Κατ’ αρχάς, να ευχαριστήσω όσους αναγνώστες εμπλούτισαν τις γνώσεις μου στέλνοντάς μου ονόματα οδών ανά την επικράτεια τα οποία αναφέρονται στο έπος του ’40. Η Ελένη Α. μού υπενθυμίζει ότι η Πατησίων ονομάζεται 28ης Οκτωβρίου. Δεν έχει σημασία ότι κανείς δεν λέει ότι μένει στην 28ης Οκτωβρίου 53 φέρ’ ειπείν ή ότι πάει στο Αρχαιολογικό Μουσείο που βρίσκεται στην 28ης Οκτωβρίου. Ομως, τη βαφτίσαμε έτσι και κάναμε το καθήκον μας. «Γιατί να επιτρέψουμε στα γεγονότα να χαλάσουν μια ωραία αφήγηση», διερωτάται ο Θ. Λ., εννοώντας πως έστησα μια αφήγηση η οποία διαστρέφει την πραγματικότητα. Του απαντά ο Αντώνης Α.: «Διότι τα γεγονότα είναι εναλλακτικά, θα έλεγε ο Τραμπ… Ο αρθρογράφος, από την άλλη πλευρά, δεν κάνει το ίδιο. Δεν ισχυρίζεται, για παράδειγμα, πως δεν υπάρχουν οδοί με το όνομα Ιωάννου Μεταξά, προκειμένου να αποδείξει το αληθές της αφήγησής του. Απλώς αναρωτιέται αν υπάρχουν. Από την πλευρά μου, το έψαξα και διαπίστωσα ότι υπάρχουν δεκατρείς οδοί στην Αττική και πάνω από σαράντα στην επικράτεια. Υπάρχουν επίσης και πολλές οδοί Ιερολοχιτών. Αυτή τη γνώση την απέκτησα ακριβώς επειδή ο αρθρογράφος αναρωτήθηκε αν υπάρχουν τέτοιες οδοί». Από την άλλη ο Χρήστος Δ., υποσυνείδητα, αγγίζει τον τύπο των ήλων της προβληματικής μου: «Θα διαπιστώσει ότι οδούς και πλατείες αφιερωμένες στην 28η Οκτωβρίου, στο “Επος του ’40” και φυσικά στον ίδιο τον Μεταξά αφθονούν, ιδίως σε πιο συντηρητικές γωνιές της χώρας». Σε αυτήν τη μαγική έκφραση «συντηρητικές γωνιές» κρύβεται όλο το πρόβλημα. Το «Οχι», που σημάδεψε την Ιστορία του Εθνους, εξακολουθούμε να το αντιμετωπίζουμε μέσα από ιδεολογικές παρωπίδες.
Ο Stratis M. αναδεικνύει την πραγματική διάσταση του προβλήματος και με ποιον τρόπο η ιδεολογία οδηγεί στην ισοπέδωση, κατά συνέπεια, στην ακύρωση της Ιστορίας: «Δεν κατανοώ γιατί ο κύριος αρθρογράφος αιτάται να γίνει οδός μόνο Ιωάννου Μεταξά και όχι Γεωργίου Παπαδοπούλου, Στυλιανού Παττακού και λοιπών προσωπικοτήτων;». Του απαντά ο Θ.Λ.: «Ο Μεταξάς ήταν διαπρεπέστατη προσωπικότητα (όχι πολιτική αλλά οπωσδήποτε στρατιωτική)… Μπορεί να διαφωνούσαν στις στρατηγικές τους εκτιμήσεις, αλλά ο Βενιζέλος έκρινε τις εκτιμήσεις του Μεταξά τόσο σημαντικές που είχε δημόσιο διάλογο μαζί του. Η δε 4η Αυγούστου δεν ήταν στρατιωτικό πραξικόπημα. Ηταν πολιτικό, με τις ευλογίες του κοινοβουλίου (μόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου στο τότε κοινοβούλιο ψήφισε κατά της αναστολής της ισχύος του Συντάγματος)». Ως «ευφυής, διαβασμένος γνώστης και προβοκάτορας», όπως με χαρακτηρίζει ο Γεώργιος Κ., αυτό που ήθελα να πω είναι ότι το «Οχι» υποτιμάται, διότι την ιστορική αυτή χειρονομία η συλλογική μας μνήμη την υποβάλλει στη βάσανο των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων.
