Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ εξελέγη ουσιαστικά στις 13 Ιουλίου 2024 στην Πενσιλβάνια, όταν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του ομιλίας στην ύπαιθρο μια σφαίρα έξυσε το δεξί του αυτί. Ο Τραμπ έσκυψε με απόλυτη ψυχραιμία για να καλυφθεί και αφού ο δράστης της επίθεσης είχε εξουδετερωθεί, σηκώθηκε πάλι, με το αίμα να τρέχει από το αυτί του, και ύψωσε τη γροθιά του προς το συγκεντρωμένο πλήθος φωνάζοντας: «Fight, Fight, Fight» – αγωνισθείτε.
Εγινε αμέσως σαφές ότι στην εικόνα του δυναμισμού, της αυταπάρνησης και του προσωπικού τσαμπουκά του αιμόφυρτου Τραμπ με φόντο την αμερικανική σημαία, οι Δημοκρατικοί δεν είχαν να επιδείξουν παρά έναν υπερήλικο υποψήφιο, με ξεψυχισμένη φωνή και ασταθές βάδισμα. Μέσα σε λίγα 24ωρα, ο κ. Μπάιντεν αποσύρθηκε και η αδιάφορη έως τότε αντιπρόεδρος Κάμαλα Χάρις τον αντικατέστησε στη μάχη για την προεδρία. Ηταν, όμως, αργά. Ηταν μια επιλογή ανάγκης –δεν είχε αναδειχθεί από το συνέδριο του κόμματος– και είχε σημαντικά μειονεκτήματα για την Αμερική: ήταν γυναίκα, και μάλιστα έγχρωμη. Το κόμμα πλήρωνε το πείσμα Μπάιντεν. Η Χάρις ήταν αδύνατον σε 100 ημέρες να καλύψει την πολιτική απόσταση που είχε διανύσει ο Τραμπ τους τελευταίους εννέα μήνες. Κέρδισε πόντους στο debate, συγκέντρωσε σημαντικά ποσά από χορηγίες, αλλά δεν μπορούσε να υπερνικήσει τις 900(!) προεκλογικές συγκεντρώσεις του αντιπάλου της.
Είναι αλήθεια ότι οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι με τους οποίους μιλούσαμε θεωρούσαν βέβαιο ότι ο νικητής στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου θα ήταν ο Τραμπ. Κανείς, ωστόσο, δεν πίστευε πως θα κατάφερνε να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Τον απόλυτο έλεγχο του Κογκρέσου και του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Δημοσκόποι και δημοσιογράφοι δεν είχαν διαγνώσει το μέγεθος της αγανάκτησης που υπήρχε σε μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος, κυρίως από την ακρίβεια και τις οικονομικές επιδόσεις της κυβέρνησης. Επιδόσεις που μπορεί να έμοιαζαν ικανοποιητικές στα χαρτιά, αλλά αποδεικνύονταν απογοητευτικές στα σούπερ μάρκετ και στις αντλίες βενζίνης. Ιδιαίτερα η άνοδος του πληθωρισμού το 2021, σε επίπεδα μεγαλύτερα του 7%, είχε μεγάλο αντίκτυπο στα ανίσχυρα οικονομικά στρώματα, σε μια χώρα όπου το κοινωνικό κράτος είναι ανύπαρκτο.
Στα exit polls οι πολίτες έλεγαν ότι ψήφισαν Τράμπ για την οικονομία, εξέφραζαν και την ανησυχία τους για τη δημοκρατία στη χώρα. Οχι τόσο για την εισβολή, με εντολή Τραμπ, κάποιων ακραίων στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2020 όσο για τις ακρότητες πολιτικής ορθότητας, της λεγόμενης woke culture, που έγιναν βασική ιδεολογία του Δημοκρατικού Κόμματος τα τελευταία χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της υπερβολής αυτής, η αποκαθήλωση από τα αμερικανικά πανεπιστήμια αγαλμάτων Πατέρων του Εθνους (Τζορτζ Ουάσιγκτον, Μπέντζαμιν Φράνκλιν, Αλεξάντερ Χάμιλτον κ.ά.) επειδή τον 18ο αι. οι μεγάλοι αυτοί άνδρες είχαν Αφροαμερικανούς σκλάβους στη δούλεψή τους!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, περισσότεροι από 75 εκατ. Αμερικανοί ψήφισαν για πρόεδρο ένα λαϊκιστή 78χρονο, καταδικασμένο από τα αμερικανικά δικαστήρια, επιχειρηματία με σωρεία κατηγοριών στην πλάτη του που δεν έχουν ακόμη εκδικαστεί, έναν αλλοπρόσαλλο εγωπαθή λαϊκιστή που βρίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους, λέει συνεχώς ψέματα και φορτώνει τα κακώς κείμενα της χώρας του στους παράνομους μετανάστες.
Τον ψήφισαν για την πυγμή που κάποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να έχει ο πρόεδρος των ΗΠΑ και γιατί τους έπεισε ότι μπορεί να δώσει στην Αμερική τη χαμένη της παντοκρατορία και –αλίμονο– επειδή πίστεψαν ότι ένας ξιπασμένος δισεκατομμυριούχος νοιάζεται και μπορεί να λύσει τα προβλήματα των απλών Αμερικανών και να διορθώσει τις αδικίες που ορθώνει το σύστημα μπροστά τους.
Η νέα τετραετία Τραμπ θα είναι δύσκολη για όλο τον κόσμο. Ο απόλυτος άρχων της Ουάσιγκτον θα κυβερνήσει χωρίς κανένα θεσμικό φραγμό, χωρίς φρένα και αναχώματα από την αμερικανική γραφειοκρατία, χωρίς να υπολογίζει διεθνείς υποχρεώσεις, συμμαχίες ή δεσμεύσεις της χώρας. Με βάση το επιχειρηματικό του ένστικτο και στόχο την ενίσχυση με κάθε τρόπο της αμερικανικής υπερδύναμης.
Αν τηρήσει όσα λέει, θα κυβερνήσει με έναν στενό πυρήνα συνεργατών απολύτως αφοσιωμένων στον ίδιο, μειώνοντας τους φόρους των πλουσίων, καταργώντας το σύστημα περίθαλψης των μη προνομιούχων, γυρίζοντας την πλάτη στην προστασία του περιβάλλοντος και βάζοντας δασμούς σε κάθε προϊόν που εισάγεται στην Αμερική. Θα αποδυναμώσει το ΝΑΤΟ, θα προσεγγίσει τους αυταρχικούς ηγέτες που θαυμάζει, θα απομακρυνθεί από την Ευρώπη, θα προσεγγίσει τη Ρωσία και θα τρίξει τα δόντια του στην Κίνα.
Ερχονται ζοφερές ημέρες, που υποχρεώνουν την Ε.Ε. να σοβαρευτεί, να ενηλικιωθεί και να σταθεί, επιτέλους, στα πόδια της και στις δικές της δυνάμεις.
