Tις τελευταίες ημέρες, καθώς εξατμίζεται η δυναμική της υποψηφιότητας της Κάμαλα Χάρις στις ΗΠΑ προς όφελος εκείνης του Ντόναλντ Τραμπ, έχει αρχίσει μια συζήτηση κατά πόσον συμφέρει την Ελλάδα και την Ε.Ε. μια δεύτερη θητεία του τέως προέδρου. Το Politico, π.χ., εκτιμά ότι ίσως αυτή η εξέλιξη να αποτελεί έναυσμα για ευρωπαϊκή συσπείρωση και μια διακριτή, αυτόνομη ευρωάμυνα. Το βασικό επιχείρημα είναι πως ο αμερικανικός απομονωτισμός θα εξωθήσει την Ε.Ε. να σταθεί στα πόδια της αμυντικά, εμπορικά κ.λπ. Πρόκειται μάλλον για ένα μοιρολατρικό ντιμπέιτ στη λογική ότι αφού δεν μπορεί να αποτραπεί η νίκη Τραμπ, ας αναζητήσουμε τα θετικά της στοιχεία.
Ανάλογη είναι η στάση πολλών αναλυτών στην Ελλάδα: «Η εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον είναι σταθερή, δεν αλλάζει. Αρα είτε εκλεγεί η Χάρις είτε ο Τραμπ, ελάχιστα θα αλλάξουν για τη χώρα μας». Δεν είναι κάπως κοντόφθαλμη και εσωστρεφής αυτή η προσέγγιση; Δηλαδή, αφού δεν θα πληγούμε εμείς (και αυτό συζητήσιμο είναι…), ας πάει να πνιγεί η Αμερική και οι ψηφοφόροι της – όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν.
Κατά τη γνώμη μου, μια επικράτηση Τραμπ θα είναι ολέθρια για την Ελλάδα, την Ε.Ε., τις ΗΠΑ και τον κόσμο, γιατί η πιθανή αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ θα σημάνει μεγαλύτερη απειλή για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το δόγμα «Πρώτα η Αμερική» θα τραυματίσει όλες τις διεθνείς συμμαχίες της Ουάσιγκτον και θα διαμορφώσει μια αμερικανική εξωτερική πολιτική που θα βασίζεται στις προσωπικές σχέσεις και στα ανταλλάγματα, τα οποία θα εξασφαλίζει ο πρόεδρος – για τον εαυτό του και τη χώρα του. Η διπλωματία των ΗΠΑ θα χαρακτηρίζεται από έλλειψη προβλεψιμότητας και συνέπειας, ενώ θα ξαναζήσουμε τις μέρες που κάθε πρωινό προεδρικό tweet προκαλούσε και μια κρίση, εσωτερική ή διεθνή.
Ταυτόχρονα, μια νίκη Τραμπ, εξαιτίας και της ιδεολογικής και πολιτισμικής κυριαρχίας των ΗΠΑ, θα σημάνει τη διεθνή αποδοχή και εδραίωση μιας πολιτικής κουλτούρας συνώνυμης του μίσους και του ρατσισμού. Θα καταστήσει μαγκιά την έλλειψη αναστολών εκ μέρους των πολιτικών. Θα επιβραβεύσει ένα μοντέλο πολιτικής συμπεριφοράς που υποκινεί την πόλωση και διχάζει. Κάποια τραμπικά «δάνεια» έχουμε ήδη διαγνώσει στο ύφος και στο ήθος εγχώριων πολιτικών: ναρκισσιστική διαταραχή στα σόσιαλ μίντια, μετα-πολιτική ρητορική που υπερβαίνει ιδεολογίες, αμφισβήτηση των εκλογών.
