χαοτικό ή συναρπαστικό σήμερα, ανάλογα με την οπτική γωνία, αλλά το κυριότερο ήταν ότι όλα αυτά διαδραματίζονταν στον ζεστό ήλιο του Οκτωβρίου, σε μια ελληνική ψησταριά, σε μια αθηναϊκή συνοικία.
Οι διαφορετικές αντιλήψεις για τη δουλειά, τα ταξίδια, την επένδυση στο αύριο ή στο εδώ και τώρα προέκυψαν αβίαστα και με χαμόγελα, αλλά οι διαφορές ήταν εκεί. Οι «μπούμερ», οι 60άρηδες, ένιωθαν πως το χαοτικό σήμερα τους έχει ξεπεράσει, οι ενδιάμεσοι ήταν στην ωραία ηλικία να σκέφτονται το επόμενο επαγγελματικό βήμα και μακρινά ταξίδια, και η μικρή της παρέας, αν και πολύ διαβασμένη και καλλιεργημένη, ήθελε να τα εξαργυρώνει όλα αμέσως. «Γιατί να περιμένω;» έλεγε.
Αναμφίβολα σκέφτηκα όσα είχα κατά καιρούς ακούσει, νιώσει και αναλογιστεί, για την τεράστια διαφορά αντιλήψεων ανάμεσα σε όσους «φέρουν» τον 20ό αιώνα ως πηγή διαμόρφωσης και σε όσους πετούν προς το 2030. Αντίστοιχης σημασίας θα ήταν και μια συζήτηση πριν από 100 χρόνια, ανάμεσα σε όσους ήταν νέοι το 1880 και το 1890 και σε όσους ήταν παιδιά κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σήμερα, ακόμη και με τον ήλιο της Αθήνας να προκαλεί ευθυμία και να ζεσταίνει τη συζήτηση της συντροφιάς, μια ρευστή αίσθηση του απρόβλεπτου, πολυκεντρικού κόσμου αιωρούνταν και έδινε τον τόνο των πολλαπλών ερμηνειών όσων ζούμε. Μια ενδιαφέρουσα απορία ακούστηκε στο τραπέζι. Ο κόσμος ήταν πάντα απρόβλεπτος, γιατί όμως είναι σήμερα που αυτή η αβεβαιότητα γεννάει τέτοια ανασφάλεια; Κάθε γενιά διατύπωσε μια άλλη πτυχή του θέματος. Κράτησα όμως αυτό που είπε ο μεγαλύτερος: Οταν ήμουν 30 ετών πίστευα πως ο κόσμος είχε φτιαχτεί για μένα.
