Είχε όλα τα κακά της μοίρας του. Ηταν αδέσποτος, ανεπιθύμητος, τυφλός και άσχημος. Αυτό το τελευταίο δεν το ισχυρίζομαι εγώ, το βεβαιώνει η Μαρία Γκίκα, που τον φρόντισε όταν εθελοντές της Φιλοζωικής Νάξου τον βρήκαν πεταμένο σ’ ένα χωράφι, μισοπεθαμένο, και τον έφεραν στο καταφύγιο οργάνωσης, όπου και η ίδια προσφέρει εθελοντικά εργασία. «Τα μάτια του ήταν τόσο πολύ εξογκωμένα που το θέαμα ήταν αποκρουστικό – όχι για εμάς που είμαστε μαθημένοι σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, αλλά σίγουρα για τους πιο πολλούς ανθρώπους».
Το μωρό κοκκινωπό γατάκι θα έμενε σε κλουβί μέχρι να ανακτήσει τις δυνάμεις του, να εμβολιαστεί και, στη συνέχεια, αν όλα πήγαιναν καλά, να υιοθετηθεί. «Μπορεί να περνούσαν έξι μήνες, ίσως και περισσότεροι, μέχρι να συμβούν όλα αυτά. Αυτό το διάστημα, όμως, είναι πολύ κρίσιμο για ένα ζώο χωρίς όραση, που πρέπει να μάθει να κινείται στο περιβάλλον του, να αναπτύξει τις άλλες αισθήσεις του και να κοινωνικοποιηθεί. Δεν άντεχα, λοιπόν, να τον βλέπω κλεισμένο σ’ ένα κλουβί», λέει η Μαρία. Και κάπως έτσι αποφάσισε να τον πάρει στο σπίτι της. Τον ονόμασε Λίαμ.
Νομίζεις ότι τα σώζεις και στην πραγματικότητα σε σώζουν εκείνα, σε βοηθούν να ισορροπήσεις, να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, γιατρεύουν τις πληγές σου.
Δεν έχουν όλες οι ιστορίες με ανάπηρα ζώα συντροφιάς τόσο όμορφο τέλος. Ο τυφλός γάτος έχει μεγαλώσει κι έχει ομορφύνει. Τον βλέπω στην αγκαλιά του τετράχρονου γιου της Μαρίας, του Στέργιου, στις φωτογραφίες που μου έχει στείλει η Ναξιώτισσα εθελόντρια, και συγκινούμαι. Πόσο τυχερός ήταν που βρήκε τόσο γρήγορα τους ανθρώπους του· στους δρόμους δεν θα είχε επιβιώσει. Πόσο τυχερό είναι και το αγοράκι, που μεγαλώνει σ’ ένα σπίτι με τόσα ζώα – η οικογένεια έχει και άλλα ανάπηρα γατάκια, σκύλους, αλλά και κότες και πάπιες στην αυλή, όλα από διασώσεις. Ο Στέργιος θα απολαμβάνει την παρέα και την τρυφερότητά τους, θα μάθει τι σημαίνει ευθύνη και ενσυναίσθηση, θα κατανοήσει ότι, ως άνθρωπος, δεν είναι παρά ένας κρίκος σε μια μεγάλη αλυσίδα μαζί με άλλα πλάσματα τα οποία οφείλει να σέβεται.
Η φιλοζωία και ο εθελοντισμός στην προστασία των ζώων είναι βαθιά εγωιστικό πράγμα στον πυρήνα του, μου είχε πει κάποτε μια αφοσιωμένη εθελόντρια. Τους προσφέρεις τη φροντίδα και την αγάπη σου, όμως αυτά που παίρνεις πίσω είναι πολλαπλάσια. Νομίζεις ότι τα σώζεις και στην πραγματικότητα σε σώζουν εκείνα, σε βοηθούν να ισορροπήσεις, να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, γιατρεύουν τις πληγές σου.
Οσοι μοιραζόμαστε τη ζωή μας με κάποιο τετράποδο το ξέρουμε καλά…
