Ο μέγιστος αριθμός των 25 μαθητών ανά τμήμα σε νηπιαγωγεία και δημοτικά ισχύει από το 2017 (με το Προεδρικό Διάταγμα 79/2017). Ο μέγιστος αριθμός των 27 μαθητών ανά τμήμα σε γυμνάσιο και Α΄ και Β΄ τάξεις γενικού λυκείου (ΕΕΛ) ισχύει από το 2013 (ΦΕΚ Β΄ 2451/2013). Επίσης, από το 2019 (με τον νόμο 4610/2019 επί ΣΥΡΙΖΑ) έχει καθιερωθεί ο μέγιστος αριθμός των 25 μαθητών ανά τμήμα στη Γ΄ τάξη ημερησίου ΓΕΛ. Ο μέγιστος αριθμός των 25 μαθητών ανά τμήμα σε όλες τις τάξεις του επαγγελματικού λυκείου (ΕΠΑΛ) ισχύει από το 2014 (ΦΕΚ Β΄ 833/2014). Ο δε μέγιστος αριθμός των 22 μαθητών ανά τμήμα στη Γ΄ τάξη εσπερινού ΕΠΑΛ ισχύει από το 2019 (με τον νόμο 4610/2019). Τέλος, οι ελάχιστες προϋποθέσεις σε αριθμό μαθητών για να δημιουργηθεί τμήμα ομάδας προσανατολισμού ΓΕΛ ισχύουν από το 2019 με υπουργική απόφαση επί ΣΥΡΙΖΑ (ΦΕΚ Β΄ 2462/2019).
Τα στοιχεία παρουσιάστηκαν στη Βουλή από την υφυπουργό Παιδείας Ζέττα Μακρή, ως απάντηση στην αντιπολίτευση, που υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση προχώρησε αυθαίρετα σε συγχωνεύσεις τμημάτων. Την ίδια θέση έχουν και οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες, ωστόσο, έως τώρα τα στοιχεία τους εμφανίζουν μεν τμήματα με τον ανώτατο προβλεπόμενο αριθμό μαθητών, αλλά εντός των ορίων που θέτουν οι νόμοι.
Πολλοί αντιπαραβάλλουν στην ελληνική πραγματικότητα τα στοιχεία της Φινλανδίας. Μια ενδεικτική, διαδικτυακή αναζήτηση έδειξε τα εξής για τον αριθμό των μαθητών σε κάθε τμήμα λυκείου ανά μάθημα: στα Γαλλικά ΙΙ 9 παιδιά, στα Μαθηματικά Βασικά VIII 13 παιδιά, στα Μαθηματικά Αναλυτικά VI 18 παιδιά, στην Ιστορία VIII 12 παιδιά, στην Πολιτική Παιδεία ΙΙΙ 18 παιδιά, στη Φιλοσοφία ΙΙ 20 παιδιά, στη Γεωγραφία 22 παιδιά, στα Αγγλικά IV 18 παιδιά, στα Γερμανικά 7 παιδιά.
Στελέχη της ηγεσίας του ελληνικού υπουργείου Παιδείας αμφισβητούν την άμεση συσχέτιση των θετικών μαθησιακών αποτελεσμάτων με τον αριθμό των μαθητών σε κάθε τμήμα. Μάλιστα, λένε πως και υψηλόβαθμα στελέχη του ΟΟΣΑ συγκλίνουν σε αυτή τη θέση. Και η Φινλανδία, τότε, τι κάνει καλύτερα από την Ελλάδα;
Ολοι, εδώ και δεκαετίες στηλιτεύουν την κακοδαιμονία της υποχρεωτικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Ωστόσο, εδώ και δεκαετίες ακολουθούν την ίδια μέθοδο: χαρακώματα μεταξύ των ομάδων συμφερόντων, στρουθοκαμηλισμός στη διάγνωση των προβλημάτων και ανεδαφικά συνθήματα αντί για ρεαλιστικές προτάσεις για την επίλυσή τους.