Στα όρια του αυτοεξευτελισμού φαίνεται να ωθείται η αμερικανική πολιτική ζωή ενόψει των προεδρικών εκλογών της προσεχούς Τρίτης, καθώς η αντιπαράθεση μεταξύ της αντιπροέδρου και υποψηφίας των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις και του Ρεπουμπλικανού αντιπάλου της Ντόναλντ Τραμπ έχει προσλάβει χαρακτήρα της πλέον θυμοφθόρου μορφής. Και εάν αυτά συνέβαιναν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που κυβερνάται με αντιπροσωπευτικό σύστημα μιας οποιασδήποτε μορφής, το όλο θέμα δεν θα είχε και τόση σημασία. Αλλά οι ΗΠΑ είναι η ηγέτιδα δύναμη του Ελευθέρου Κόσμου, που ιδιαίτερα επί της προεδρίας του κ. Τζο Μπάιντεν ανέλαβε τη μάχη εναντίον των αυταρχικών καθεστώτων ανά τη γη και την εδραίωση των αρχών του διαφωτισμού και της δημοκρατίας στον πλανήτη.
Κατά συνέπειαν, δεν είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς την ιλαρότητα που επικρατεί στο Κρεμλίνο, στην Τεχεράνη ή στο Πεκίνο, όπου οι ηγέτες τους ψυχαγωγούνται με τα πολιτικώς διαδραματιζόμενα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ας μην επιχαίρουν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον. Μία κακόγουστη παράσταση βρίσκεται σε εξέλιξη επί σκηνής και μετά από πέντε ημέρες θα πέσει τελικώς η αυλαία – χρώματος ερυθρού ή κυανού, αδιάφορο. Ούτως ή άλλως, οι Σύμμαχοι της Ουάσιγκτον θα προβούν στις απαιτούμενες προσαρμογές. Διότι απλούστατα δεν είναι αυτοί που διαμορφώνουν παγκόσμια πολιτική, αλλά εκόντες άκοντες συντάσσονται με τις αποφάσεις του εκάστοτε ενοίκου του Λευκού Οίκου.
Το ύφος και η ρητορική του κ. Τραμπ δεν εξέπληξαν. Εχει άλλωστε προϊστορία τετραετούς προεδρικής θητείας. Αλλά η ελίτ των Δημοκρατικών φαίνεται να έχει περιέλθει σε κατάσταση νευρικής κρίσεως. Με το δημοσκοπικό προβάδισμα να μειώνεται, η κ. Χάρις και επιφανείς υποστηρικτές της χαρακτήρισαν κατ’ επανάληψιν τον κ. Τραμπ «ναζί» και «φασίστα», ενώ αντιπαρέβαλαν την προεκλογική συγκέντρωσή του στην πλατεία Μάντισον της Νέας Υόρκης με εκείνη των Αμερικανών φιλοναζιστών στον ίδιο χώρο το 1939.
Λησμόνησαν προφανώς ότι στο ίδιο σημείο οργάνωσαν συγκεντρώσεις, όταν έλαβαν το χρίσμα υποψηφιότητος, οι Δημοκρατικοί Τζίμι Κάρτερ το 1980, Μπιλ Κλίντον το 1992 και ο Ρεπουμπλικανός Τζορτζ Μπους το 2004. Ισως σε τελική ανάλυση να είχε δίκαιο ο ιδιοκτήτης της «Ουάσιγκτον Ποστ» Τζεφ Μπέζος, που αποφάσισε να μη στηρίζει την κ. Χάρις την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, επιλέγοντας ουδετερότητα.
