Οσοι κυκλοφορούν στα αστικά κέντρα το ζουν, δίχως να το πολυσκέπτονται. Μιλάμε για το στριμωξίδι, ανθρώπων, αυτοκινήτων, μηχανών, δραστηριοτήτων. Οι ελληνικές πόλεις είναι δομημένες για να μη μας χωρούν.
Το «ελληνικό δαιμόνιο», όμως, βρίσκει λύσεις. Στριμώχνει τα πάντα, παντού. Στους δρόμους διπλοπαρκάρουμε, στα πεζοδρόμια στοιβάζονται όσα δεν χωρούν στο οδόστρωμα: πάρκινγκ αυτοκινήτων, στάσεις λεωφορείων, πινακίδες της Τροχαίας, κάτι ψωραλέα δενδρύλλια, τραπεζοκαθίσματα, σκαλοπάτια εισόδων κατοικιών, προθήκες μαναβικής, τοιχία που προστατεύουν από το νερό τα παράθυρα υπόγειων διαμερισμάτων, μίνι σούπερ μάρκετ, τα οποία κάποτε ήταν περίπτερα και τώρα καλύπτουν με τα ψυγεία και την πραμάτεια τους δεκάδες τετραγωνικά μέτρα.
Κανόνες όμως έχουμε. Α, όλα κι όλα! Στη νομοθετική παραγωγή δεν κάνουμε εκπτώσεις. Η σημερινή κυβέρνηση, μάλιστα, έβαλε τις μηχανές στο φουλ για να ψηφίζει κενά νομοθετήματα· είτε νέα είτε αυστηροποιώντας τα παλιά. Σε μια χώρα όπου οι περισσότεροι εξ ανάγκης διπλοπαρκάρουν, ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας απαγορεύει τη στάση και στάθμευση «σε απόσταση πέντε (5) μέτρων από την τομή οικοδομικών γραμμών ή των νοητών προεκτάσεων αυτών». Τώρα δίνονται κίνητρα για το χτίσιμο πολυώροφων πολυκατοικιών ώστε οι κάτοικοι να τριπλοπαρκάρουν. Μετά, κάποιος υπουργός θα ανακοινώσει την αυστηροποίηση των προστίμων για την παράνομη στάθμευση. Δουλίτσα να γίνεται…
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τους νόμους. Το δαιδαλώδες, προχειρογραμμένο και ασυλλόγιστα ψηφισμένο νομοθετικό πλαίσιο είναι πολλάκις αντιφατικό. Φτιάχνεται με προϋποθέσεις που αφορούν άλλες κοινωνίες, άλλες δομές και άλλες υποδομές. Αλλά ακόμη κι αν δεν υπήρχε η (πολλάκις παραγόμενη από τις σκοτεινές μεταμεσονύκτιες και άσχετες τροπολογίες) αντιφατικότητα, οι δομές δεν επιτρέπουν τη νομιμότητα. Καλή και άγια είναι η διάταξη που απαγορεύει τη στάθμευση «σε απόσταση μικρότερη από δώδεκα (12) μέτρα από στάσεις λεωφορείων», αλλά για το Μπέβερλι Χιλς, όχι για την Κυψέλη. Στην Ελλάδα, το «πού να το βάλω;» είναι εύλογο ερώτημα.
Αν στις σημερινές δομές εφαρμόζαμε τον ΚΟΚ ως έχει, τότε όλες οι πόλεις θα γίνονταν ένα απέραντο πάρκινγκ. Αν εφαρμόζονταν οι κανόνες για τον δημόσιο χώρο, θα έσπαζε η «ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας». Οι μισοί μικροεπιχειρηματίες θα έκλειναν τα μαγαζιά τους. Είναι οι χιλιάδες μικρές παρανομίες που επιτρέπουν στους ανθρώπους, στα οχήματα, στην οικονομία να κινούνται. Ολοι, κάπου, κάπως, στριμωχνόμαστε και η ζωή συνεχίζεται. Αλλά όχι χωρίς το αφανές κόστος, για το οποίο θα γράψουμε αύριο…
