Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα στη Νάξο, συμμετέχοντας στη χαρά καλών μου συμπατριωτών που βάπτιζαν το παιδί τους. Κουβεντιάζοντας με μια μεγάλη παρέα φίλων και αρκετών γνωστών, ξαφνικά διακόπηκε το ρεύμα. Αμέσως ένας από τους συνδαιτυμόνες, γνωστός για τις πολιτικάντικες κορώνες του, με πλησίασε και μου πρότεινε χαμηλόφωνα να τηλεφωνήσω στα κεντρικά της ΔΕΗ, ζητώντας την άμεση αποκατάσταση της βλάβης. Η φαινομενικά λογική πρότασή του έκρυβε ένα απίθανο σκεπτικό, που μου το αποκάλυψε αμέσως: «η βλάβη, η οποία κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο δίκτυο από την Πάρο, θα αποκατασταθεί ούτως ή άλλως άμεσα. Κάνε το τηλέφωνο και έτσι θα πιστωθείς εσύ το αποτέλεσμα! Αυτό άλλωστε σημαίνει πολιτική στην Ελλάδα: να φαίνεσαι ότι πράττεις και ας μην κάνεις τίποτε στην πραγματικότητα! Να λες και να φαίνεσαι, ποτέ κανείς δεν έχασε επειδή υποσχέθηκε!». Και έτσι απλά και λιτά συμπύκνωσε σε δύο φράσεις, με αρκετή δόση χιούμορ, αυτό που από καιρό ταλανίζει το μυαλό μας: το πρόβλημα της αξιοπιστίας στην πολιτική. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή επιβεβαίωσα μια μεγάλη αλήθεια: συνυπεύθυνες είναι και οι δύο πλευρές αυτού του παράξενου παιχνιδιού, και οι πολίτες και οι πολιτικοί.
Χρόνια τώρα παραπονιέται ο απλός κόσμος της πατρίδας μας ότι οι πολιτικοί τού δίνουν υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρούν. Ολο και περισσότεροι δηλώνουν απογοητευμένοι και προδομένοι από το γεγονός ότι οι πολιτικοί τούς θυμούνται λίγο πριν από τις εκλογές και τους ξεχνούν αμέσως μετά. Από την άλλη πλευρά, οι συνάδελφοί μου πολιτικοί κρυφά ομολογούν ότι αν δεν χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτικών, αυτοί θα τους γυρίσουν την πλάτη. Αν δεν υποσχεθούν ότι θα τους παράσχουν τα πάντα, ακόμη και αυτά που εξόφθαλμα είναι εκτός εφικτής πραγματικότητας, οι ψηφοφόροι θα αναζητήσουν λύση σε κάποιον ανθυποψήφιο. Και το γαϊτανάκι του παραλογισμού συνεχίζεται αμείωτο και ανεμπόδιστο…
Και τι καταφέρνουμε στην πραγματικότητα; Εντιμοι και ανέντιμοι, ειλικρινείς και ανειλικρινείς, εργατικοί και τεμπέληδες και, το κυριότερο, οραματιστές και μη να κυλούν -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- στο τεράστιο χωνευτήρι της παραπολιτικής, το οποίο απαξιώνει κάθε γνήσια και αγνή προσπάθεια για να τοποθετηθούν τα πράγματα στη σωστή τους βάση: να λέμε αυτό που εννοούμε, να πράττουμε αυτό που μπορούμε και να μην κάνουμε σε κανέναν αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνει…
Νομίζω ότι όλες αυτές οι σκέψεις οδηγούν σε ένα μοναδικό, τεράστιας σημασίας ερώτημα, που βρίσκεται στα χείλη όλων. Μπορεί να αλλάξει κάτι; Μπορούμε να αντιστρέψουμε την πορεία; Θα αφήσουμε να επικρατήσουν οι «ενδιάμεσοι καλοθελητές» που τόσο εύκολα υπόσχονται λύση όλων των προβλημάτων μας; Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος, ούτε ποια θα είναι η κατάληξη της πορείας αυτής. Ξέρω, όμως, τούτο: οι σταγόνες γίνονται ρυάκι, το ρυάκι ποταμός και ο ποταμός χείμαρρος… Πολιτική χωρίς όραμα δεν νοείται ούτε υφίσταται. Και επειδή το επίκεντρο είναι μόνο ο άνθρωπος, έστω και μια παρέα από αποφασισμένους μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Και η ομορφιά είναι ότι υπάρχουν περισσότερες από μια παρέα! Αληθινά χαίρομαι που ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα να κάνω εκείνο το τηλεφώνημα…
* Μέλος Κ.Ε. της Νέας Δημοκρατίας.
