Με τα πιο προηγμένα λογισμικά σκανάρουν τις ομιλίες του. Αναζητούν τις λέξεις που αποδεικνύουν ότι ο ήδη αθυρόστομος τέως πρόεδρος, το τελευταίο διάστημα, έχει αποχαλινωθεί τελείως. Μιλάει, όπως αισθάνεται, με ύβρεις και απειλές.
Να έχει, άραγε, να κάνει αυτή η γλωσσική ακράτεια με την ηλικία – με το γεγονός ότι έχει πατήσει τα 78 και χαλαρώνουν οι αναστολές του; Ή μήπως απλώς βλέπει ότι «τον παίρνει»; Μήπως η καταπάτηση κάθε άγραφου κανόνα στον δημόσιο λόγο είναι το καύσιμο γι’ αυτόν τον αντιδραστήρα σκανδαλισμού που επιτρέπει στον Τραμπ να κυριαρχεί στη δημοσιότητα και να ηλεκτρίζει το φανατικό του ακροατήριο;
Ικανή απάντηση πάντως στο τοξικό ποτάμι της μισαλλόδοξης καμπάνιας δεν έχει αρθρωθεί. Ο τέως πρόεδρος υπόσχεται κιόλας ότι, αν ξαναπάρει την εξουσία, θα πάρει και τα όπλα κατά του εσωτερικού εχθρού. Οι αντίπαλοι του Τραμπ, θορυβημένοι από τη δημοσκοπική αντοχή του, καταφεύγουν στο ανάθεμα. Τον λένε ωμά «ρατσιστή» και «φασίστα». Ακόμη κι αν έχουν δίκιο, δεν σημαίνει ότι η προεκλογική χρήση του όρου θα είναι για εκείνους αποδοτική. Η λέξη «φασίστας» έχει υποστεί τόσες καταχρήσεις, που δεν συγκινεί πια κανένα. Τη φωνάζουν οι Δημοκρατικοί μάταια, σαν τον βοσκό του Αισώπου.
Τι είναι αυτό το μούδιασμα της φιλελεύθερης Αμερικής;
Αλλά και ο άλλος πόλος έναρθρου δημόσιου λόγου –τα media– πώς απαντά στις αρένες που γεμίζουν από θυμό; Ποιος ήταν ο αντίλογος στο εξάωρο παραλήρημα μίσους στο Madison Square Garden; Οι New York Times απλώς μέτρησαν πόσες «κακές λέξεις» είπαν ο Τραμπ και οι αυλικοί του. Τον ανέλυσαν στατιστικά. Ακόμη χειρότερα, η Washington Post κλυδωνιζόταν μετά την απόφαση της ιδιοκτησίας να μη στηρίξει ανοιχτά κανέναν υποψήφιο. Το ίδιο και οι Los Angeles Times.
Σχηματικά, η τοξική –για να μην πούμε «φασιστική»– πλημμύρα δείχνει, παρά την ασυναρτησία της, να βραχυκυκλώνει τους θεσμικούς πυλώνες της δημόσιας σφαίρας στην Αμερική. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν τη διαύγεια να διαγνώσουν το «φαινόμενο» και να το καταγγείλουν, το κάνουν συχνά μοιρολατρικά: το κάνουν με την επίγνωση ότι τα λόγια τους πέφτουν σε τοίχο· ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να ακουστούν στην άλλη μισή, περιτοιχισμένη, «κόκκινη» Αμερική.
Απομένουν λίγα εικοσιτετράωρα για να φανεί τι είναι αυτός ο φιλελεύθερος φόβος; Είναι ένα υγιές αντανακλαστικό αφύπνισης της δημοκρατικής Αμερικής, που καλείται να υπερασπιστεί με την ψήφο της όχι μόνο την αμερικανική, αλλά τη δυτική δημοκρατία; Ή είναι ένδειξη παράλυσης – η πρόωρη ομολογία ότι απέναντι στον Τραμπ επιστρατεύτηκαν όλα τα δημοκρατικά αντισώματα και απέτυχαν;
Τι σημαίνει για τις ΗΠΑ ότι οι μεγάλες τους εφημερίδες φτάνουν να σιωπούν προληπτικά απέναντι σε αυτό που φοβούνται ότι έρχεται; Οτι αυτολογοκρίνονται προτού λογοκριθούν;
