«Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία βιώνουν ήδη τη σκληρή πραγματικότητα των σύνθετων κινδύνων και των αλυσιδωτών επιπτώσεων» για την οποία είχαν προειδοποιήσει οι επιστήμονες του κλίματος. «Οι καύσωνες τρέπουν τα δάση σε σπιρτόκουτα, πυροδοτούν θανατηφόρες πυρκαγιές που πνίγουν τις πόλεις στον καπνό. Οι ξηρασίες στεγνώνουν το χώμα και εμποδίζουν τη γη να ρουφήξει το νερό όταν η βροχόπτωση είναι ιδιαίτερα ισχυρή. Η σπάνη στα αποθέματα νερού, που έχει ήδη αναγκάσει πόλεις όπως η Βαρκελώνη να υιοθετήσουν έκτακτους περιορισμούς» αποστραγγίζει τις αποταμιεύσεις και τη δυναμική ξενοδοχείων, αγροτών κι αγροκτημάτων (Guardian, Spain’s Deadly Floods and Droughts Are Two faces of the climate crisis coin). Ενώνω με μια νοητή γραμμή την πνιγμένη Θεσσαλία και την πόλη Τσίβα της Βαλένθια που δέχθηκε σε μία ημέρα όσο νερό θα έπρεπε να είχε δεχθεί σε έναν χρόνο.
Εάν ενώσεις τα αρχικά Πορτογαλίας, Ιταλίας, Ελλάδας και Ισπανίας, προκύπτει η λέξη γουρούνι στα αγγλικά στον πληθυντικό (PIGS). Αυτόν τον ρατσιστικό χαρακτηρισμό μεταχειρίστηκαν στην περίοδο της οικονομικής κρίσης όσοι πάσχιζαν να παρουσιάσουν σαν απείθαρχους, ανοργάνωτους και ανίκανους τους κατοίκους του Ευρωπαϊκού νότου. Τώρα η Μεσόγειος είναι στις λάσπες. Οι εικόνες από την Ισπανία μοιάζουν με φώτοσοπ, αλλά είναι πιστοποιημένα αληθινές.
Στο ίδιο άρθρο του Guardian τσεκάρω τα δεδομένα των θανάτων από τις υψηλές θερμοκρασίες. «Οι θάνατοι που σχετίζονται με τη ζέστη ήταν περίπου δέκα φορές περισσότεροι από τον αριθμό των ατόμων που δολοφονήθηκαν στην Ευρώπη τον περασμένο χρόνο και ο αριθμός των νεκρών [εννοεί από αιτίες που σχετίζονται με την υπερβολική ζέστη] ήταν μεγαλύτερος στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία».
Αυτή η απορρύθμιση του κλίματος δεν απασχολεί τους καταναλωτές τόπων. Μπορείς να πηγαίνεις στην Ισπανία άνοιξη και να αποχωρείς το καλοκαίρι που πιάνει τα 45ρια. Το ίδιο και με τη δική μας χώρα. Μπορούν οι εκπατρισμένοι, οι τουρίστες, οι «καλλιτέχνες», οι επενδυτές, οι περαστικοί, οι ψηφιακοί νομάδες, οι χίπστερς κλπ. να έρχονται φθινόπωρο με άνοιξη και μετά να φεύγουν. Σκασίλα τους για τους ηλικιωμένους που θα πεθάνουν. Γιατί να τους πιάσει η αγωνία για τα τοπία των παιδικών μας χρόνων που γίνονται άγονες ξέρες και αποπνικτικές έρημοι;
Χώρια που δεν δυσκολεύονται όλοι το ίδιο με την κλιματική κρίση. Οι ευάλωτοι θα πλημμυρίσουν στο υπόγειο τους, αυτοί δεν θα έχουν ν’ ανάψουν το κλιματιστικό, οι ίδιοι ευάλωτοι δεν θα μπορούν να σκαρφαλώσουν στο σκάφος, για να δροσιστούν, αλλά θα πασχίζουν με ντουζ, παγάκια και πολλά νερά. Ας μην ξεχνάμε πως κάποιοι άνθρωποι δεν εργάζονται ποτέ, άρα η ζέστη δεν είναι πραγματικά ενοχλητική, ούτε και η πλημμύρα, γιατί δεν χρειάζεται πράγματι να διασχίσουν την πόλη με τα μέσα ώστε να φτάσουν στην ώρα τους στην εργασία τους. Οι αγρότες, όμως; Οι ηλικιωμένοι χωρίς βοήθεια; Οι υπάλληλοι γραφείου; Οι ντελιβεράδες; Θέλω να πω, οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρειάζονται μία ριζική αναθεώρηση προτεραιοτήτων και στοχεύσεων, για να σταματήσει η περιβαλλοντική διάλυση.
Ο Ευρωπαϊκός Νότος αντιμετωπίζεται είτε σαν τουριστικό θέρετρο είτε σαν κυνηγόσκυλο της ΕΕ σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό/προσφυγικό, όταν δεν γίνεται αντικείμενο ρατσιστικής προπαγάνδας για την υποτιθέμενη αναποτελεσματικότητα και τεμπελιά των ανθρώπων που τροφοδοτούν ως υπερμορφωμένο και υπερεπαρκές εργατικό δυναμικό τις επιχειρήσεις και τα νοσοκομεία σε Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελβετία κλπ. Αλλά, οκέι, ας το αφήσουμε αυτό (για να το πιάσουμε άλλη φορά).
Το θέμα είναι πως εδώ μένουν άνθρωποι, συνδεδεμένοι με το τοπίο τους, τον τόπο τους, τις μυρωδιές, τα χώματα, τη βλάστηση και τις συνήθειές τους. Μαθημένοι να τρώνε τα φρούτα τους στην εποχή τους και να περνούν την ώρα τους έξω, υπαίθρια. Εδώ είναι οι ζωές τους. Αυτές οι πλημμυρισμένες, υπερθερμασμένες, αποξηραμένες ζωές. Μπορούν να γίνουν καλύτερες. Αλλιώς οι διαρροή εγκεφάλων (λέξη ακριβής στην ασχήμια της) από την Ιταλία και την Ελλάδα θα συνεχιστεί. Οι νέοι θα φεύγουν και θα αιμοδοτούν τη ζωή αλλού.